O Φώτης Μπίμπασης είναι αντιπρόεδρος του Δικτύου Εθελοντικών Οργανώσεων Θεσσαλονίκης. Ενεργό μέλος της Κοινωνίας των Πολιτών στην Θεσσαλονίκη με μεγάλη συμμετοχή σε ζητήματα αποκατάστασης αναπήρων, ο Φώτης Μπίμπασης πρόσφατα ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τον δήμο της Θεσσαλονίκης.

Στην συζήτηση αυτή που κάναμε, λίγο πριν την επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητας του για τον δήμο της Θεσσαλονίκης, μιλήσαμε για όλα. Για το ΚΕΑΤ (Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών), την αδυναμία συνεργασίας με τον δήμο,  τα προβλήματα  προσβασιμότητας της πόλης σε άτομα με ειδικές ανάγκες, την καθημερινότητα ενός τυφλού στην πόλη, όπως και την πρόθεση του να θέσει υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, και τους λόγους γι’ αυτό.

….τη συνέντευξη πήρε ο Νίκος Βράντσης

Ποια είναι η σημασία του ΚΕΑΤ και ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτό το σημαντικό ίδρυμα;

Το ΚΕΑΤ είναι ένα πολύ σημαντικό ίδρυμα – όπως φυσικά και τα υπόλοιπα τέτοιου είδους ιδρύματα αναπήρων – , καθώς παρέχει εκπαίδευση και αποκατάσταση, βοηθά παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου με φροντιστηριακά μαθήματα, παρέχει δυνατότητα κινητικότητας.
Θα μπορούσε φυσικά να κάνει και περισσότερα πράγματα, όπως να ασχοληθεί με την τρίτη ηλικία. Δεν πρέπει να μένουμε στάσιμοι. Πλέον δεν προχωράμε σε κάποια καινοτομία. Έτσι βρήκανε το ΚΕΑΤ και έτσι δίχως νέες ιδέες το συνεχίζουν.

Τι είδους καινοτομίες θα πρότεινες;

Μια καινοτομία θα μπορούσε να είναι η δημιουργία ενός γηροκομείου, ώστε να στεγάσει τους τυφλούς ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, που στα δημόσια γηροκομεία δεν γίνονται δεκτοί, λόγω ανεπάρκειας προσωπικού, ενώ στα ιδιωτικά πρέπει να καταβάλλουν ένα σημαντικό ποσό, που δε διαθέτουν.

Υπάρχει όμως το προσωπικό για να γίνει κάτι τέτοιο στο ΚΕΑΤ;

Δεν ξέρω αν υπάρχει. Ξέρω πως με προσπάθεια σίγουρα θα μπορούσε να βρεθεί. Προσπάθεια δε γίνεται. Και συνεργασία δεν υπάρχει. Τώρα υπάρχει και μια διαμάχη με αφορμή μια δωρεά του Φιλανθρωπικού Σωματείου που δόθηκε στον δήμο, ώστε να δαπανηθούν για τη δημιουργία γηροκομείου για τυφλούς. Ωστόσο δεν συνεργάζονται ΚΕΑΤ και δήμος για να κάνουν αυτό το γηροκομείο. Αλλά κυρίως δεν υπάρχει πολιτική βούληση από τον Υπουργό Εργασίας. Εγώ σαν συντονιστής δημοτικής ομάδας ΑμΕΑ των οικολόγων πράσινων έχω απευθύνει έκκληση στον υπουργό εδώ και τρεις μήνες να αναλάβει μια πρωτοβουλία, και η έκκλησή μου ουδέποτε απαντήθηκε.

Αυτή η μη συνεργασία δήμου και ΚΕΑΤ που οφείλεται;

Δεν υπάρχει καμία βούληση ούτε από τους ίδιους μα ούτε και από τα υπουργεία στα οποία υπάγονται. Θα μπορούσε δηλαδή το Υπουργείο εργασίας στο οποίο υπάγεται το ΚΕΑΤ όπως και το υπουργείο εσωτερικών στο οποίο υπάγεται ο δήμος, να βγάλουν μια κοινή υπουργική απόφαση, που θα οδηγεί στη δημιουργία του νομικού πλαισίου συνεργασίας δήμου και ΚΕΑΤ. Δεν το κάνουν. Αδιαφορούν. Ενώ υπάρχει περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ  από την προαναφερθείσα δωρεά, η οποία εσφαλμένα δόθηκε στον δήμο – έπρεπε κατευθείαν να δοθεί στο ΚΕΑΤ, εφόσον αφορά σε ανθρώπους με πρόβλημα τυφλότητας-, δεν αξιοποιείται. Θα μπορούσαμε με αυτά τα χρήματα να ξεκινήσουμε με τη δημιουργία ενός μικρού γηροκομείου. Αυτά τα χρήματα υπάρχουν από το 86’ και δεν έχουν αξιοποιηθεί.

