Χαιρετισμός/Εισήγηση Νίκου Χρυσόγελου

Θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ανθρώπους που ξέρουν πολύ καλύτερα αυτά τα θέματα από ότι εγώ, αλλά θα έλεγα ότι μπορούμε να μιλήσουμε και λίγο από την εμπειρία μας σαν καθημερινοί άνθρωποι. Το παράδειγμα του Χρήστου του Δουλκερίδη είναι αυτό ακριβώς που θα θέλαμε να συμβαίνει και στη χώρα μας. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που έστειλε εκατομμύρια ανθρώπους μετανάστες. Όχι μόνο επειδή το επιλέξανε αλλά και γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουνε επειδή διώκονταν. Πήγαν ως πρόσφυγες. Αλλά γενικά όσοι ζούνε στην
Ελλάδα, άλλοι τόσοι ζούνε σε ξένες χώρες.
Η δικιά μας πολιτική στην Ελλάδα πρέπει να είναι η πολιτική που θα θέλαμε να ισχύει για τους Έλληνες που ζουν σ’ άλλες χώρες ως μετανάστες ή που πήγαν και ζήσανε. Και είναι ενθαρρυντικό ότι άνθρωποι όπως ο Χρήστος ο Δουλκερίδης, η Μαρία η Βασιλάκου, στη Βιένη, όπως ξέρετε είναι αντιπρόεδρος του Κόμματος των Πρασίνων στη Βιένη και βουλευτής στο Κοινοβούλιο της Βιένης, ο Μουρατίδης που είναι στη Γερμανία ,από το χώρο των Πρασίνων, αλλά και πολλοί άλλοι Έλληνες. Μέχρι και υποψήφιος Έλληνας ήταν στις ΗΠΑ για πλανητάρχης …υπουργοί, γερουσιαστές…
Στην Ελλάδα, όπως το είπε και ο Χρήστος, είμαστε πολύ περήφανοι που οι Έλληνες αναδείχτηκαν και κατέλαβαν και θέσεις εκλεγμένων πολιτικών, βουλευτών υπουργών, γερουσιαστών κτλ. Αυτό δεν θα πρέπει να είναι και ένα κριτήριο πώς εμείς αντιμετωπίζουμε τα θέματα μετανάστευσης στην Ελλάδα; Αυτό ακριβώς θα πρέπει να είναι. Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι αναδείχθηκαν γιατί προφανώς είχαν τη δυνατότητα. Και αυτή η δυνατότητα διαμορφώθηκε μέσα από τα πολιτικά δικαιώματα. Εάν δεν τους δίνονταν τα δικαιώματα σε καμμία περίπτωση δεν θα
μπορούσαν να αναδειχθούν σε αυτές τις πολιτικές θέσεις. Είναι ξεκάθαρο σε αυτό το επίπεδο. Πολλοί λένε να κλείσουμε τα σύνορα, να μην μπαίνουν άλλοι μέσα, είμαστε πάρα πολλοί. Υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει φόβος μα θα αφήσουμε τους άλλους και δεν θα κοιτάξουμε πρώτα τους Έλληνες;

Πρώτα από όλα η μετανάστευση διαμόρφωσε την ιστορία, δηλαδή όπως και να το δούμε η μετανάστευση υπήρχε. Βέβαια και για εμάς τους Πράσινους και για τους ανθρώπους που αφήνουν την χώρα τους αναγκαστικά δεν θέλουμε να υπάρχουν αιτίες που εξαναγκάζουν τους ανθρώπους να φύγουνε. Δηλαδή σε αυτό θα έπρεπε να βοηθήσουμε, να εξαλειφθούν οι αιτίες.

Γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι δεν θέλανε να φύγουν από τη χώρα τους. Bέβαια τι θα κάνεις αν δεν έχεις νερό να πιεις, αν δεν μπορείς να επιβιώσεις, αν απειλείσαι επειδή έχεις άλλη συνείδηση, άλλη πολιτική άποψη ή επειδή είσαι γυναίκα και βρίσκεσαι σε ένα πεδίο μαχών; Υπάρχουν λοιπόν πολλοί λόγοι που εξαναγκάζουν τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τη χώρα τους. Αλλά, κι αν ήταν ιδανικός ο κόσμος, πάντα θα υπήρχαν άνθρωποι που θα ήθελαν να μεταναστεύσουν, να πάνε σε κάποια άλλη
χώρα.

Το θέμα είναι να δούμε πώς διαμορφώνουμε τους όρους και τις συνθήκες έτσι ώστε και ο μετανάστης να έχει τα δικαιώματα του πολίτη στη χώρα που πάει αλλά και οι κοινωνίες να αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούμε ξαφνικά μετά από χιλιάδες χρόνια να εξαφανίσουμε την μετανάστευση. Η μετανάστευση θα υπάρχει πάντα, άρα θα πρέπει και εμείς να διαμορφώσουμε τις δικές μας δομές ως κοινωνίες και η Ευρώπη στο σύνολο της, όπως ζητάνε και οι Πράσινοι…Θα πρέπει κι εμείς ως κοινωνίες να αντιλαμβανόμαστε ότι πάντα θα υπάρχουν μετανάστες.

