31/07/2013

Vera Koronaki

Vera Koronaki is a Member of the National Council of Oikologoi Prasinoi (Greek Green Party)

Using examples from her own home, Corfu, Vera Koronaki describes the reasons why we need solidarity, both in Europe as well as beyond, and the steps that we can take to achieve it.

This article is part of GEJ’s special ‘print edition’ which you can download or order from www.gef.eu. This print edition maps green debates in four topics that are crucial to Europe’s future:  sustainability, solidarity, hospitality and federalism. This article discusses solidarity: how we define it beyond the national and utilitarian limits ?

Origins of solidarity

The term solidarity owes its existence to the current weakness of welfare society. In a welfare society a decent standard of living is taken for granted by all people regardless of their abilities or disabilities. In other words, fair taxation and wise management of the state’s revenues are the conditions which will guarantee the needs of certain groups of people, who for various reasons cannot support themselves.

The term solidarity owes its existence, furthermore, to the lack of democracy and peace. In a peaceful, democratic world everybody can be creative and can give and receive on equal terms. All this sounds utopian: our world is far from perfect and neither are the centers of authority. As a result, the most sensitive of us must care fοr those who are not as lucky, as healthy or as rich as we are and this is where solidarity comes in.

Solidarity in practice

Taking all this into consideration, I would say that movements for solidarity should be effective and fruitful and, as people’s needs are permanent, not merely serve as temporary relief. This can be illustrated with an example from our island: Corfu is a stopover station for immigrants and refugees who wish to travel to other European countries. Unfortunately, the Dublin II treaty prevents these poor people from travelling to their destination and forces them either to stay in Greece or return to their countries. As neither the former nor the latter is possible, they are trapped, homeless and jobless, in a stalemate. Some kind-hearted ladies cook for them three or four times a week, other kind people would offer them some fruit and drinks but these people need food every day.

Moreover, some countries in southern Europe are afflicted by austerity measures imposed by the troika and more and more people are unable to satisfy their basic needs. The consequences are often tragic as a number of people decide to put an end to their misery by committing suicide. In these countries the people who are not that poor care for the people in need and are showing solidarity by organising soup kitchens or offering clothes and other goods. Every kind of help is certainly   welcome but it would be more effective if social entities pressed governments to take measures to strengthen the local economy by encouraging investments which would create new jobs.

How can the people of northern Europe show their solidarity?

On the other hand the more fortunate people of northern Europe  can (while their fortune lasts) show their solidarity with their fellow Europeans by urging their governments to react to the unpopular policies of the EU/IMF/ECB troika which have turned people into slaves in their own countries. Going even further, if the governments are not responsive to their pleas, the democratic citizens of the developed European countries should send them a strong message by voting against their policies. Crucial issues, such as the recession and immigration should be urgently tackled, aiming at the root of the problem.

What kind of solidarity can we have when there is detention and exclusion? Copyright Creative Commons Svetla Encheva

What kind of solidarity can we have when there is detention and exclusion? Copyright Creative Commons Svetla Encheva

Let’s go back to the first example mentioned above; the Dublin II treaty.  Greece, as the state of first-entry for many asylum seekers, bears disproportionate responsibility for asylum claims and, as if this was not enough, these desperate people, who have been forced to leave their homes, find themselves in detention centres or in the streets because this treaty forbids them to travel to their final destinations. European civil society can show their support by urging their MEPs to amend the treaty to stop the problems it causes.

Where do we go from here?

The next step of effective solidarity would be to tackle the root of the emigration problem by making a persistent effort to eliminate the conditions which drive people from Asia and Africa to leave their homes.  Europeans have their share of responsibility for the exploitation of the wealth of these countries, for the terrible working conditions and child labour and for the wars that devastate these places. A film star visiting a hospital for child amputees is not enough; it does not solve the problem and even perpetuates it.

In my opinion the gradual steps that we Europeans should take to make the world a better place are the following: promoting awareness of what is really happening to the less fortunate peoples on our planet, fostering sympathy for their predicament and ensuring persistent efforts to urge politicians to improve the standard of living in developing countries. We, as Greens, dream of a Europe of the people, not a Europe of markets.  In the age of globalisation we cannot see ourselves as isolated from the rest of the world; we should strive for a better Europe in a better world where peace and justice prevail, a world in which solidarity as it currently exists will be a thing of the past!

eleana-ioannidou 

Πρωτοσυνάντησα τον Χρήστο Ριγανά το 2010, ως εισηγήτρια της Συμμαχίας «Αλλάξτε Πολιτική για τα Ναρκωτικά» στο αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ της Αθήνας. Τότε, ο Χρήστος κατέθεσε τη δική του εμπειρία από τη χρήση κάνναβης, καταλήγοντας ότι «είμαστε πολλοί, για να χωρέσουμε στις φυλακές τους». Κι όμως, ο ίδιος έχει χωρέσει πολλές φορές σ’ αυτές τις φυλακές, αν και το μόνο του «έγκλημα» είναι πως δεν κρύβει ότι είναι χρήστης, άρα και εύκολος στόχος, κάθε φορά που η τοπική αστυνομία στην Κέρκυρα καλείται να δείξει έργο στην πάταξη των ναρκωτικών. Ο Χρήστος, όμως, δεν είναι απλώς ένας ακόμα χρήστης. Είναι μια ζωντανή απόδειξη πως η κάνναβη έχει φαρμακευτικές ιδιότητες. Τόσο «ζωντανή», που βοά. Πρώτη φορά μπήκε στη φυλακή τη δεκαετία του ’90. Τότε η χρήση σε έβαζε από μόνη της μέσα. Εκεί διαπίστωσε πως είναι φορέας του AIDS. Διάλεξε, όμως, άλλη θεραπεία από αυτήν που του συνέστησαν επισήμως οι γιατροί: αντί για αντιρετροϊκή αγωγή, καταναλώνει ινδική κάνναβη, κατόπιν ιατρικής σύστασης που του δόθηκε ανεπίσημα. Γι’ αυτήν την ινδική κάνναβη, για το φάρμακό του, έκανε τέσσερις φορές από τότε φυλακή. Κάθε φορά που έμπαινε, έβγαινε με κλονισμένη την υγεία του, αλλά αμέσως συνέχιζε την κάνναβη. Και πήγαινε καλύτερα. Και παρ’ όλα αυτά, γνωστά στην τοπική κοινωνία της Κέρκυρας, τον συνελάμβαναν και πάλι. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Χρήστος είναι και πάλι κρατούμενος. Για πέμπτη φορά. Ίσως φταίει η ποσότητα των δενδρυλλίων του: χρειάζεται δέκα γραμμάρια την ημέρα. Ίσως, πάλι, φταίει η γενικότερη κατάσταση στην πολιτική για τα ναρκωτικά: οι σκέψεις για μείωση της βλάβης και ριζοσπαστικές αλλαγές στο νόμο έμειναν στα συρτάρια. Ποιος νοιάζεται για τον χρήστη στην κοινωνία της δημοσιονομικής εκτροπής; 

Όμως, τα πράγματα έχουν πια αλλάξει. Ο νόμος για τα ναρκωτικά, όπως έχει πρόσφατα τροποποιηθεί, στην πρώτη εφαρμογή του ερμηνεύεται ορθά και η ποσότητα της κάνναβης δεν αποτελεί επαρκή λόγο για την κακουργηματική μορφή της κατοχής της. Ιδίως, σε περιπτώσεις ασθενών που κάνουν χρήση για φαρμακευτικούς λόγους, η ποσότητα που καλλιεργείται δικαιολογείται να είναι αντίστοιχη των ημερησίων αναγκών του χρήστη. Επίσης, με δεδομένο ότι πρόκειται για οροθετικό άτομο, είναι αυτονόητο ότι, υπό το πρίσμα της νομολογίας του ευρωπαϊκού δικαστηρίου δικαιωμάτων του ανθρώπου, δεν μπορεί να προφυλακιστεί. Το κυριότερο, όμως, είναι πως η ινδική κάνναβη σήμερα όχι μόνο αποτελεί αναγνωρισμένο και εγκεκριμένο φάρμακο για την αντιμετώπιση της ναυτίας και της ανορεξίας για τους ασθενείς με AIDS και καρκίνο σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, φαίνεται πως δρα ανασταλτικά και στην επέκταση του ιού.

