Νίκος Χρυσόγελος: ανάγκη για κοινή Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική και από κοινού ανάληψη ευθυνών
«Η τραγωδία στην Λαμπεντούσα είναι η κορυφή του παγόβουνου στις τραγωδίες των ανθρώπων που στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από συνθήκες που απειλούν τη ζωή τους ή αναζητώντας καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, βρήκαν τον θάνατο», δήλωσε ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων / Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο.
«Στην Λαμπεντούσα βρήκαν τραγικό θάνατο πάνω από 400 μετανάστες μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας, μεταξύ των οποίων πολλοί νέοι, παιδιά και γυναίκες. Αλλά τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι στη Μεσόγειο κάθε χρόνο χάνονται 1500 έως 2000 άτομα στην προσπάθειά τους να βρουν άσυλο ή να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Στο Αιγαίο, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, μέσα σε έναν χρόνο, από τις 6 Σεπτεμβρίου 2012 έως τις 10 Οκτωβρίου 2013, βρήκαν το θάνατο 117 μετανάστες ή πρόσφυγες, εκ των οποίων 33 παιδιά, ενώ ως αγνοούμενοι καταγράφηκαν 16, μεταξύ αυτών 5 παιδιά και 1 έγκυος. Τα στοιχεία αφορούν μόνο τα επίσημα καταγεγραμμένα περιστατικά», υπενθυμίζει ο Νίκος Χρυσόγελος.
«Η τραγωδία στην Λαμπεντούσα πρέπει να αφυπνίσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ώστε να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους μετανάστες που βρίσκονται σε κίνδυνο, αλλά και να συμφωνήσουν για την προώθηση μιας κοινής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής που θα βασίζεται σε ανθρωπιστικές αρχές, σε επιμερισμό ευθυνών ώστε να μην αντιμετωπίζεται το θέμα ως υπόθεση μόνο των χωρών στα σύνορα, καθώς και σε πολιτικές ένταξης και φιλοξενίας. Μπορεί οι νεοναζί και οι ακροδεξιοί να πιστεύουν ότι οι μετανάστες είναι υπάνθρωποι και βάρβαροι, αλλά σχεδόν όλες οι κοινωνίες έχουν ζήσει τη διπλή πραγματικότητα. Άλλοτε ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο τμήμα τους μετανάστευε σε άλλες χώρες, άλλοτε υποδέχονταν μετανάστες και πρόσφυγες από τρίτες χώρες. Μερικές κοινωνίες, όπως τώρα η ελληνική, έζησαν ή ζουν ταυτοχρόνως και τις δυο όψεις της μετανάστευσης. Για το λόγο αυτό, θα πρέπει όλοι μας να σκεφτόμαστε πώς θα θέλαμε να μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι, αν τυχόν μεταναστεύαμε ή ζητούσαμε άσυλο οι ίδιοι ή τα παιδιά μας. Η οργανωμένη μεταναστευτική πολιτική, νόμιμες είσοδοι για τους αιτούντες άσυλο και τους μετανάστες καθώς και στοχευμένη πολιτική κοινωνικής ένταξης μπορούν να περιορίσουν τα προβλήματα και να μετατρέψουν το θέμα της μετανάστευσης από ένα αντικείμενο που εκμεταλλεύονται οι ρατσιστικές δυνάμεις σε ευκαιρία που αξιοποιούν κατάλληλα οι κοινωνίες υποδοχής των μεταναστών. Ας σκεφτούμε, πώς θα ήταν οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Αυστραλία χωρίς τους μετανάστες;
Παράλληλα, όμως, με την ανάγκη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής είναι υποχρέωση των χωρών και της ΕΕ να μην κλείνουν τα μάτια μπροστά στις καθημερινές τραγωδίες στη Μεσόγειο. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν μπλοκάρει επανειλημμένα ακόμα και τις προσπάθειες βοήθειας σε σκάφη μεταναστών που βρίσκονται σε κίνδυνο. Είναι γνωστό ότι τρία αλιευτικά σκάφη που βρίσκονταν κοντά στο ναυάγιο, στην Λαμπεντούσα, δεν προσέτρεξαν προς βοήθεια, ίσως από φόβο τιμωρίας, δεδομένου ότι η ιταλική νομοθεσία προβλέπει αυστηρές ποινές σε περίπτωση βοήθειας προς μετανάστες.
Βασική προτεραιότητα του συστήματος επίβλεψης των συνόρων (EUROSUR) που προωθεί η ΕΕ θα έπρεπε να είναι η συμβολή στη διάσωση μεταναστών και άλλων ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο στη θάλασσα. Δεν είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις να παραμένουν με σταυρωμένα χέρια και μετά να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την απώλεια αθώων ζωών μεταναστών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατά την πρώτη Ολομέλεια του Οκτωβρίου και το Συμβούλιο συζητούν νέους κανόνες για την επίβλεψη των εξωτερικών θαλάσσιων συνόρων, αλλά οι κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζουν πάλι για περιορισμούς αναφορικά με την παροχή βοήθειας σε περίπτωση ανάγκης, παρότι δημοσίως εξέφρασαν τη “συγκίνησή” τους για την τραγωδία στην Λαμπεντούσα. Στο πλαίσιο του EUROSUR, τα κράτη μέλη πρέπει να ενημερώνουν άλλα κράτη μέλη και την FRONTEX εάν διαπιστώνουν ότι πρόσφυγες ή μετανάστες βρίσκονται σε κίνδυνο στη θάλασσα. Αυτό, όμως, δεν συνδέεται με υποχρέωσή τους να προστρέξουν, για παράδειγμα, σκάφη του λιμενικού ή ναυτικού, προς διάσωση αυτών που βρίσκονται σε κίνδυνο. Πώς, όμως, τότε θα αποτραπούν οι επόμενες τραγωδίες τύπου Λαμπεντούσα;»
Sorry, the comment form is closed at this time.