Εκφράζουμε την αντίθεσή μας και τον έντονο προβληματισμό μας τόσο για περιεχόμενο της τροπολογίας του Μουζάλα για τη συγκρότηση των «Ανεξάρτητων Επιτροπών Προσφυγών» για δευτεροβάθμια εξέταση των αιτήσεων ασύλου, που συμπεριλήφθηκε για ψήφιση στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο, όσο και για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε με κατάθεση, απόσυρση, τροποποίηση και επανακατάθεση και μάλιστα τελευταία στιγμή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
Η «ανασυγκρότηση» των δευτεροβάθμιων επιτροπών ασύλου με τη συμμετοχή ενός μέλους επιλογής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και δύο δικαστικών λειτουργών εγείρει μια σειρά ζητημάτων – μεταξύ των οποίων και αυτό της αντισυνταγματικότητας της συμμετοχής δικαστικών σε διοικητικό όργανο– στα οποία ο υπουργός δεν απάντησε με πειστικό τρόπο.
Ποια νέα ανάγκη αλήθεια ήρθε να καλύψει αυτή η τροπολογία που δεν είχε προβλεφθεί και κατά συνέπεια δεν είχε ενσωματωθεί στο νόμο που μόλις πριν δύο μήνες ψηφίστηκε; Τι μεσολάβησε και προχώρησε η κυβέρνηση σε αυτήν τη νομοθετική πρωτοβουλία η οποία -σύμφωνα με καταγγελία και μέσα στο ίδιο το κυβερνών κόμμα- κινείται στα όρια της συνταγματικότητας και παραβιάζει δικαιώματα των προσφύγων όπως αυτό της αυτοπρόσωπης ακρόασης; Είναι κάποια από τα εύλογα ερωτήματα τα οποία ζητούν άμεση απάντηση.
Το μόνο νέο στοιχείο που προστέθηκε από την ψήφιση του νόμου και μέχρι την κατάθεση της τροπολογίας είναι ότι οι επιτροπές που λειτούργησαν στο πλαίσιο των ρυθμίσεων του νόμου απέρριπταν «κατά συρροή» την Τουρκία ως μη ασφαλή χώρα για επαναπροώθηση. Σε αυτό αν προστεθούν και τα δημοσιεύματα -τα οποία δεν διαψεύστηκαν- περί πιέσεων και μεθοδεύσεων από κύκλους της Ευρώπης για αλλαγή της σύνθεσης των επιτροπών αυτών εύλογα θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δυστυχώς για άλλη μία φορά (όπως και στη διαβόητη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας) η Ελλάδα συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της αντιπροσφυγικής ευρωπαϊκής πολιτικής.