Στους χιλιάδες νέους που συμμετείχαν στο 2ο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης μίλησε ο ευρωβουλευτής Μιχάλης Τρεμόπουλος, ζητώντας να γίνουν οι απαραίτητες νομοθετικές ρυθμίσεις που θα στοχεύουν όχι απλά στη καταστολή αλλά στη μείωση της βλάβης, θα σέβονται την προσωπικότητα του χρήστη και θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της διακίνησης των ουσιών στη ρίζα του.
Είναι φανερό πια ότι οι τρέχουσες πολιτικές ενάντια στα ναρκωτικά αποτυγχάνουν στον κύριο στόχο τους. Πρέπει να γίνουν πιο δίκαιες και πιο
αποτελεσματικές.
Παρουσιάσαμε ήδη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την «Έκθεση για την παγκόσμια αγορά παράνομων ναρκωτικών», που δημοσιεύθηκε το 2009 και χρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Κι αναζητούμε εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της αγοράς ναρκωτικών, οι οποίοι δεν θα βασίζονται στην απαγόρευση και την καταστολή.
Τα συμπεράσματα της έκθεσης καταρρίπτουν τα βασικά επιχειρήματα της απαγορευτικής πολιτικής για τα ναρκωτικά, δηλαδή πως αυτή αποτελεί εργαλείο για τη μείωση της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσής τους. Σύμφωνα με την έκθεση, τέτοιες πρακτικές έχουν ελάχιστες επιπτώσεις στην παγκόσμια παράνομη αγορά των ναρκωτικών. Μέτρα αστυνόμευσης αποτυγχάνουν να αποτρέψουν τη συνεχή διαθεσιμότητα ναρκωτικών σε όλο και χαμηλότερες τιμές.
Συμπέρασμα της έκθεσης είναι ότι πολιτικές για τα ναρκωτικά βασισμένες στην απαγόρευση έχουν κάνει τεράστια βλάβη, ενώ η όποια θετική τους προσφορά είναι ελάχιστη και αμφισβητούμενη. Οι απαγορευτικές πολιτικές αποτελούν σημαντικό παράγοντα αύξησης της βίας, της διαφθοράς και των βλαβών στην υγεία και το περιβάλλον. Όλα αυτά ευθύνονται για θανάτους, ασθένειες και σοβαρή επιδείνωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων και της κοινωνίας γενικότερα.
Οι ουσίες, νόμιμες και παράνομες, πρέπει να αντιμετωπίζονται με βάση την επικινδυνότητά τους και όχι με κριτήρια ηθικού πανικού, που αποδεικνύεται ότι τελικά πολλαπλασιάζει τη ζημιά. Χρειαζόμαστε να επενδύσουμε μεγαλύτερη προσπάθεια για να εξαλείψουμε τα αίτια των εξαρτήσεων από το να σπαταλάμε πολύτιμα δισ. ευρώ σε ένα πόλεμο που δεν πρόκειται να τον κερδίσουμε ποτέ με τις λάθος πολιτικές που ακολουθούμε. Η Ευρώπη χρειάζεται να αναλάβει δράση για μείωση της βλάβης.
Η πληροφόρηση που παρέχει συχνά η πολιτεία στη νεολαία για να την αποτρέψει από τη χρήση και κατάχρηση ουσιών στηρίζεται σε λογικές ηθικού πανικού και δαιμονοποίησης των ουσιών, με αντίστροφα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Χάρη στο μοντέλο της ποτοαπαγόρευσης που εφαρμόσθηκε στις ΗΠΑ τον προηγούμενο αιώνα, άνθησαν η Μαφία, το παράνομο εμπόριο και στη συνέχεια η βιομηχανία του αλκοόλ. Αυτό φαίνεται να αναπαράγεται μέσα από το λεγόμενο «πόλεμο κατά των ναρκωτικών», ένα ακόμα υπερατλαντικό δόγμα μηδενικής ανοχής που τα τελευταία 30 χρόνια γέννησε τα ΚΑΡΤΕΛ και οδήγησε σε γιγάντωση του παράνομου εμπορίου, σε αύξηση της κατανάλωσης τοξικών ουσιών, σε κατασπατάληση υπέρογκων κονδυλίων για την αστυνόμευση και την ποινική αντιμετώπιση των χρηστών, αλλά και σε περισσότερα θύματα, νέους χρήστες και αυξημένη εγκληματικότητα.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, στην παράνομη βιομηχανία «ναρκωτικών» διακινούνται τετρακόσια δισ. ευρώ το χρόνο ή δώδεκα χιλιάδες ευρώ το δευτερόλεπτο! Ένα κολοσσιαίο κεφάλαιο, το οποίο κάνει τη διαφθορά της πολιτείας το πιο σίγουρο εργαλείο για τη συντήρηση και επέκτασή του.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες και παρά το κυρίαρχο απαγορευτικό- κατασταλτικό μοντέλο, αρκετές χώρες της Ευρώπης άφησαν στην άκρη αυτή τη προσέγγιση και προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα των «ναρκωτικών» μέσα από μια ριζοσπαστική αναθεώρηση των πολιτικών και της νομοθεσίας τους. Χώρες όπως το Λουξεμβούργο, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Αγγλία, το Βέλγιο και η Ελβετία ακολούθησαν το πείραμα της Ολλανδίας και προώθησαν μια αντι-απαγορευτική προσέγγιση που δίνει έμφαση στην πρόληψη και στον έλεγχο των επιπτώσεων στον άνθρωπο, την κοινωνία και την οικονομία.