Πόσα άτομα στεγάζει το ΚΕΑΤ;

Αυτή τη στιγμή δε γνωρίζω, καθώς συγχωνευθήκαμε με το ΚΕΑΤ της Αθήνας. Ωστόσο ξέρω πως είναι αρκετοί. Και τα προβλήματα είναι υπαρκτά και εντείνονται. Από τη στιγμή δηλαδή που είμαστε ένα δημόσιο ίδρυμα, αντιμετωπίζουμε και εμείς όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημόσιο ευρύτερα. Υποχρηματοδότηση,  γραφειοκρατία. Και δυστυχώς ιδρύματα όπως το ΚΕΑΤ που έχουν να κάνουν με αναπήρους, δεν αποτελούν εξαίρεση.

Φώτη ποια είναι η καθημερινότητα ενός τυφλού στην Θεσσαλονίκη;

Περπατάμε σε ένα τεντωμένο σκοινί από το οποίο μπορούμε ανά πάσα στιγμή να πέσουμε και να σκοτωθούμε. Δηλαδή ακόμα και οι ακροβάτες έχουν ένα δίκτυ ασφαλείας, ώστε αν πέσουν να σωθούν. Σε εμάς φυσικά δεν υπάρχει.
Καρτοτηλέφωνα. σκαλωσιές, τρύπες παντού. Ειδικά στις σκαλωσιές μπορείς να χτυπήσεις άσχημα. Είναι δύσκολα. Γι’ αυτό και προτιμάμε να περπατάμε στο δρόμο, παρά στο πεζοδρόμιο.

Που ανιχνεύεις αυτή την παθογένεια;

Είναι και η αδιαφορία της πολιτικής μα και η αδιαφορία των πολιτών. Δεν τον ενδιαφέρει τον δήμο να μας προστατεύσει. Δεν κάνει τα πιο απλά πράγματα. Από το να βάλει ένα κάλυμμα σε μια τρύπα, μέχρι αυτή να γεμίσει. Και αυτό συναντάται σε όλη την πόλη και όχι μόνο στο δήμο Θεσσαλονίκης. Το βλέπω και στην Καλαμαριά  Δεν υπάρχει ένας σχεδιασμός που θα βοηθήσει τη ασφαλή διέλευση των τυφλών στην πόλη.

Τι πρέπει όμως να γίνει ώστε να αλλάξει η κατάσταση αυτή;

Πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να ξηλώνουμε. Χωρίς να σπάσεις αυγά ομελέτα δεν γίνεται. Πρέπει να ξηλώσουμε και να μεταφέρουμε κάποια εμπόδια σε άλλο σημείο. Απλά είναι σίγουρα θα μπούμε σε μια λογική της κολοκυθιάς και της ευθυνοφοβίας. Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη.
Έχει εδώ έξω από τη σχολή ένα περίπτερο, που ενοχλεί τη διέλευση μας. Διαμαρτυρηθήκαμε, στείλαμε έγγραφο στο δήμο να μεταφερθεί το περίπτερο δέκα μέτρα παραπέρα. Πήραμε μια θετική απάντηση. Ωστόσο έχουν περάσει δυο μήνες και δεν έχει γίνει τίποτα. Και φυσικά ούτε θα γίνει. Όσο αυτονόητο είναι το ότι πρέπει να γίνει, τόσο σίγουρο είναι ότι δε θα γίνει. Δεν ασχολούνται με την καθημερινότητα.

Διαβάσαμε μια έρευνα σχετικά με το κατά πόσο η Θεσσαλονίκη είναι μια προσβάσιμη πόλη. Ποιος ο δικός σου ρόλος στην έρευνα αυτή και ποιες οι αντιπροτάσεις;

Ο δικός μου ρόλος ήταν ο συντονισμός της έρευνας. Με την έρευνα ασχολήθηκαν γύρω στα 12 άτομα. Πλέον έχουμε μια επίσημη καταγραφή των προβλημάτων. Τα προβλήματα τα γνωρίζαμε αλλά καθώς δεν είχαμε επίσημη καταγραφή, ο καθένας μπορούσε να αμφισβητήσει αυτά που λέγαμε. Τώρα πια αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Η επίσημη καταγραφή έγινε και θα κατατέθηκε στη δημοσιότητα. Ο δήμος σίγουρα έχει λάβει τα αποτελέσματα. Κάποια στιγμή είπαμε πως θα κάναμε μια ημερίδα, στην οποία θα καλέσουμε όλους τους δημάρχους ώστε να τους γνωστοποιήσουμε τα προβλήματα εκτενώς. Εν όψει των εκλογών θα μπορούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι να δεσμευθούν για την επίλυση των προβλημάτων.

