Η 8η Μάρτη φέτος μόνο ως αφορμή για έντονο προβληματισμό και ανησυχία μπορεί να «γιορταστεί» για τη σταθερή ιδεολογική και θεσμική οπισθοδρόμηση και την απώλεια κεκτημένων δικαιωμάτων των γυναικών σε τοπικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
H χώρα μας κατρακυλάει συστηματικά την τελευταία δεκαετία στην παγκόσμια κατάταξη για την ισότητα των δύο φύλων καθώς βρίσκεται 23 θέσεις χαμηλότερα σε σχέση με 10 χρόνια πριν (92η το 2016, 69η το 2006) και πέντε θέσεις χαμηλότερα από το 2015 οπότε και βρισκόταν στην 87η θέση ανάμεσα σε 145 χώρες. Στον τομέα της εργασιακής και μισθολογικής ισότητας κατέχει την 83ηθέση ενώ ο χειρότερος δείκτης αφορά όπως πάντα στην πολιτική εκπροσώπηση των γυναικών (101η θέση) και ο καλύτερος στον τομέα της υγείας (54η θέση). Ταυτόχρονα μια σειρά θεσμικών αλλαγών προς την κατεύθυνση της εξάλειψης της έμφυλης ανισότητας μένουν σε εκκρεμότητα εδώ και χρόνια (η κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, η κατάργηση της Σαρία στη Θράκη), η βία κατά των γυναικών συνεχώς κλιμακώνεται και ακραίες φωνές στο δημόσιο λόγο που υποστηρίζουν απροκάλυπτα την “κατωτερότητα” των γυναικών και την επιστροφή στους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους κερδίζουν έδαφος όλο και περισσότερο.
Στη άλλη πλευρά του Ατλαντικού η κατάσταση διολισθαίνει σε όλο και πιο σεξιστικές πολιτικές και ανάλογα νομοθετήματα που παραβιάζουν τα δικαιώματα των γυναικών και νομιμοποιούν τις διακρίσεις εναντίον τους αλλά και η Ευρώπη δεν υπολείπεται, με ευρωβουλευτές να υποστηρίζουν μέσα στο ευρωκοινοβούλιο ανοιχτά τη μισθολογική ανισότητα λόγω της “κατωτερότητας” των γυναικών με επιχειρήματα που παραπέμπουν στο μεσαίωνα.
Ταυτόχρονα στη χώρα μας η πρώτη επίσημη πρωτοβουλία του υπουργείου παιδείας για εισαγωγή θεματικών που άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα από την επεξεργασία των έμφυλων ταυτοτήτων με στόχο την αποδόμηση των στερεοτύπων -πάγιο αίτημα των Οικολόγων Πράσινων- συνάντησε τόσα εμπόδια και εισέπραξε τέτοια αντίδραση (και όχι μόνο δυστυχώς από τους γνωστούς συντηρητικούς κύκλους) που μόνο αισιόδοξοι/ες δεν μπορούμε να είμαστε.
Τα παραπάνω στοιχεία δίνουν μια ξεκάθαρη απάντηση σε όσους/ες αμφισβητούν την ανάγκη για επαγρύπνηση σε σχέση με τα δικαιώματα των γυναικών και δυστυχώς καθιστούν τον αγώνα για την ισότητα των δύο φύλων τραγικά επίκαιρο και επιτακτικό.