Η χρήση ουσιών σε αυτές τις χώρες αντιμετωπίζεται με βάση την αρχή της μείωσης της βλάβης, εστιάζοντας στην αποποινικοποίηση του χρήστη και την απεξάρτησή του από τα παράνομα κυκλώματα εμπορίου, στο διαχωρισμό των ουσιών σε μη-τοξικές («μαλακά ναρκωτικά») και τοξικές («σκληρά ναρκωτικά»), στη νομιμοποίηση της χρήσης, κατοχής και καλλιέργειας μικροποσοτήτων κάνναβης, την ελεγχόμενη κλινικά χορήγηση ηρωίνης, υποκατάστατων και καθαρών συνέργων για συντήρηση των εξαρτημένων ατόμων και σταδιακή απεξάρτησή τους, αλλά και την κλινική χορήγηση κάνναβης για θεραπευτικούς σκοπούς.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά από τις επίσημες ανακοινώσεις των χωρών αυτών αλλά και από πρόσφατες επιστημονικές και δημοσιογραφικές έρευνες: μείωση των χρηστών νεαρής ηλικίας, σταθεροποίηση των χρηστών ηρωίνης σε μεγαλύτερες ηλικίες, μείωση της σχετικής εγκληματικότητας και των θανάτων και μεγάλη μείωση της κοινωνικής και οικονομικής αιμορραγίας από την πεσμένη παραβατικότητα και τα μειωμένα έξοδα καταστολής.
Στην Ελλάδα οι χρήστες παράνομων ουσιών έχουν υπερδιπλασιαστεί τα τελευταία 30 χρόνια, ενώ έχουν αυξηθεί και οι χρήστες νέας ηλικίας. Οι καταγεγραμμένοι χρήστες ηρωίνης είναι περίπου 20.000, ενώ όσοι βιώνουν την πραγματικότητα μιλούν για περισσότερους από 100 χιλιάδες, με τα κρούσματα θανάτων να έχουν υπερδιπλασιαστεί στην περιφέρεια τα τελευταία χρόνια.
Στις φυλακές περισσότερα από 5.000 άτομα από τους συνολικά 12.000 κρατούμενους (45%) εκτίουν ποινή για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών και από αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία (>70%) είναι έγκλειστοι για κατοχή και χρήση!
Και όλα αυτά όταν το κόστος της φυλάκισης για κάθε εξαρτημένο είναι τετραπλάσιο απ’ ότι το κόστος ενός θεραπευτικού προγράμματος εσωτερικής διαμονής και οχτώ φορές μεγαλύτερο απ’ αυτό ενός προγράμματος ημερήσιας φροντίδας που βρίσκεται μέσα στην κοινωνία.
Κάναμε έκκληση στον Πρωθυπουργό για αλλαγή πολιτικής, στη βάση της μείωσης της βλάβης και όχι των ποινικών ευθυνών και του κοινωνικού αποκλεισμού, λαμβάνοντας υπόψη διεθνείς εμπειρίες και καλές πρακτικές. Το Υπουργείο παρουσίασε δύο νομοθετικές πρωτοβουλίες με στόχο την αποσυμφόρηση των φυλακών και θέσπιση ελάχιστων ποσοτήτων ουσιών που αποτελούν κατά τεκμήριο προσωπική χρήση. Παρόλα αυτά, η πολιτεία συνεχίζει να αντιμετωπίζει το πρόβλημα της χρήσης και της κατάχρησης ουσιών ως ζήτημα δημόσιας τάξης και όχι ως ζήτημα δημόσιας υγείας.
Ακόμη και η καλλιέργεια της κλωστικής κάνναβης που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ευφορική χρήση, παραμένει ουσιαστικά παράνομη στη χώρα μας. Παρόλο που καλλιεργείται νόμιμα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ υπάρχουν και για τη χώρα μας διαθέσιμες ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και ενδιαφέρον από αγρότες σε διάφορες περιοχές, η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να δώσει άδεια για τέτοιες καλλιέργειες, αλλά συνεχίζει και τη δίωξη επιχειρηματιών που εμπορεύονται απολύτως νόμιμα ρούχα και άλλα προϊόντα από κλωστική κάνναβη. Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση μετρά ήδη πάνω από 180 χιλιάδες στρέμματα τέτοιων καλλιεργειών, στην Ελλάδα απαγορεύεται ακόμα και η πώληση καννάβινων ρούχων και καλλυντικών, απολύτως νόμιμων σε όλη την Ευρώπη. Η κλωστική κάνναβη, με πλήθος χρήσεων υψηλής ποιότητας και με περιορισμένες επιπτώσεις στο περιβάλλον, θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντική εναλλακτική επιλογή για αγροτικές εκμεταλλεύσεις και μικρές μεταποιητικές δραστηριότητες που πλήττονται από την κρίση.
Σαφώς υπάρχει ανάγκη αντιμετώπισης των αιτιών που οδηγούν στην εξάρτηση, όπως η ανεργία, ο αποκλεισμός, η αποξένωση στα αστικά κέντρα, η οικονομική ανέχεια, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς θεσμούς, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου που σκοτώνει η τηλεόραση και η απουσία οραμάτων. Προφανώς θα έπρεπε να κάνουμε μεγαλύτερη προσπάθεια για να εξαλείψουμε αυτά τα αίτια από το να σπαταλάμε πολύτιμα δισ. ευρώ σε έναν πόλεμο που δεν πρόκειται να τον κερδίσουμε ποτέ, με τις λάθος πολιτικές που ακολουθούμε.
Sorry, the comment form is closed at this time.