Στην περίπτωση του Χρήστου Ριγανά δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά της Δικαιοσύνης στο να ερμηνεύσει τη νέα νομοθεσία, αλλά και τη γενικότερη στάση της επιστημονικής κοινότητας διεθνώς- για το θέμα των απαγορευμένων ουσιών.

* Η Ελεάννα Ιωαννίδου είναι δικηγόρος

papakonstantinou-300x2251Του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων
 

Σίγουρα πολλά επιτεύχθηκαν σ’ αυτή την περίοδο του κοινοβουλευτικού βίου. Η χώρα μεταμορφώθηκε, εντάχθηκε αρχικά στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πλησίασε θεσμικά κάποια ευρωπαϊκά στάνταρτς.
Δεν αποβλήθηκαν όμως οι παθογένειες του παρελθόντος, με πρώτα και κύρια την έλλειψη σχεδιασμού, την πελατειακή συγκρότηση της Δημόσιας Διοίκησης, την ουσιαστική απουσία ελεγκτικών μηχανισμών, την υποχώρηση της συλλογικότητας και την πολιτική βούληση που θα απέτρεπε κάποιους να αισθάνονται πιο …ίσοι από τους ίσους.

Όσο έπνεε ούριος άνεμος, τα δομικά αυτά προβλήματα κρύβονταν κάτω από το χαλί, ενώ στην επιφάνεια επέπλεε ο λαϊκισμός και η υπερκατανάλωση, που με τη σειρά τους δημιούργησαν νέες στρεβλώσεις. Η αστικοποίηση επεκτάθηκε, οι παραδοσιακές δραστηριότητες εγκαταλείφθηκαν, οι χέρσες εκτάσεις αυξήθηκαν, οι ορεινές και ημιορεινές περιοχές αφέθηκαν στην τύχη τους.

Τα επιτεύγματα που πραγματοποιήθηκαν έτσι δεν μπορούσαν να έχουν συνέχεια, μια και βασίζονταν σε πήλινα ποδάρια. Και με την πρώτη αναποδιά, την εκδήλωση της πολύπλευρης παγκόσμιας κρίσης, η χώρα δεν είχε την παραμικρή θωράκιση, όπως ισχυρίζονταν τα τότε επίσημα κυβερνητικά χείλη. Τουναντίον, αποδείχτηκε με τη συνδρομή τραγικών πολιτικών επιλογών φτερό στον άνεμο!

Την τελευταία τετραετία, διάστημα που συζητιόταν, ανεπίσημα στην αρχή, αλλά δεσμευτικά στη συνέχεια, η υπαγωγή σ’ αυτού του είδους το μνημόνιο, σήμανε η ώρα της κατεδάφισης. Εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, άτακτα με την κατασκευή του πρότερου οικοδομήματος. Οι κυβερνήσεις αλλά και το πολιτικό σκηνικό στο σύνολο του αποδείχτηκαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων και των απαιτήσεων. Αδαείς και άβουλες, χωρίς να υπολογίσουν τις αλυσιδωτές συνέπειες, με ξέχειλη τη νοσταλγία για την  παρελθούσα πολιτεία τους, είδαν τις δανειακές συμβάσεις σαν τα λεφτά που …υπήρχαν. Ούτε καν με ένα plan A!

Έτσι η χώρα και η κοινωνία άρχισε γοργά να υποβιβάζεται κατηγορίες. Σήμερα, το 40% του πληθυσμού είναι κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας, το 30% σχεδόν -όπως και τα 2/3 των νέων- χωρίς απασχόληση, η ασφάλιση και περίθαλψη τείνουν να γίνουν εικονικές, η εκπαίδευση μάλλον θεωρείται βάρος. Κοντά σ’ αυτά, φυσικά και πολιτιστικά μνημεία βγαίνουν στο σπυρί, ενώ οι κρίσιμοι συντελεστές στην ποιότητα ζωής αντιμετωπίζονται ως …κουκκίδες.

Και φυσικά διέξοδος στον ορίζοντα δε φαίνεται.

Η πλήρης χρεοκοπία του πολιτικού σκηνικού συνετέλεσε να βγουν στον αφρό τα ταπεινότερα των ελατηρίων από μερίδα των πολιτών. Κατάσταση που βρήκαν την ευκαιρία να την εκμεταλλευτούν περίεργες και επικίνδυνες οντότητες, που ουδεμία σχέση με οποιαδήποτε μορφής Δημοκρατία έχουν. Με πρώτη και καλύτερη τη “Χρυσή Αυγή”.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε αυτονόητη την αλλαγή σελίδας. Χρειαζόμαστε βιώσιμες και αειφόρες πολιτικές σε όλους τους τομείς. Πολιτικές ανοικτές στην κοινωνία, που να θωρακίζουν την κοινωνική συνοχή και να ανοίγουν τον δρόμο για την ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε περιοχής, το πρασίνισμα της οικονομίας. Πολιτικές διεξόδου.

Χρόνος για να περιμένουμε την 40η επέτειο με τη σημερινή φορά των πραγμάτων δεν υπάρχει…

μανωλάδα 3Και ξαφνικά, στις 17 Απριλίου 2013, η κοινή γνώμη και σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος “συγκλονίστηκε” από την αγριότητα στη Μανωλάδα! Και αυτό γιατί το “κοινό μυστικό” ξέφυγε από τα ασφαλή όρια. Η μικρή αυτή κωμόπολη της Ηλείας αποτελεί πραγματικά την επιτομή της παραβίασης δικαιωμάτων, ανθρώπινων, κοινωνικών, εργασιακών. Συνιστά τη συμπυκνωμένη εικόνα μιας Ελλάδας που βουλιάζει στο σκοτάδι και βαδίζει προς την ηθική και  κοινωνική κατάρρευση. Αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι μόνο τα ίδια τα γεγονότα  αλλά και  η ένταση, η αγριότητα των εγκλημάτων και η εκτεταμένη συγκάλυψη και χρόνια σιωπή. Από το 2008 έρχονται στο φως τα πρώτα στοιχεία για το  καθεστώς σκλαβιάς των εργατών γης στην περιοχή. Σκληρή εργασιακή εκμετάλλευση, ανασφάλιστοι εργάτες, εργοδοτική ασυδοσία, άθλιες συνθήκες διαβίωσης,  τιμωρίες και βασανισμοί των αλλοδαπών εργαζομένων όταν ζητούν τα δεδουλευμένα τους, κατάλυση κάθε έννοιας νομιμότητας, ιεραρχικά μαφιόζικη οργάνωση των εργοδοτών, μπράβοι, απειλές,  βιαιοπραγίες εναντίων δημοσιογράφων που τολμούν να “ψάξουν”. Και για όλα αυτά  όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ποτέ  κανείς (παρά τις πάνω από 200 επίσημες καταγγελίες  τα τελευταία χρόνια) αλλά έχουμε δράστες ελεύθερους και θύματα υπό απέλαση! Οι πυροβολισμοί της 17ης Απριλίου εναντίον των αλλοδαπών εργατών ήταν απλώς η φυσική κατάληξη της ολισθηρής, ανεξέλεγκτης πορείας μιας κοινωνίας με μάτια και αυτιά κλειστά. Μιας πολιτείας που κωφεύει, τοπικών παραγόντων που συναινούν σιωπώντας για χρόνια, μιας αστυνομίας που αλληθωρίζει καταδιώκοντας εξαθλιωμένους μετανάστες και αφήνοντας τη τοπική μαφία να δρα ανενόχλητη. Η “συγκλονισμένη” κοινή γνώμη από την εικόνα του Αιγύπτιου εργάτη,  τον οποίο έσερναν τα αφεντικά του για ένα χιλιόμετρο με το αυτοκίνητο μήνες πριν, δεν απέτρεψε τους πυροβολισμούς εναντίων των εργατών την 18η Απριλίου. Aυτό το συμβάν με τη σειρά του, και ο αποτροπιασμός που προκάλεσε,  δεν αποσόβησε την επίθεση με μαχαίρι εναντίον άλλων δύο εργατών στις 9 Μαΐου. Κι αυτό γιατί η ομερτά, η συγκάλυψη και η ατιμωρησία συνεχίζουν να οπλίζουν τα χέρια των δραστών. Οι ρατσιστικές, εγκληματικές επιθέσεις θα συνεχίζονται  όσο ακόμη η πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων θα είναι εκκωφαντικά απούσα και θα συνεχίζουμε να  ανακαλύπτουμε καθημερινά με την ίδια έκπληξη ότι “ο βασιλιάς είναι γυμνός”.

Μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή συνθήκη ξεπήδησε ένα άλλο «κοινό μυστικό» της περιοχής που αφορά στην εμπορία γυναικών και τη σεξουαλική τους εκμετάλλευση το οποίο όπως αναμενόταν πέρασε στα ψιλά. Το trafficking γυναικών στη Μανωλάδα καλά κρατεί, μαρτυρίες στοιχειοθετούν καθεστώς σκλαβιάς γι αυτές τις γυναίκες τις οποίες οι μαστροποί (Έλληνες και αλλοδαποί), αφού τις εκθέσουν ως εμπόρευμα στην κεντρική πλατεία της πόλης τις ημέρες που πληρώνονται (όταν πληρώνονται) οι αλλοδαποί εργάτες, στη συνέχεια τις εξαναγκάζουν στην πορνεία.  Το ότι χρήστες αυτών των υπηρεσιών είναι και οι αλλοδαποί εργάτες οι οποίοι οι ίδιοι είναι θύματα άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης από τους ντόπιους τσιφλικάδες καταδεικνύει το φαύλο κύκλο της κοινωνικής σήψης και αλλοτρίωσης αλλά αυτό το στοιχείο δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει από την συνεπή και απαρέγκλιτη καταδίκη της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν αποκρύπτουμε λοιπόν ούτε  υποβαθμίζουμε το ένα έγκλημα επειδή σε αυτό μπορεί να συμμετέχουν (ως θύτες) τα θύματα του άλλου. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να σχετίζεται με τέτοια “προκρούστεια” λογική.  Εξάλλου πίσω από αυτά τα εγκλήματα βρίσκονται οι ίδιοι σκοτεινοί κύκλοι (και η ασυλία που απολαμβάνουν) οι οποίοι εμπορεύονται ανθρώπους είτε για εργασιακή είτε για σεξουαλική εκμετάλλευση.

Πόση φρίκη άραγε μπορεί να απορροφήσει και να μεταβολίσει μια τόσο μικρή κοινωνία; Όση αναλογικά όλη η επικράτεια! Γιατί η Μανωλάδα δεν είναι μια ιδιότυπη μεμονωμένη περίπτωση, όπως υποστηρίζουν κάποιοι/ες, αλλά η μεγεθυμένη αντανάκλαση της Ελλάδας του 2013. Η Ελλάδα της πλήρους  εργασιακής απορρύθμισης και του 40% των ανασφάλιστων εργαζομένων, της ατιμώρητης καθημερινής ρατσιστικής βίας (και λόγω  απουσίας επαρκούς, αποτελεσματικού θεσμικού πλαισίου), της συγκάλυψης και ατιμωρησίας κυκλωμάτων trafficking,  της ρητορικής του μίσους, του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας, της δυσανεξίας προς κάθε τι διαφορετικό, της άγριας εκμετάλλευσης ολόκληρων κοινωνικών ομάδων από άλλες, της περιφρόνησης της δημοκρατίας. Διάσπαρτες μανωλάδες συνθέτουν την εικόνα του σήμερα, όπου ρατσισμός, σεξισμός και παραβίαση ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων βρίσκονται σε σφιχτό εναγκαλισμό και συνιστούν τον κανόνα. Η Μανωλάδα είναι ο καθρέφτης μας…Aνατριχιαστικά συμπυκνωμένο εκεί μέσα βλέπουμε το είδωλο μας και ξαφνικά τρομάζουμε!

Eυαγγελία Κιρκινέ

 

γιανναΆρθρο της Ι. Κοντούλη στο TVXS

Το ότι ο τόπος επί δεκαετίες διακυβερνήθηκε άθλια όπως και οι οργανισμοί του το έχουμε καταλάβει και μάλιστα με πολύ οδυνηρό τρόπο. Αυτό όμως δεν μπορεί να αξιοποιείται ως άλλοθι για την διάλυση οποιουδήποτε οργανισμού φέρει δημόσιο χαρακτήρα.

Το κόλπο απαξίωσης και διάλυσης του δημόσιου τομέα σε όλα τα επίπεδα είναι πια γνωστό. Όμως αφήνοντας  ανεξέλεγκτα τα πάσης φύσεως ιδιωτικοοιικονομικά συμφέροντα δεν αντιμετωπίζεται η διαπλοκή η αδιαφάνεια και η συναλλαγή αντίθετα δημιουργείται το κατάλληλο πλαίσιο… δεν μας πείθουν ότι θέλουν να σταματήσουν κανένα πάρτυ, το ίδιο κάνουν και στο Κτηματολόγιο το ίδιο και στο Πράσινο Ταμείο.

Ο αυταρχισμός και η διακυβέρνηση του τόπου με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είναι αλλοίωση του δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματος. Αυτού του είδους η  καθεστωτική συμπεριφορά από την κυβέρνηση συνιστά και δημοκρατική εκτροπή.

Το ποτήρι ξεχειλίζει…  πόσο πίσω να πας, πόσες κόκκινες γραμμές να πατήσεις.

Η υπεράσπιση της συνέχειας και αναβάθμισης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης δεν αφορά μόνο τους κυνικά με πράξη νομοθετικού περιεχομένου απολυμένους αλλά όλους μας.

Γιατί ότι είναι δημόσιο, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός είναι όλων μας. Και γιατί το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» έχει αποκλειστεί ως τρόπος διακυβέρνησης αυτού του τόπου από  το 1973.

Η επιλογή της ΝΔ να «σβήσει» την ΕΡΤ είναι στην ουσία η παράδοση σε ιδιωτικο οικονομικά κριτήρια της ενημέρωσης και του πολιτισμού μέσω επιχειρηματικών ομίλων ΜΜΕ σε βάρος της ενημέρωσης και του πολιτισμού που έχει ανάγκη ο τόπος ιδιαίτερα σήμερα σε συνθήκες πολύπλευρης και σκληρής κρίσης. 