Διακρίνεις κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτή τη δημοτική αρχή; Γιατί υπάρχει η αίσθηση πως αυτή η δημοτική αρχή έχει αλλάξει τουλάχιστον την ψυχολογία της πόλης.

Αλλαγές βλέπουμε. Αλλά στα εύκολα. Στην οργάνωση μια ημερίδας, μια συζήτησης. Στα δύσκολα, δηλαδή εκεί που πρέπει να τα βάλει με τους μαγαζάτορες (τραπεζοκαθίσματα), να επανασχεδιάσει τα περίπτερα, να δώσει χώρους στους πεζούς, να συνεργαστεί με τον ΟΑΣΘ και να αλλάξει τις στάσεις, να ευθυγραμμίσει κολόνες και δέντρα, να αστυνομεύσει, δεν κάνει τίποτα. Τώρα φυσικά δεν μπορεί και να αστυνομεύσει λόγω έλλειψης δημοτικής αστυνομίας. Αλλά αδιαφορεί.

Για παράδειγμα ο δήμος βάζει κολωνάκια, αλλά όχι αυτά που πρέπει. Βάζει τα χαμηλά κολωνάκια τα οποία δεν μπορούμε να τα ανιχνεύσουμε με το μπαστούνι και τραυματιζόμαστε.

Δεν συνεργάζεται με τα σωματεία. Ώστε να γίνουν σωστές μελέτες. Κάνει έργα για ράμπες και δεν μπορεί να ελέγξει αν αυτό έγινε σωστά στο 100%. Δεν αναρωτιέται δηλαδή αν ο τυφλός μπορεί να περπατήσει πάνω σε αυτόν τον οδηγό τυφλών δίχως να έχει κανένα απολύτως πρόβλημα.

Η βασική δικαιολογία γι’ αυτό θα είναι φυσικά η έλλειψη χρήματων.

Τα πιο πολλά πράγματα δεν χρειάζονται χρήματα. Δυστυχώς όμως σε αυτή τη χώρα δεν είχαμε ποτέ καλό αρχικό σχεδιασμό. Αν δεν εξετάσεις όλες τις παραμέτρους στον αρχικό σχεδιασμό, μια προσθήκη σου κοστίζει τρεις φορές περισσότερο. Αν το ενέτασσες στην αρχική μελέτη το κόστος θα βρισκόταν στο 5-7%. Αν το προσέθετες εκ των υστέρων, το κόστος θα ανερχόταν στο 15-20%. Γιατί ακριβώς θα χρειαστεί να ξηλώσεις για να προσθέσεις. Χαλάς για να ξαναφτιάξεις. Σε αυτή την έλλειψη διορατικότητας υπάρχει πρόβλημα.

Μας εξέθεσες τα προβλήματα που επικρατούν στη λογική του δήμου. Τελευταία υπάρχει μια παραφιλολογία που σε θέλει υποψήφιο δήμαρχο της Θεσσαλονίκης.

Ναι, σωστά. Ενδιαφέρομαι να είμαι υποψήφιος δήμαρχος με την στήριξη των Οικολόγων Πράσινων στον δήμο της Θεσσαλονίκης. Περιμένουμε να γίνουν οι εσωτερικές διαδικασίες των Οικολόγων Πράσινων, ώστε να εκθέσω τις ιδέες μου και την πρόθεσή μου.

Θα ήθελες να μας περιγράψεις κάποια βασικά σημεία των ιδεών σου;

Πρέπει να κοντραριστείς με κάποιους ανθρώπους. Πρέπει να δεσμευτείς για κάποια πράγματα και να τα πραγματοποιήσεις στο ακέραιο και αυτό απαιτεί σύγκρουση. Δεν μπορείς δηλαδή να λες θα κάνω κάτι για τους αναπήρους και αυτό το κάτι να μη γίνεται.

Εσύ δεσμεύεσαι να κάνεις κάτι πάνω σε αυτό;

Μα εγώ δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Πρέπει να γίνει. Και είναι κάτι που θα ωφελήσει τους πεζούς γενικότερα. Τους ηλικιωμένους, της μητέρες με καροτσάκια. Δεν μπορείς να έχεις πεζοδρόμια στην Τούμπα που να μην είναι ευθεία και να έχεις σκαλιά. Ή το μπαλκόνι να εισβάλει στον δημόσιο δρόμο. Δεν μπορείς να έχεις τόσα αυτοκίνητα. Και αυτό οφείλεται στην έλλειψη parking. Πρέπει να μπεις σε μια λογική, να κάνεις φθηνότερα τα parking. Να πεις επί παραδείγματι πως ο ιδιοκτήτης του parking θα πληρώσει λιγότερα δημοτικά τέλη στο μήνα, αν θα έχει χαμηλότερες τις τιμές του.

