Για μία ακόμη φορά γινόμαστε θεατές μιας καλά ενορχηστρωμένης επίθεσης από τα ιδιωτικά ΜΜΕ εναντίον των υποστηρικτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη δράση των οποίων ταυτίζουν -χωρίς επιχειρήματα- με την υπόθαλψη της τρομοκρατίας. Αφορμή για την επίθεση αποτελούν οι καταγγελίες του πρώην υπουργού Γιάννη Πανούση, μέσω των οποίων -ούτε λίγο, ούτε πολύ και με συνοπτικές διαδικασίες- ποινικοποιείται ο αγώνας υπέρ των δικαιωμάτων των κρατουμένων, αφού κάθε διάλογος με κρατούμενους/ες, καθιστά τους εμπλεκόμενους/ες σε αυτόν συνένοχους/ες σε έγκλημα. Σε ένα έγκλημα το οποίο δεν ορίζεται σαφώς αλλά εμμέσως ενώ, άγνωστο πώς, εμπλέκεται και με σενάρια δολοφονίας του ίδιου του υπουργού και άλλα ευτράπελα.
Αναρωτιόμαστε εύλογα, λοιπόν, πώς όλοι/ες εμείς που αγωνιζόμαστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούμε να αισθανόμαστε ασφαλείς σε αυτή τη χώρα, όπου καθημερινά διασύρονται άνθρωποι των οποίων το μόνο “παράπτωμα” είναι η ενασχόλησή τους με τα ανθρώπινα δικαιώματα, είτε ως μέλη συλλογικοτήτων, είτε μέσω του θεσμικού τους ρόλου. Αναρωτιόμαστε γιατί τόσος θόρυβος, όταν ως διεθνής πρακτική αλλά και επί προηγούμενων κυβερνήσεων οι εκπρόσωποι θεσμικών ή πολιτικών φορέων επιλέγουν να επισκεφτούν και να συζητήσουν ή ακόμη και να καθησυχάσουν έναν φυλακισμένο απεργό πείνας.
Για τους θιασώτες αυτής της αντίληψης τα ατομικά δικαιώματα δεν έχουν ίση εφαρμογή σε όλους/ες, αφού αυτόματα οι κρατούμενοι/ες για θέματα τρομοκρατίας αποκλείονται. Για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όμως, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Από το 2001 έως το 2014, η Ελλάδα έχει εισπράξει 53 καταδίκες για παραβίαση του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σύμφωνα με το οποίο “κανένα πρόσωπο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή σε απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία”, ενώ στις 9.9.2010 το Δικαστήριο διαπίστωσε εξευτελιστική μεταχείριση και καταδίκασε τη χώρα μας για παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης, στην υπόθεση Σάββα Ξηρού κατά Ελλάδος. Στην απόφασή του το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι οι αρμόδιες δικαστικές αρχές δεν έλαβαν επαρκώς υπόψη ιατρικές εκθέσεις, γεγονός που σε συνδυασμό με την κατάσταση της υγείας του προσφεύγοντος και την ανεπαρκή ποιότητα ιατρικής περίθαλψης που προσέφερε το ιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, οδήγησε στη διαπίστωση της παραβίασης. Για το ζήτημα αυτό ο τ. ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, Μ. Τρεμόπουλος είχε τότε θέσει ερώτημα ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με την υποχρέωση παρακολούθησης της εφαρμογής της απόφασης του Δικαστηρίου[1] ενώ είχε τονίσει ότι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το μεγαλύτερο όπλο της Δημοκρατίας απέναντι στην τρομοκρατία.
Ο Πάνος Λάμπρου, δημοσιογράφος και μέλος της πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων είναι ένας αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως τέτοιος, πάλεψε για τις ανθρώπινες συνθήκες εγκλεισμού, την προστασία από τη χρήση γενετικού υλικού, την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ΄ στη βάση του σεβασμού των δικαιωμάτων των κρατουμένων και της τήρησης των αρχών του Κράτους Δικαίου χωρίς εξαιρέσεις και υποσημειώσεις. Οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμεριζόμαστε απόλυτα αυτές τις αξίες και είμαστε απέναντι στους νοσταλγούς άλλων εποχών, που οραματιζόμενοι “μεθόδους Ερντογάν” της γειτονικής Τουρκίας, θέλουν να ποινικοποιήσουν τον λόγο και τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.