Όσο ενοχλεί αυτούς η ενημέρωση τόσο ενοχλεί εμάς το σκοτάδι.

Η δημόσια ραδιοτηλεόραση πρέπει να μείνει ζωντανή αναβαθμισμένη με ρόλο στην αντικειμενική πληροφόρηση, δίνοντας βήμα σε έναν αληθινά πλουραλιστικό πολιτικό κοινωνικό και πολιτιστικό διάλογο συμβάλλοντας να εξυφάνουμε το δικό μας σχέδιο – όχι αυτό της τρόικας – της κοινωνίας των πολιτών ώστε να ξεφύγει η χώρα από τα δεσμά που της έβαλαν αυτοί που επί χρόνια την κυβέρνησαν άθλια για δικό τους πολιτικό και οικονομικό όφελος. 

Επιτέλους ας καταλάβουν οι εταίροι που συνοδοιπορούν τόσο καιρό με την ΝΔ ότι οι διαφωνίες δεν υλοποιούνται με λόγια αλλά με έργα. Η διαφωνία τους με το κλείσιμο της ΕΡΤ μπορεί να είναι η αρχή του «κεντροαριστερού» τους πόλου αυτό δεν αρκεί για να τους εξαγνίσει

Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Δεν μπορεί σήμερα ο κ Σαμαράς με το τότε 29% να κυβερνά την χώρα και αυτό να ονομάζεται συναίνεση και όχι θεσμική έκπτωση.

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας πολύ απέχουν από αυτή την καρικατούρα που παριστάνει ότι κυβερνά την χώρα και την βυθίζει μέρα την μέρα στην εξαθλίωση.

Οι εικόνες των τελευταίων ημερών θα έπρεπε κανονικά να μας συγκλονίσουν. Πολλές κοινωνίες έχουν βιώσει βαθιές κρίσεις, πολλές φορές στο παρελθόν η χώρα μας χρεοκόπησε, πολλές γενιές έχουν ζήσει τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Η αξιακή κατάρρευση της κοινωνίας και η γρήγορα διολίσθηση της χώρας προς άγριες μορφές βίας δεν μπορούν να δικαιολογηθούν ως αποτέλεσμα μόνο των σκληρών, πράγματι συνθηκών, που ζούμε λόγω της κρίσης και της λιτότητας.

Η κλιμακούμενη βία από εκπροσώπους θεσμών που έχουν ως καθήκον να διασφαλίζουν την “ειρήνη και την ασφάλεια της κοινωνίας”, από το 2008 με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μέχρι αυτές τις μέρες με τις καταγγελίες για βασανισμούς συλληφθέντων, ελλήνων και μεταναστών, όσο δεν αντιμετωπίζεται με την αποφασιστικότητα που πρέπει από τους πολιτικούς προϊσταμένους, ρίχνει λάδι στη φωτιά και γαλουχεί στην “απέναντι όχθη” μια νέα γενιά εθισμένη στη βία, την οργή και την αγανάκτηση. Η ατιμωρησία, η πολιτική κάλυψη της θεσμικής βίας και η υιοθέτηση εμφυλιοπολεμικής ρητορικής από τον Πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, τις απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας και τη διογκούμενη φτώχεια είναι οι σπίθες που απλώνουν την αποδοχή ακραίων απόψεων περί βίας μεταξύ πολύ νεαρών ατόμων. Συσσωρευμένη οργή σε ένα τόσο εύφλεκτο περιβάλλον δημιουργεί όλο και πιο ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Αντί για μια πολιτική εκτόνωσης και ειρήνευσης μέσα από την συστηματική αντιμετώπιση των συνθηκών που οδηγούν στη βία, γίνεται ότι είναι δυνατόν για να απλωθεί η φωτιά. Για άλλη μια φορά οι πολίτες βιώνουν ένα σοκ, τηλεοπτικής αυτή τη φορά,  “δολοφονίας” νέων ανθρώπων. Εικόνες που κάνουν το στομάχι κάθε λογικού ανθρώπου να σφίγγεται βλέποντας παιδιά, που θα μπορούσαν να είναι παιδιά κάθε έλληνα γονιού, να είναι παραμορφωμένα, να δείχνουν έντονα κακοποιημένα ή και βασανισμένα  και να αντιμετωπίζονται ως οι πιο σκληροί δολοφόνοι. Αυτά τα νέα παιδιά, μπορεί να έχουν συλληφθεί με βαριές κατηγορίες, αλλά δεν παύει να έχουν τα δικαιώματα που εξασφαλίζει η νομοθεσία που προστατεύει τον συλληφθέντα και τον κατηγορούμενο, η οποία πρέπει να εφαρμόζεται για να τονίζει ακριβώς τη διαφορά μεταξύ ενός κράτους δικαίου και ενός παραβάτη της νομιμότητας. Τα παιδιά αυτά, που δεν έχουν κλείσει τα 25, δείχνουν παραμορφωμένα από το ξύλο από τις δυνάμεις που τους συλλαμβάνουν. Η κυβέρνηση έπρεπε να διατάξει αμέσως ανεξάρτητη έρευνα. Αντί για αυτό το υπουργείο και η αστυνομική ηγεσία μιλάνε αρχικά για δικανικά νόμιμη άσκηση βίας και για την επίπτωση στον τουρισμό, την στιγμή που πλήττεται η ίδια η κοινωνία.

Η βία γεννάει βία, δεν έχει σημασία ποιος την ξεκίνησε, το αποτέλεσμα είναι στο τέλος το ίδιο. Νέα παιδιά, παιδιά που κανονικά θα έπρεπε να μάχονται για να γίνει η ζωή καλύτερη, πιο όμορφη, παίρνουν τα όπλα, φτιάχνουν βόμβες, φαίνονται αποφασισμένα (;) ακόμα και να αφαιρέσουν ζωές (πόσοι άνθρωποι δεν αγωνίστηκαν για να προστατευθεί και μέσα από διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα το αναφαίρετο της ζωής κάθε ανθρώπου), στο όνομα υπαρκτών ή φανταστικών ιδανικών! Αυξανόμενο μίσος απέναντι σε θεσμούς αλλά και σε ανθρώπους οδηγεί νέους της διπλανής πόρτας σε μια αποφασιστικότητα που δεν μπορούσε να τη φανταστεί κάποιος λίγα μόλις χρόνια πριν, μια αποφασιστικότητα για πάτημα της σκανδάλης που θυμίζει παιχνίδι σε υπολογιστή, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και όσα ακολούθησαν από τότε αλλά και η απουσία ελπίδας για το παρόν και το μέλλον διαμορφώνουν γόνιμο έδαφος για να αρπάζουν τα όπλα με τόση αποφασιστικότητα τα παιδιά μιας κοινωνίας που καταρρέει.  Και αντί η κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, οι επαγγελματικοί και κοινωνικοί φορείς, η εκπαιδευτική κοινότητα να ανοίξουν άμεσα μια σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση για τη βία και το πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, παραμένει η συζήτηση σε επιφανειακό επίπεδο.

