Η πρόταση του πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, για κατάργηση της υποχρεωτικής ποσόστωσης στην κατανομή των προσφύγων ουσιαστικά προτείνει τη μετατροπή της de facto κατάστασης στην Ευρώπη σήμερα σε de jure. Και αυτό γιατί ουσιαστικά ουδέποτε εφαρμόστηκε καθολικά η ποσόστωση καθώς κάποιες χώρες αντιδρώντας σε αυτήν την απόφαση δέχθηκαν από ελάχιστους/ες εώς κανένα/μία πρόσφυγα.
Ο κ. Τουσκ μιλώντας μάλλον ως εκπρόσωπος της ομάδας Βίσεγκραντ παρά ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου προωθεί με την πρότασή του την επιστροφή της Ευρώπης στην εποχή του Δουβλίνο ΙΙ οπότε και ο εγκλωβισμός των προσφύγων στις χώρες πρώτης υποδοχής ήταν μία αυτονόητη, νόμιμη και ηθικά αποδεκτή πραγματικότητα. Παρά την χθεσινή αναδίπλωση του λόγω των αντιδράσεων -από χώρες μέλη της ΕΕ αλλά και από την κομισιόν- που προκάλεσε η πρότασή του ο πολιτικός πυρήνας της παραμένει αναλλοίωτος αφού εμμένει στην αναποτελεσματικότητα των ποσοστώσεων. Και αντί να μεριμνήσει και να στηρίξει πολιτικά λύσεις που θα οδηγήσουν στην πλήρη εφαρμογή της ποσόστωσης προκρίνει την κατάργησή της, χωρίς εναλλακτική πρόταση, με μόνο γνώμονα την «ενότητα» της Ευρώπης. Τα διχαστικά αποτελέσματα της εφαρμογής αυτού του μέτρου προφανώς ο κ. Τουσκ τα εντοπίζει στην «ταλαιπωρία» των χωρών που παραπέμφθηκαν στο ευρωπαϊκό δικαστήριο λόγω της άρνησης τους να δεχθούν πρόσφυγες και όχι όσων υποδέχονται -δυσανάλογα με τις δυνάμεις τους- μεγάλους αριθμούς προσφύγων. Ούτε βέβαια ο προβληματισμός του αφορά στα νησιά που ασφυκτιούν και τις χιλιάδες των ανθρώπων που διαβιούν κάτω από άθλιες συνθήκες στα hot spots.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο, η ιδέα της πολιτισμένης και με προσήλωση στα ανθρώπινα δικαιώματα Ευρώπης να συνθλίβεται ανάμεσα στη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας (με όλα τα προβλήματα που έχει προκαλέσει και τους περιορισμούς που έχει επιβάλει) και στις προτάσεις τύπου Τουσκ που πρεσβεύουν μία ακόμη πιο άκαμπτη στάση και πολιτική με εμφανή την έλλειψη αλληλεγγύης τόσο προς τις χώρες που σηκώνουν το μεγάλο βάρος του προσφυγικού όσο και προς τους ίδιους τους πρόσφυγες.