Πού είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι όταν κλείνουμε τα μάτια, κρύβουμε τα θέματα κάτω από το χαλί είτε αυτά είναι περιβαλλοντικά, είτε είναι οικονομικά, είτε είναι δημοσιονομικά και μετά ξαφνικά σκάνε. Σκάνε γιατί δεν έχουμε δώσει λύσεις για τα προβλήματα. Δεν είναι ότι η ίδια η μετανάστευση είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι αφήνουμε χωρίς λύσεις αυτά τα ζητήματα… Έτσι, δημιουργούνται αφενός διάφορες ξενοφοβικές αντιλήψεις που βασίζονται κυρίως σε προβλήματα που υπάρχουν στην καθημερινότητα και από την άλλη αφήνουμε να δημιουργούνται παράνομα κυκλώματα που έρχονται να αντικαταστήσουν ή να υποκαταστήσουν – αν θέλετε καλύτερα- την ανάγκη κοινωνικών δομών που υποδέχονται τους μετανάστες, που βοηθάνε…βοηθάνε σε θέματα υγείας, βοηθάνε σε θέματα ποιότητας ζωής έτσι ώστε μετανάστες και ντόπιοι να ζούνε σωστά και καλά. Άρα λοιπόν το πρόβλημα για εμάς είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να οριοθετηθούν απέναντι σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που απλώς εκμεταλλεύονται το πρόβλημα για εκλογικούς λόγους. Εμείς πρέπει να δούμε και να επιλύουμε τα προβλήματα έτσι ώστε πραγματικά να βοηθούμε στις διαδικασίες της ένταξης.