Αν η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου γέννησε πολλούς “πυρήνες άγρια οργισμένων νέων”, η δημοσιοποίηση των ρετουσαρισμένων φωτογραφιών των βασανισμένων συλληφθέντων δεν θα τους πολλαπλασιάσει; Πως μπορεί να πιστεύουν ανόητοι σχεδιαστές επικοινωνιακών τακτικών που ενθαρρύνουν την πόλωση, ότι σε μια εποχή συμπυκνωμένης οργής η καλύτερη μέθοδος για να σβήσει η φωτιά, είναι να ρίχνεις κι άλλο λάδι στη φωτιά;

Αλλά η σύγχρονη βία έχει και άλλη αποκρουστική όψη, αυτή του νεοναζισμού, που έχει αποθρασυνθεί και απευθύνεται στην κοινωνία με όρους ταγμάτων εφόδου. Διαμορφώνει την ηθική βάση, αν δεν λειτουργεί και ως φυσικός αυτουργός, για την έκρηξη της βίας απέναντι όχι μόνο σε μετανάστες αλλά και σε έλληνες που θεωρεί ότι ξεφεύγουν από τις “νόρμες” τους. Πως θα αντιδρούσε η ελληνική κοινωνία αν αυτές οι σκηνές συνέβαιναν στη Γερμανία; Πως θα ένοιωθαν οι γονείς και τα παιδιά βλέποντας παρόμοιες σκηνές μίσους, ξενοφοβίας και ρατσισμού να αφορούν στα παιδιά μας που μεταναστεύουν στον βορρά αναζητώντας μια ελπίδα, μια θέση εργασίας, μια καλύτερη ζωή;

Μπορεί πράγματι να πιστεύουν οι διωκτικές αρχές ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα μπορούν να οργανώνονται τάγματα εφόδου και να μην συγκινούνται, να μην αφυπνίζονται όσοι ορκίζονται στη διασφάλιση της  “ειρήνης και της ασφάλειας” της κοινωνίας; Πιστεύουν στα σοβαρά οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ότι η πολιτική πυγμής προς μερικές ομάδες αλλά η ανοχή απέναντι σε άλλες που κατάφορα παραβιάζουν προκλητικά τον “νόμο και την τάξη” θα της αποφέρει εκλογικά οφέλη; Μήπως τελικά όλο αυτό είναι απλώς ο δρόμος προς την κόλαση; Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση σε αυτές τις εύφλεκτες κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία να πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει την κατάσταση ρίχνοντας ακόμα περισσότερο λάδι στη φωτιά που καίει πλέον σε όλη τη χώρα; Η δημοσιονομική και η οικονομική κρίση μπορεί σε λίγο να μοιάζουν με απλό παιχνίδι, μπροστά στην τρομακτική εξάπλωση της βίας.

Η μόνη ελπίδα, για να σβήσει η φωτιά, είναι να ευαισθητοποιηθούν και να βγουν στο προσκήνιο εκπαιδευτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, γονείς, φοιτητές, διανοούμενοι, όσοι έζησαν ως έλληνες μετανάστες σε άλλες χώρες,  και να   λειτουργήσουν, αξιοποιώντας την πλούσια ευρωπαϊκή εμπειρία σε αυτούς τους τομείς, ως ειρηνευτική δύναμη πολιτών που θα σταματήσει τον κατήφορο προς την άγρια βία.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr

Άρθρο του Ν. Χρυσόγελου

 Είναι γεγονός ότι ζούμε μια βαθιά κρίση που έχει εξοργίσει την κοινωνία γιατί έχει οδηγήσει μεγάλα κομμάτια της στην απελπισία, στην έλλειψη προοπτικής, στα όρια της επιβίωσης. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για την ενίσχυση της ξενοφοβίας και του νεοναζισμού. Κάποτε χιλιάδες τραγουδούσαν “ποτέ πια φασισμός”. Ξεχάστηκαν και ψήφισαν Χρυσή Αυγή; Μέχρι πριν λίγο κάποιοι κατηγορούσαν την Μέρκελ ότι συμπεριφέρεται σαν ναζί. Σήμερα οι ίδιοι υποστηρίζουν τους νεο-ναζί στη χώρα μας

Η λύση στην κρίση δεν είναι η επιστροφή σε βάρβαρες αντιλήψεις και στα εγκλήματα του ναζισμού που οδήγησαν την Ευρώπη στη φρίκη.  Η λύση θα έρθει μέσα από ένα ισορροπημένο και δίκαιο σχέδιο που θα αναζωογονήσει την οικονομία, θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα ενισχύσει την κοινωνική συνοχή κι αλληλεγγύη.

Οι ρατσιστικές επιθέσεις και η ξενοφοβία στρέφονται εναντίον μας, σε μια εποχή που χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Πώς μπορεί να ζητάμε την αλληλεγγύη των άλλων όταν δεν ανεχόμαστε αυτούς που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις οικογένειες τους λόγω πολέμου, καταπίεσης ή φτώχειας και αδυναμίας να ζήσουν ανθρώπινα;

Θα θέλαμε τα παιδιά μας που φεύγουν μετανάστες σε άλλες χώρες να είναι ευπρόσδεκτα εκεί ή να αποτελούν στόχο ανόητων ρατσιστών, ξενόφοβων ή νεοναζί που ίσως ζουν σε εκείνες τις χώρες;
Η ακροδεξιά αξιοποιεί την οργή της κοινωνίας όχι για να λύσει τα προβλήματα των πολιτών αλλά για να αυξήσει την εκλογική της δύναμη. Μιλάει δήθεν ενάντια στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ θέλει να καταργήσει τη δημοκρατία και να μας οδηγήσει σε εποχές κατά τις οποίες οι τραμπούκοι και ο υπόκοσμος έλεγχαν τη ζωή των πολιτών.

Εμφανίζεται ως αντισυστημική δύναμη που θα προσφέρει λύσεις στα προβλήματα των πολιτών, παρά το γεγονός ότι οι αντιλήψεις της, αν επικρατούσαν, θα οδηγούσαν σε ένα σύστημα βαρβαρότητας που η ανθρωπότητα προσπαθεί ακόμα να ξεχάσει. Τι είδους πολιτική αλλαγή προς το καλύτερο μπορεί να φέρει η μετατροπή της Βουλής σε ρινγκ, η κυριαρχία στο κοινοβούλιο συμπεριφορών όπως των χρυσαυγιτών, η βιαιοπραγία απέναντι σε όποιους δεν τους αρέσουν; Τι το αντισυστημικό είναι και ποια τιμωρία του πολιτικού συστήματος αναδεικνύεται αν αντικαταστήσουμε τα λαμόγια με μαχαιροβγάλτες, αν επικρατήσει  και ο νόμος του τσαμπουκά και του μποντι-μπιλντερά παράλληλα με την διαπλοκή οικονομικών συμφερόντων και πολιτικής;

Η ακροδεξιά χρησιμοποιεί βάρβαρη, ρατσιστική ρητορική, που θα ενοχλούσε όλους μας αν την χρησιμοποιούσαν πχ Γερμανοί ακροδεξιοί ενάντια στα παιδιά μας που έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία για να βρουν δουλειά εκεί. Πώς την ανέχονται συμπολίτες μας όταν στρέφεται εναντίον ανθρώπων που έχουν φτάσει στη χώρα μας για τον ίδιο λόγο είτε κυνηγημένοι από τον πόλεμο ή την φτώχεια;
Όμως, πλέον δεν πρόκειται μόνο για ρατσιστική ρητορική. Πρόκειται για προκλητική παραβίαση του νόμου με επιθέσεις ή ενθάρρυνση επιθέσεων εναντίον ανθρώπων λόγω του χρώματος του δέρματος τους ή το μέγεθος της μύτης τους.