Εσύ έχεις μια συνολική ιδέα για τον πιο ανθρώπινο επανασχεδιασμό της πόλης. Αλλά ένας δήμαρχος πρέπει να έχει ένα ευρύτερο όραμα για την εξωστρέφεια της πόλης. Ποιο είναι το δικό σου; Μπορείς να μας το περιγράψεις σε λίγες γραμμές;

Έμφαση στον τουρισμό. Παράδειγμα τον θρησκευτικό τουρισμό. Ή τον ιατρικό τουρισμό σε συνεργασία με τα ιαματικά λουτρά των περιφερειακών δήμων. Βιομηχανικό τουρισμό. Διαδημοτικές συνεργασίες που θα φέρουν κόσμο στην πόλη και θα την κάνουν πιο εξωστρεφή.

Η συγκρουσιακή λογική που μας περιέγραψες δεν νομίζεις πως θα έπρεπε να επεκταθεί και σε άλλα πεδία;

Σίγουρα. Ένα παράδειγμα που θα σου φέρω και πρέπει να διεκδικηθεί είναι η επανεγκατάσταση του τραμ. Το μετρό έχει καταστρέψει όλο τον αρχαιολογικό πλούτο του ιστορικού κέντρου της πόλης. Το βλέπουμε στο έργο του μετρό στη Βενιζέλου. Θα μπορούσε να μην υπάρχει στάση στο κέντρο. Στον Βαρδάρη, τη Βενιζέλου, την Αγία Σοφίας, την Πανεπιστημιούπολή. Και εκεί να γίνει τραμ που θα πηγαίνει μέχρι την Άνω Πόλη. Θα μπορούσε η Αγίας Σοφίας ή ένα πιο στενό δρομάκι, να είναι πεζοδρομημένο μέχρι την Άνω Πόλη και από κει να περνά το τραμ. Να πεζοδρομήσουμε κάποια κομμάτια από την παραλία μέχρι την Άνω Πόλη και εκεί να γίνει το τραμ.

Δεν γίνονται όμως πεζοδρομήσεις ήδη; Έχει άλλωστε ανοίξει και ένας διάλογος για την πεζοδρόμηση της Νίκης.

Θα μπορούσε να πεζοδρομηθεί πράγματι η Νίκης. Έχουμε παραδείγματα και από άλλες πόλεις. Τον Βόλο, την Πρέβεζα. Είχε άλλωστε γίνει για ένα εξάμηνο και το 96. Βέβαια τότε ήταν ευκολότερο. Τώρα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως δεν έχουμε δρόμους. Όμως εδώ θέλει υποδομές. Δεν μπορείς να κλείσεις τη Νίκης, όταν δεν έχεις δρόμους. Θα μπορούσες αν είχες τραμ, αν είχες περιφερειακά φθηνά parking, και φυσικά αυστηρότητα στους παραβάτες. Αν κάποιος έμπαινε μέσα στην πόλη, στον πεζόδρομο, ή πάρκαρε παράνομα, θα ήξερε πως δεν θα του παίρναμε μόνο τις πινακίδες μα και το αμάξι. Θα του επιβαλλόταν ακριβό πρόστιμο, και κυρίως ένα πρόστιμο που δεν θα μπορούσε να σβήσει.
Είναι μια σκληρή λογική. Αλλά μόνο έτσι μπορείς να έχεις ένα αποδοτικό αποτέλεσμα. Εδώ είναι φυσικά είναι και ζήτημα παιδείας.

Είσαι ενεργό μέρος της Κοινωνίας των Πολιτών. Γιατί επιθυμείς να ασχοληθείς με τον δήμο; Θεωρείς ισχυρότερα τα όπλα του δήμου.

Συμμετέχω σε ότι έχει να κάνει με τα κοινά. Συμμετέχω ενεργά και στην Κοινωνία των Πολιτών αλλά και στα δημοτικά πράγματα. Επιθυμώ όμως να ασχοληθώ με τον δήμο, διότι η θεσμικότητά του, του προσφέρει περισσότερα όπλα. Την δυνατότητα να διαπαιδαγωγεί και να επιβάλλει μια λογική.

Ευχαριστούμε Φώτη και καλή επιτυχία.