Και όπως λένε και οι Πράσινοι στο μανιφέστο τους για τα θέματα της μετανάστευσης προεκλογικά, πρέπει να διαμορφώσουμε μία Ευρώπη που αναγνωρίζει ότι σήμερα το θέμα της μετανάστευσης πρέπει να έχει μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και αντίστοιχα πρέπει ως χώρα έστω και καθυστερημένα, έστω και μετά από περίπου 20 χρόνια να έχουμε μία εθνική μεταναστευτική πολιτική. Μία εθνική μεταναστευτική πολιτική που δεν θα είναι φοβική, που θα αναγνωρίζει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα που θέλουμε να έχει αντίστοιχα ο Έλληνας μετανάστης στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Αμερική, οπουδήποτε είναι αυτός. Και πρέπει νομίζω να θέσουμε και μία άλλη διάσταση. Δεν είναι μόνο να διεκδικήσουμε ένα νομοσχέδιο το οποίο θα είναι πραγματικά σε αυτή τη λογική, σαν Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε πει ότι το νομοσχέδιο ήταν ένα πρώτο βήμα – δυστυχώς όμως γίνανε πολλά βήματα προς τα πίσω – αλλά κυρίως να διαμορφώσουμε τους κοινωνικούς, πολιτικούς και καθημερινούς όρους έτσι ώστε πραγματικά να μιλάμε για ενσωμάτωση των μεταναστών και για εφαρμογή αυτών των θεμάτων στην καθημερινή ζωή.
Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ξεκινώντας από τα πολιτικά κόμματα, ξεκινώντας από τα συνδικάτα, σκεφτείτε αν ένα κόμμα εδώ είχε επικεφαλής έναν άνθρωπο ο οποίος να ήταν μετανάστης δεύτερης γενιάς.’Οπως συμβαίνει για παράδειγμα στους Πράσινους της Γερμανίας ο Τζέμ Οζντεμίρ είναι παιδί Τούρκων μεταναστών και βρίσκεται σήμερα επικεφαλής των Πρασίνων στην Γερμανία, υπήρξε βουλευτής, ευρωβουλευτής κτλ. Αυτό θα πρέπει να είναι μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία εφικτό και αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε μια δημοκρατική κοινωνία θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το στοιχειώδες: Ότι  δεν θέλουμε απλώς να βοηθάμε τις μεταναστευτικές κοινότητες, αλλά θέλουμε οι άνθρωποι που είναι μετανάστες εδώ και ζουν εδώ να μπορούν να είναι μέλη στα συνδικάτα στα κόμματα στις κοινωνικές οργανώσεις να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες ανάδειξης έτσι ώστε πράγματι αύριο να λέμε ότι μπορούμε  να έχουν οι Οικολόγοι Πράσινοι και  κάποιον δημοτικό σύμβουλο μετανάστη και κάποιον δημοτικό σύμβουλο στις περιφέρειες, βουλευτή στο ελληνικό Κοινοβούλιο ή αύριο και στο Ευρωκοινοβούλιο.
Είναι απλά στοιχειώδη πράγματα τα οποία πρέπει να ταρακουνήσουμε λίγοτην κοινωνία να τα συνειδητοποιήσει. Δεν είναι πια τόσο φοβερό θέμα ώστε να μπαίνει από την αρχή η απαγόρευση, αλλά να μην διατυπώνεται ρητά, ότι μπορεί μεν κάποιος να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος, αλλά βάζουμε τον όρο από την αρχή ότι δεν μπορεί να γίνει αντιδήμαρχος και δήμαρχος. Μα έλεος, αν τον εκλέξουν οι πολίτες και τον θέλουνε για δήμαρχο γιατί θα έρθει ο εκλογικός νόμος να απαγορεύσει σε αυτόν να γίνει και δήμαρχος.
Είναι όπως έγινε με τους Οικολόγους Πράσινους κανονικά με το 253 έπρεπε να έχουμε επτά βουλευτές, τους πήρε το ΠΑΣΟΚ σήμερα για να κάνει αυτά που κατήγγειλε ως ανεύθυνα  προεκλογικά. Όλα αυτά που κάνει σήμερα έλεγε ότι είναι ανεύθυνα, αδιέξοδα κτλ. Άρα λοιπόν θα πρέπει να διαμορφώσουμε μια δημοκρατική κουλτούρα που ότι λέμε το κάνουμε και ότι θέλουμε για εμάς το δίνουμε και στους άλλους. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ότι θέλουμε και για εμάς το δίνουμε και στους άλλους. Γιατί διαφορετικά είμαστε μια ελιτίστικη κοινωνία που λέει
ότι εγώ κρατάω όλα τα καλά και συμφέροντα και οι άλλοι απλώς είναι υπηρέτες μου. Αλλά αυτή η δουλοκρατική κοινωνία νομίζω ότι έχει καταργηθεί.
Και τελειώνω με μια απλή παρατήρηση: Πολλά από τα προβλήματα που δημιουργούν την ξενοφοβία σήμερα στην Αθήνα, γιατί δεν είναι ίδια αντιμετώπιση- όποιος έχει οικογένεια που έχει ηλικιωμένα άτομα και χρειάζεται μετανάστες για να βοηθήσουν τα ηλικιωμένα άτομα – θα ήταν αδιανόητο για αυτόν να πούμε ότι διώχνουμε αυτούς τους ανθρώπους που βοηθάνε τα ηλικιωμένα άτομα. Όποιος είναι αγρότης δεν μπορεί να φανταστεί την γεωργική δραστηριότητα να γίνεται χωρίς πραγματικά τους μετανάστες. Τα μεγάλα έργα έγιναν χάρη και στους μετανάστες, πολλές από τις οικοδομικές δραστηριότητες γίνονται χάρη και στους μετανάστες. Αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Διότι αν δείτε τι γίνεται στον Άγιο Παντελεήμονα ή στο κέντρο της Αθήνας είναι ακριβώς λόγω της απουσίας κοινωνικών δομών και της εκμετάλλευσης κάποιων συνθηκών που είναι απαράδεκτες από άποψη ζωής, καθημερινής ζωής και για τους μετανάστες και για τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Εκεί λοιπόν εμείς πρέπει ως Οικολόγοι Πράσινοι , ως κοινωνικά κινήματα να δώσουμε πολύ μεγάλη έμφαση, να τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια των ξενοφοβικών αντιλήψεων και να βοηθήσουμε έτσι ώστε να αναγεννηθεί η πόλη, να αναγεννηθούν οι γειτονιές και να διευκολύνουν την ποιότητα ζωής και για τους μετανάστες και για τους ντόπιους. Αυτό είναι πολύ μεγάλο εργαλείο για να αφαιρέσουμε τα ξενοφοβικά αισθήματα από την ελληνική κοινωνία . Δεν θέλω να πω άλλα.

Να πούμε όμως ότι σαν Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε, θέλουμε και επιδιώκουμε όχι μόνο ένα διάλογο με τις μεταναστευτικές κοινότητες και με τους κοινωνικούς φορείς αλλά μέσα από κοινές στρατηγικές, να συμβάλουμε και εμείς με το δικό μας τρόπο χωρίς να επιδιώκουμε κανένα είδος εκμετάλλευσης ή καπελώματος της δουλειάς που γίνεται και από τις μεταναστευτικές κοινότητες και από τους κοινωνικούς φορείς. Έχουμε όμως καλέσει και προσκαλούμε όλους αυτούς τους φορείς γιατί το έχουμε επιλέξει ως στρατηγική μας στις γειτονιές , στις περιοχές που έχουμε δυνάμεις να μπορέσουμε να κάνουμε εκδηλώσεις, πολιτιστικές, καθημερινές συζητήσεις, να αναδείξουμε τα πόσα κοινά έχουμε και το τι μπορούμε να κάνουμε από κοινού. Μάλιστα, ενόψει και των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών προσκαλούμε και τους ανθρώπους που μπορεί να αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα τους αλλά ζουν εδώ να συμμετάσχουν και μαζί να δώσουμε τον αγώνα για πράσινες αλλαγές στην οικονομία, στην κοινωνία και στις πόλεις μας.
Ευχαριστώ πολύ.