Πρόκειται για μαχαιρώματα,  δολοφονικές επιθέσεις (σε μετανάστες αλλά και Έλληνες πολίτες που μπορεί να έχουν σκούρο δέρμα ή γυναίκες που μπορεί να μοιάζουν με αλλοδαπές) ή και δολοφονίες ανθρώπων γιατί κάποιοι ανεγκέφαλοι αποφάσισαν ότι εκείνοι θα κρίνουν ποιος μπορεί να ζει ή όχι σε αυτή τη χώρα, πέρα και ενάντια στις υποχρεώσεις της χώρας, τις ανθρώπινες αξίες, τα δικαιώματα που χρειάστηκε να κατοχυρωθούν μετά από ποτάμια αίματος και εκατόμβες θυμάτων.Σε ποιους επιτίθεται, σε τελευταία ανάλυση, αυτή η δήθεν “καθαρή” φυλή τραμπούκων; Μα σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους, στα λόγια τα βάζει δήθεν με τους ισχυρούς, στην πράξη όμως βρίσκει μεμονωμένους ανθρώπους, κυρίως Πακιστανους και Αφγανούς, που έτσι κι αλλιώς απειλείται η ζωή τους στις χώρες τους, για να τους μαχαιρώσει, να τους κάνει να τρέμουν. 

Υπάρχει μια τρομακτική αύξηση των περιστατικών βίαιων ή και δολοφονικών επιθέσεων εναντίον ατόμων από άλλες χώρες, ενώ οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν δημοσιοποιήσει έκθεση 87 περιστατικών βίας, με εμφανές ρατσιστικό κίνητρο, που αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Πρέπει η κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και να τηρήσει τις υποχρεώσεις της που προκύπτουν τόσο από την ελληνική νομοθεσία όσο και τις ευρωπαϊκές πολιτικές για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής ρητορικής και βίας.

Αλλά και η κοινωνία δεν μπορεί να αδιαφορεί απέναντι σε φαινόμενα τα οποία θα μας ξεσήκωναν όλους αν στρέφονταν ενάντια στα παιδιά μας που έχουν μεταναστεύσει σήμερα σε άλλες χώρες. Θα τα ανεχόμαστε εδώ, στη χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, σε μια χώρα που έχασε τα καλύτερα παιδιά της γιατί μετανάστευσαν ή αναζήτησαν σε δύσκολες εποχές καταφύγιο σε άλλες χώρες ως πρόσφυγες; θα τα ανεχόμαστε σε μια χώρα όπου όλοι μας έχουμε κάποιο παππού ή γιαγιά που ήρθε στις αρχές του προηγούμενου εδώ ως πρόσφυγας αλλά και ένα τουλάχιστον άτομο που ξενητεύθηκε αναζητώντας ως μετανάστης στα ορυχεία, στους δρόμους, στις οικοδομές, στις κουζίνες του Βελγίου, της Γερμανίας, της Αυστραλίας, των ΗΠΑ, της Αργεντινής, της Άπω Ανατολής μια θέση στον ήλιο;

Ποιος μπορεί να ανέχεται (και με την ψήφο του) ή και να υποστηρίζει ανοικτά ή “σιωπηλά”, με δικαιολογία την “δίκαιη οργή του”, τη βία, την ξενοφοβία και το ρατσισμό, ενώ την ίδια στιγμή μιλάει για τον «θεό της φιλοξενίας» και για τον «θεό της αγάπης προς τους άλλους» ή στο όνομά τους;

Ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων/Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο και η Ιζαμπέλ Ντουράν, Βελγίδα ευρωβουλευτής των Πράσινων, αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου συμμετείχαν, μαζί με άλλα μέλη των Οικολόγων Πράσινων, στην πορεία ενάντια στο νέο-ναζισμό και την ξενοφοβία που οργανώθηκε το Σάββατο 19 Ιανουαρίου. Ο Νίκος Χρυσόγελος μιλώντας προς τους συγκεντρωμένους από την εξέδρα στην Ομόνοια μετέφερε το μήνυμα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο ότι «η Ελλάδα πρέπει να βγει από την κρίση με αλληλεγγύη» και «να αναδειχθεί από εδώ το νέο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο.

 
_____________________________
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο tvxs.gr
Δείτε επίσης για τη συμμετοχή των Οικολόγων Πράσινων στην Αντιφασιστική μέρα δράσης 19 Γενάρη Αθήνα πόλη – αντιφασιστική 

του Μίλτου Παύλου, διευθυντή του i-RED, δημοσιεύτηκε στο protagon.gr


Και στο μεταναστευτικό για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ότι η Ελληνική πολιτική τάξη στερεί από τη χώρα τη δυνατότητα να κάνει απαραίτητα βήματα και να εκπληρώσει στοιχειώδεις υποχρεώσεις της που θα έλυναν ή θα βελτίωναν τα προβλήματα. Αντί να εφαρμόσει όσες λύσεις της έχουν προτείνει επί σειρά ετών διεθνείς και ευρωπαϊκοί οργανισμοί αλλά και ερευνητές και επιστήμονες, προτιμά τις σκιαμαχίες και ανέφικτες, αυταρχικές – όσο και πανάκριβες – επιλογές που, αν μη τι άλλο, δεν θα λύσουν και δεν θα αλλάξουν τίποτε. Θυμίζει κάτι αυτό;

Το μεταναστευτικό και ιδιαίτερα η κατάσταση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας κουβαλάει την συνειδητή αδιαφορία και εγκατάλειψη και χρόνια αδράνειας ή συνειδητής άρνησης να γίνει οποιοδήποτε βήμα για τη βελτίωση της ζωής γηγενών και μεταναστών.
Οι μετανάστες στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι άνθρωποι που έχουν ήδη συμβάλλει ή επιθυμούν να συμβάλλουν παραγωγικά στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Η απόγνωση ορισμένων από αυτούς που αποκλείστηκαν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη της μετανάστευσης τους έχει σπρώξει στην εξαθλίωση, στην υγειονομική κόλαση και κάποιους – πολύ λίγους σε σχέση με το σύνολο – στο έγκλημα, οργανωμένο ή κοινό. Δεν είναι όλοι οι μετανάστες ίδιοι και προφανώς είναι σε διαφορετική θέση όσοι ήρθαν χθες σε σχέση με όσους έχουν ζήσει για πολλά χρόνια στην Ελλάδα και είναι πολύ περισσότεροι, τιμούν τη χώρα και τη στηρίζουν με τη δουλειά τους. Διαφορετική είναι επίσης η θέση εκείνων που βάσιμα θα δικαιούντο προστασία ασύλου σε κάθε άλλη ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα.

Από αυτή την αφετηρία έως τη στοχοποίηση και το στιγματισμό αδιακρίτως όλων των μεταναστών η απόσταση είναι μεγάλη. Αποτελεί δε ακόμη μια σκοτεινή πτυχή της θλιβερής περιπέτειας μιας χώρας που ενώ βαδίζει σταθερά στην καταστροφή, δεν ασχολείται –  στη μέγιστη δημοκρατική της στιγμή, τις εκλογές – με το τι πρέπει να αλλάξει αν θέλει να σώσει κάτι από όσα σήμερα χάνει, παρά μόνο με τη δίωξη και τον έλεγχο όλων των μεταναστών (ενίοτε σαδιστικά: «να κακοπεράσουν για να μην έρχονται», λες και σήμερα δεν είμαστε ήδη η ευρωπαϊκή εκείνη χώρα που όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι παραβιάζει συστηματικά τα δικαιώματα και κακομεταχειρίζεται μετανάστες και μειονότητες).

