26 Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα κατά των βασανιστηρίων: Η βαρβαρότητα δεν έχει τέλος

Όταν το 1998 τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν την 26 Ιουνίου ως Διεθνή Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων, έχοντας ως δεδομένο ότι κατά την ίδια ημερομηνία το 1987 υπεγράφη η Διεθνής Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων και το 1948 ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, σκόπευαν να καταστήσουν σαφές ότι τα βασανιστήρια δεν είναι σε καμία περίπτωση ανεκτά στο πλαίσιο μίας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας.

Εντούτοις η Ελλάδα, η οποία μάλιστα έχει κυρώσει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, έχει καταδικαστεί πολλάκις  για παραβίαση του Άρθρου 3 της ΕΣΔΑ, που αφορά στην απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης. Τα κέντρα κράτησης μεταναστών, οι φυλακές αλλά και τα κρατητήρια των Αστυνομικών Τμημάτων είναι οι κυριότεροι χώροι όπου τα βασανιστήρια λαμβάνουν χώρα. Σύμφωνα μάλιστα με την Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας[1] το έτος 2012 συνεχίστηκαν οι ισχυρισμοί για βασανιστήρια και άλλες μορφές κακομεταχείρισης εναντίον, μεταξύ άλλων, μελών ευπαθών ομάδων, όπως μετανάστες και αιτούντες άσυλο που κρατούνται σε κέντρα κράτησης. Για το συγκεκριμένο ζήτημα ο Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, Νίκος Χρυσόγελος υπέβαλε σχετικό ερώτημα[2] προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη κο Ν. Δένδια και την Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων με βάση στοιχεία που προέκυψαν από την πρόσφατη επίσκεψή του μαζί με τη συμπρόεδρο της Ομάδας των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο Rebecca Harms στην Αμυγδαλέζα[3]. Οι καταγγελίες που αναφέρονται στην επιστολή είναι συγκεκριμένες και η Ελληνική Πολιτεία οφείλει να δώσει άμεσες απαντήσεις.

Παράλληλα, οι πλημμελείς και μεροληπτικές έρευνες που διεξάγονται, οι οποίες καταλήγουν στις περισσότερες περιπτώσεις σε πλήρη ατιμωρησία των δραστών, κυρίως όταν οι τελευταίοι ανήκουν στις Αστυνομικές Αρχές, δεν ικανοποιούν ούτε το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, ούτε προστατεύουν ουσιαστικά τα θύματα των βασανιστηρίων. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι εφόσον τα θύματα έχουν εισέλθει παράνομα στη χώρα, κινδυνεύουν ταυτόχρονα και με απέλαση.

Στο ζοφερό αυτό περιβάλλον προστίθεται η επ΄ αόριστον αναστολή λειτουργίας του προγράμματος ταυτοποίησης και θεραπευτικής προσέγγισης των θυμάτων βασανιστηρίων και άλλων μορφών απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης του Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Οι ευθύνες που βαραίνουν την Πολιτεία είναι και εδώ τεράστιες.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητούμε το αυτονόητο. Να γίνει σεβαστή η θεμελιώδης συνταγματική επιταγή του άρθρου 2 παρ.1 που αναφέρει ότι ο σεβασμός στην αξία του ανθρώπου αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, καθώς και του 5 παρ. 2 όπου ορίζει ότι όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής της τιμής και της ελευθερίας τους. Για να γίνουν σεβαστές αυτές οι καθόλα αυτονόητες αρχές, η Πολιτεία πρέπει να προχωρήσει σε γενναία βήματα, κάτι που δεν είναι καθόλου ορατό στις παρούσες συνθήκες.