Με λένε Λορέτα Μακόλεϊ. Είμαι από τη Σιέρα Λεόνε και μέλος της Οργάνωσης Αφρικανών Γυναικών. Πριν από 5 χρόνια απολύθηκα άδικα από τη δουλειά μου, όπου δούλευα 11 χρόνια. Αποφάσισα να διεκδικήσω το δίκιο μου και τα δικαιώματά μου. Συναντήθηκα έτσι με πολλές γυναικείες οργανώσεις ανάμεσα στις οποίες και το Πανελλαδικό Δίκτυο Μεταναστριών και με άλλες γυναίκες που βρισκόντουσαν στην ίδια κατάσταση με μένα.
Μαζί με τις Αφρικανές μετανάστριες από διάφορες χώρες αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα σύλλογο για να βοηθήσουμε άλλες γυναίκες, που δεν είχαν την ευκαιρία να μάθουν τρόπους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Οι Αφρικανές, ιδίως, που μένουν κυρίως μέσα στα σπίτια, με τις ελληνικές οικογένειες, δυσκολευόντουσαν να εκφράσουν τα προβλήματά τους.
Στις 27 Φεβρουαρίου 2005 έγινε η πρώτη συνάντηση της Οργάνωσης Αφρικανών Γυναικών. Από την πρώτη συνάντηση φάνηκε ότι το πρώτο θέμα στην ατζέντα μας ήταν το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν όσες γυναίκες είχαν οικογένεια: Το θέμα της ιθαγένειας των παιδιών, η εγγραφή τους στα σχολεία κι αργότερα η φοίτησή τους στα πανεπιστήμια.
Τα άλλα θέματα που μας απασχολούσαν ήταν
– Πώς να ενημερώσουμε και πώς να ευαισθητοποιήσουμε τους Έλληνες για τα προβλήματα των Αφρικανών γυναικών.
– Πώς να δημιουργήσουμε δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ Αφρικανών και Ελλήνων;
– Πώς να αναδείξουμε τον πλούτο της κουλτούρας μας και να την κάνουμε γνωστή στους Έλληνες;
– Πώς να δουλέψουμε μαζί με κοινωνικές και άλλες οργανώσεις που μάχονται τον ρατσισμό και ζητούν το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αλλά το ζήτημα που βασάνιζε τις περισσότερες από μας ήταν το θέμα των παιδιών.
Όταν ενηλικιώνονταν, στα 18 τους χρόνια, τα παιδιά αισθάνονταν ότι δεν ανήκουν εδώ. Παρόλο που πολλά είχαν γεννηθεί εδώ, δεν είχαν ελληνική υπηκοότητα, αλλά ούτε και καμιά άλλη, επειδή δεν μπορούσαν να πάρουν την υπηκοότητα της πατρίδας των γονιών τους.
Θα σας πω μερικά παραδείγματα από τις γυναίκες που είναι στην Ένωσή μας. Πρώτα για τα παιδιά :
– Μια οικογένεια που ζούσε εδώ έφυγαν για να εγκατασταθούν στην Αγγλία. Όταν το παιδί θέλησε να γραφτεί στο Πανεπιστήμιο είχε πρόβλημα με τα χαρτιά του. Η ληξιαρχική πράξη γέννησης ήταν το μόνο χαρτί που είχε και αυτό φυσικά δεν ήταν αρκετό. Δεν είχε ιθαγένεια, δεν είχε διαβατήριο, δεν ήταν ούτε γραμμένο στο δημοτολόγιο της Αθήνας που είχε γεννηθεί.
– Πολλά παιδιά δεν έχουν την ελληνική υπηκοότητα, παρόλο που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ, σπούδασαν εδώ, έχουν μάθει την ιστορία, μιλάνε τα ελληνικά για πρώτη γλώσσα.
– Για το νέο νόμο έχω να πω ότι για να δώσει την ιθαγένεια στα παιδιά μας πρέπει και οι δύο γονείς να ζουν νόμιμα στην Ελλάδα. Ωστόσο, μια γυναίκα που είναι στην οργάνωσή μας «πέρασε στην παρανομία» μαζί με τα τρία παιδιά της, όταν αποφάσισε να χωρίσει τον άντρα της. Είχε έρθει με νόμιμο τρόπο στην Ελλάδα, με βάση το νόμο για την οικογενειακή συνένωση. Μετά όμως, όταν χώρισε έγινε ξαφνικά παράνομη. Σαν κι αυτήν υπάρχουν κι άλλες και θα υπάρχουν ακόμα περισσότερες στο μέλλον.
– Υπάρχουν επίσης γυναίκες που δεν είναι καν παντρεμένες και έχουν κάνει παιδί. Ο πατέρας είτε είναι άγνωστος, είτε έφυγε, είτε παντρεύτηκε άλλη.
– Υπάρχει και η περίπτωση μιας δικής μας γυναίκας που έφερε τα τρία μικρά παιδιά της εδώ από την Αφρική. Ο άντρας της έμεινε πίσω, επειδή είχαν χωρίσει. Τα παιδιά μεγάλωσαν εδώ, πήγαν σχολείο, μιλάνε ελληνικά. Η φίλη μας όμως πέθανε… Τι θα γίνει με αυτά τα παιδιά;
– Ακόμα υπάρχουν παιδιά που ήρθαν εδώ με το τράφικινγκ. Οι δουλέμποροι τα έφεραν εδώ, και τα παιδιά μεγάλωσαν δουλεύοντας στο δρόμο, Π.χ. τα παιδιά που ζουν καθαρίζοντας τζάμια. Δεν πήγαν ποτέ στο σχολείο, δεν έμαθαν καθόλου γράμματα. Τι θα γίνει με αυτά τα παιδιά;
– Πάμε στους μεγάλους τώρα. Υπάρχει κόσμος που ζει και δουλεύει εδώ πολλά χρόνια και ξέρει ελάχιστα ελληνικά. Έχουν έρθει εδώ αναλφάβητοι, δεν πήγαν σχολείο και μιλάνε τα ελληνικά που έχουν μάθει στο δρόμο, όπως ίσως και τη γλώσσα της πατρίδας τους. Δεν έμαθαν ποτέ γράμματα. Πώς θα μάθουνε την ιστορία αφού δεν ξέρουν να διαβάζουν; Τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Ποιος θα τους σπουδάσει;
Κλείνοντας θέλω να πω δυο λόγια για τον ρατσισμό. Όταν είμουν μικρή πέρασαν στη γειτονιά μας δυο λευκοί. Μου έκαναν πολλή εντύπωση επειδή δεν είχα ξαναδεί λευκούς. Σας μεταφέρω τη συζήτηση με τον πατέρα μου όταν παραξενεμένη τον ρώτησα:
– Τι είναι αυτοί, μπαμπά;
– Άνθρωποι, παιδί μου.
– Δηλαδή τι είδους άνθρωποι;
– Άνθρωποι σαν και μας παιδί μου.
Για φανταστείτε να μου έλεγε τότε:
– Άσπροι, σαν τον διάβολο, παιδί μου… Να τους προσέχεις!»
Sorry, the comment form is closed at this time.