Πλέον στη συντριπτική της πλειονόητα η πολιτική τάξη ανταγωνίζεται στον ξενοφοβικό και αυταρχικό λόγο, σπεκουλάροντας επικίνδυνα με ψεύδη, διαστρεβλώσεις και στιγματίζοντας τους μετανάστες. Το κάνει προσδοκώντας εκλογικά κέρδη αλλά και επειδή προσπαθεί να αποφύγει εκείνο που ακριβώς η συνειδητή της αδράνεια και μη πολιτική προκάλεσε: τη ραγδαία άνοδο βίαιων και ακραίων σχηματισμών. Από αυτούς πιάνονται οι αποπροσανατολισμένοι και παραπληροφορημένοι για το τι μπορεί να γίνει, όπως οι πνιγμένοι από τα μαλλιά τους μέσα από τη δυστυχία και το φόβο της καθημερινότητάς τους. Έτσι εξηγείται και η δημοσκοπική μετατόπιση των ανθρώπων αυτών προς τους πιο γνήσιους εκφραστές της μισαλλοδοξίας, της ανοησίας και της βαρβαρότητας των αυταρχικών (μη-) λύσεων.

ΥΓ. Μερικές απαντήσεις στον ξενοφοβικό λόγο και τις διαστρεβλώσεις του και προτάσεις για την Αθήνα:
• Οι συντριπτικά περισσότεροι συλληφθέντες για σοβαρά αδικήματα – κατά της ζωής περιουσίας κλπ – είναι έλληνες ημεδαποί. Είναι ψέμμα ότι οι περισσότεροι είναι αλλοδαποί.Μάλιστα σύμφωνα με τις στατιστικές της αστυνομίας ο αριθμός των αλλοδαπών συλληφθέντων γι αυτά τα αδικήματα μειώθηκε κατά 11% το 2011. Και αυτό παρά το ότι η αστυνομία σταματά και ελέγχει στο δρόμο τους αλλοδαπούς πολύ πιο συχνά από όσο τους έλληνες. www.astynomia.gr

• Η απότομη διάδοση του AIDS μέσα από την πορνεία – για την οποία φαίνεται ότι εκτιμάται πως δεν φταίνε καθόλου οι έλληνες οικογενειάρχες και ούτως ή άλλως θα ήταν μάταιο να τους το εξηγήσει κανείς ή να τους ελέγξει – πρώτα από όλα οφείλεται στην αδυναμία ή άρνηση της ελληνικής πολιτείας να προστατέψει τις μετανάστριες θύματα trafficking. Η σύλληψη και η προσπάθεια απέλασης (δεν είναι εφικτή σε πολλές περιπτώσεις) των θυμάτων χωρίς να τους παρασχεθεί οποιαδήποτε προστασία, μόνο ενισχύει τα κυκλώματά τους.

• Μια συνοριακή χώρα δεν μπορεί να σηκώνει μόνη της το βάρος της μετανάστευσης, αλλά ούτε και να αποτινάσσει οποιαδήποτε ευθύνη και υποχρέωση για φροντίδα αυτών των ανθρώπων. Πάντως άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν δηλώσει πρόθυμες να συνδράμουν εφόσον η Ελλάδα το ζητήσει, αφού φυσικά εκπληρώσει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της αντί να σχεδιάζει ανέφικτα,ανατριχιαστικά, αλλά και πανάκριβα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για να απαιτήσουμε ίση κατανομή βαρών με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες πρέπει πρώτα να είμαστε εμείς συνεπείς στην προστασία και ανθρωπιστική φροντίδα των μεταναστών, να τους καταγράφουμε ανά κατηγορία δικαιούχων προστασίας (ποιοι είναι πρόσφυγες, παιδιά, μέλη οικογένειας μεταναστών στην Ευρώπη κλπ.) ώστε κατόπιν να μπορούμε να πούμε: πχ. «τόσους μπορούμε να καταγράψουμε και να εξετάσουμε ανά κατηγορία, τόσους να φροντίσουμε με τα χρήματα των Ευρωπαϊκών Ταμείων, σε τόσους δίνουμε καθεστώς προστασίας ή ασύλου, τόσοι μπορούν ή πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους επειδή δεν έχουν δεσμούς με τη χώρα μας ή άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά ούτε μπορούν να βρουν δουλειά και να συντηρηθούν, οι υπόλοιποι εφόσον λόγω υπερβολικών αριθμών υπερβαίνουν τη δυναμικότητα του συστήματός μας (το οποίο όμως θα λειτουργεί πραγματικά: σήμερα παραλαμβάνονται μόνο 20 αιτήσεις ασύλου κάθε βδομάδα) πρέπει να προωθηθούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο πλαίσιο της αλληλεγγύης, ώστε να εξετασθεί η περίπτωσή τους ατομικά χωρίς να στοιβάζονται σε τρώγλες παγιδευμένοι στη χώρα».

• Τα δισεκατομμύρια που ακούγονται περί εμβασμάτων των μεταναστών προς τις χώρες τους είναι ψεύδη. Όλοι οι Αλβανοί μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα έστειλαν με μικρά εμβάσματα το 2011 στην πατρίδα τους 800.000 ευρώ την ίδια στγμή που οι Έλληνες στο ίδιο έτος έβγαλαν  στο εξωτερικό περισσότερα από 36 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα εμβάσματα των μεταναστών προς τις χώρες καταγωγής, αν μη τι άλλο, συμβάλλουν στο να στηρίξουν τις χώρες προέλευσης και έτσι να έρχονται λιγότεροι μετανάστες. Δεν μπορούμε και να θέλουμε λιγότερους μετανάστες και όσοι εργάζονται στην Ελλάδα και πληρώνουν τους φόρους τους να μην στέλνουν πίσω στην πατρίδα τους χρήματα.. Άλλωστε επί δεκαετίες η Ελλάδα επωφελήθηκε και στηρίχθηκε από τα εμβάσματα Ελλήνων μεταναστών στο εξωτερικό.

• Η εξαθλίωσή και η εγκατάλειψη των μεταναστών προκαλεί μεγάλη οικονομική ζημιά – μέσα από την υποτίμηση των περιοχών, ή πχ. της Αθήνας ως τουριστικού προορισμού – ενώ τα προβλήματα που δημιουργεί – πχ. οργανωμένο έγκλημα και χρόνια υποβάθμιση – χρειάζονται ακόμη περισσότερα χρήματα και χρόνια δουλειάς για να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν.  Πολλοί λένε γιατί να προστατεύουμε και να φροντίζουμε τους μετανάστες μέσα στη φοβερή οικονομική κρίση που μας έχει διαλύσει;  Μα επειδή η αξιοπρεπής διαβίωση των μεταναστών θα κάνει καλό στην οικονομία και στις πόλεις μας. Για να ξεπεράσουμε την κρίση και για να έχουμε πραγματική ανάπτυξη θα χρειαστούμε νέο ασφαλισμένο οικονομικό δυναμικό από μετανάστες που θέλουν να δουλέψουν, ενώ σέβονται και τιμούν τη χώρα που τους φιλοξενεί και όχι ανασφάλιστους κακοπληρωμένους δούλους σε τρώγλες-υγειονομικές βόμβες και υποχείρια οργανωμένων παράνομων κυκλωμάτων.

• Δεν είναι εφικτό να «σφραγιστούν τα σύνορα» και να «αποτραπεί» η μετανάστευση στα σημεία εισόδου. Κανένας άνθρωπος όταν έρχεται και αντιμετωπίζεται ειρηνικά – δηλαδή εκτός πολέμου – δεν σταματήθηκε ποτέ από φυλασσόμενα σύνορα, καθώς μια δημοκρατική χώρα δεν ανοίγει πυρ κατά των εισερχομένων. Έτσι οι μετανάστες που εισέρχονται από τα σύνορα έχουν σκοπό να παραδοθούν στις αστυνομικές αρχές μια δημοκρατικής και πολιτισμένης χώρας και όχι να κρυφτούν. Οι συνοριακές δυνάμεις, εθνικές και της FRONTEX, έχουν ως αποστολή να συλλαμβάνουν αυτούς τους ανθρώπους που περνάνε χωρίς άδεια τα σύνορα και όχι να τους εμποδίζουν πυροβολώντας ή πνίγοντάς τους.

• Ο νόμος που επιτρέπει στα παιδιά μεταναστών τα οποία γεννήθηκαν στη χώρα να γίνουν Έλληνες, δεν προκύπτει από πουθενά ότι ενθάρρυνε τη μετανάστευση στη χώρα μας. Οι περισσότεροι μετανάστες έρχονται γιατί είναι ανάγκη να σώσουν τις οικογένειες και τα παιδιά τους από πολέμους, φτώχεια και δυστυχία. Κι εμείς στη θέση τους το ίδιο θα κάναμε. Κι εμείς οι Έλληνες το ίδιο κάναμε στο παρελθόν όταν αναγκαστήκαμε να μεταναστεύσουμε.Δεν παρακινούνται επειδή τάχα προσδοκούν να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο και απαιτεί πολλά χρόνια συνεχούς νόμιμης διαμονής.

• Μερικές προτεινόμενες λύσεις για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας:
-Η άμεση αξιόπιστη καταγραφή των κατηγοριών μεταναστών και η ταχεία ουσιαστική εξέταση αιτημάτων για άσυλο ή προστασία ειδικών ομάδων, όπως πρόσφυγες , οικογένειες, γυναίκες,θύματα εμπορίας, έγκυες, παιδιά, ασθενείς, ηλικωμένοι κλπ. και άμεση λειτουργία ανοικτών χώρων φιλοξενίας για αυτές τις ειδικές κατηγορίες. Δυστυχώς η Ελλάδα είναι η μόνη ΕυρωπαΊκή χώρα η οποία δέχεται δημοσίως ότι φυλακίζει και απευλαύνει ή αφήνει απροστάτευτα  ασυνόδευτα παιδιά.

-Η αναγνώριση και άδεια διαμονής όσων πραγματικά εργάζονται. Σήμερα απλά συλλαμβάνονται προς απέλαση και κατόπιν αφήνονται ελεύθεροι με εντολή εγκατάλειψης της χώρας κάτι που συχνά είναι αδύνατο. Έτσι οι περισσότεροι ξανααπασχολούνται ανασφάλιστοι ως δούλοι κυρίως σε έλληνες ατιμώρητους εργοδότες.

-Η επιχειρησιακά ειδική αστυνόμευση του οργανωμένου εγκλήματος με ισότιμη συμμετοχή στα ειδικά εκπαιδευμένα αυτά σώματα αυτά στελεχών με μεταναστευτική καταγωγή ή υπόβαθρο.

-Ή άμεση διάλυση και απόδοση ποινικών ευθυνών σε βίαιες οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή που αποδεδειγμένα εδώ και πολλά χρόνια πραγματοποιούν ξυλοδαρμούς, επιθέσεις και σπέρνουν ρατσιστικό μίσος και τρόμο στους πολίτες.

-Η επένδυση στο κέντρο με δημόσιες υποδομές και μέσα από τη μετεγκατάσταση δημόσιων οργανισμών και κοινωνικής οικονομίας, καθώς και άλλες ανάλογες λύσεις ανάπλασης του κέντρου.

Ο συνδυασμός των παραπάνω μπορεί να αναστρέψει θεαματικά την κατάσταση στο ιστορικό κέντρο με μέγιστο οικονομικό όφελος για τη χώρα.

Άρθρο του δημοτικού σύμβουλου Φίλιππου Δραγούμη στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”

Η Αθήνα έχει αλλάξει. Μαζί με την Αθήνα, αλλάξαμε και μεις. Πριν από κάποια χρόνια το όνειρό μας ήταν να λέμε πόσο άσχημη είναι η πόλη και τρέχαμε να ξεφύγουμε το Σαββατοκύριακο από τη φρίκη της. Την είχαμε απαξιώσει. Μετακομίσαμε στα προάστια. Σήμερα καταλάβαμε πως πρέπει να κάνουμε το αντίστροφο: να επιμείνουμε μέχρι να αναδειχθεί ξανά η ζωή που υπάρχει.

Η Αθήνα στο μεταξύ έγινε επικίνδυνη, σε ανθρωπιστική κρίση, γεμάτη σκοτεινές γωνίες και άδεια κτίρια. Κάποτε το πρόβλημά μας ήταν το κυκλοφοριακό και το νέφος, σήμερα είναι άλλα που μας απασχολούν, πρωτίστως κοινωνικά αλλά και ζητήματα χώρου ιδιωτικού και δημόσιου.

Ας δούμε όμως τι θέλουν οι Αθηναίοι του 21ου αιώνα.

Δεν θέλουν να φύγουν όλοι οι μετανάστες, αλλά ούτε και να μείνουν όλα ως έχουν, με τη βία και το μίσος που επικρατεί σε γειτονιές και την εκμετάλλευσή τους από μαφία και παραοικονομία. Θέλουν επιτέλους μια σωστή μεταναστευτική πολιτική, που είτε να τους βοηθά να ενταχθούν είτε να τους βοηθά να επιστρέψουν.

Γνωρίζουν πως οι εξαρτημένοι χρήστες δεν μπορούν να εξαφανισθούν από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ούτε πως μπορεί το πρόβλημα να «σκουπίζεται» κάτω από το χαλί: θέλουν μια σωστή πολιτική για τα ναρκωτικά, μια πολιτική πρόληψης, φροντίδας και μείωσης της βλάβης, όχι ατελέσφορες ηθικοπλασίες.

Θέλουν πολιτικές που να φέρουν υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα στο κέντρο, μαζί με την αισθητική αναβάθμιση: το κέντρο είναι καίριο για την οικονομική ανάκαμψη όλης της χώρας. Θέλουν τα κτίρια να ζωντανέψουν, να επιστρέψουν οι κάτοικοι, η κίνηση. Γνωρίζουν πως κάθε πόλη μπορεί μεν να έχει και τα σκοτεινά και δύσκολα σημεία της, αλλά αυτά δεν μπορεί πλέον να είναι διάχυτα παντού.

Θέλουν μια πόλη ζωντανή αλλά όχι του φτηνού θορύβου των μεγαφώνων της αϋπνίας και της κατάληψης των πεζοδρομίων. Θέλουν αγορές υπαίθριες, ανταλλακτικά και χαριστικά παζάρια, χειροτεχνίες, αγροτικά προϊόντα, εμπόριο όχι λαθρεμπόριο.

Άρθρο

Θέλουν η πόλη να φυλάγεται σωστά και όχι με κατακτητικού τύπου εφορμήσεις σκούπας που απλώς θάβουν για λίγο το πρόβλημα.

Θέλουν σύγχρονες πολιτικές για άστεγους και ευπαθείς ομάδες και θέλουν να βλέπουν τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες όχι να επαιτούν αλλά να κυκλοφορούν άνετα, περήφανα, ανάμεσα στους υπόλοιπους.

Η πόλη έχει αρχίσει επιτέλους να αποκτά συνειδητούς Αθηναίους. Μερικοί συγκεντρώθηκαν με κεριά έξω από το Αττικόν, να θρηνήσουν για ένα όμορφο κτίριο. Θα μου πείτε, μα εδώ ο κόσμος χάνεται, τι αξία έχει ένα κτίριο, έστω κι αν θυμίζει πολλά σε πολλούς;

Εκεί όμως είναι το μυστικό της αντίστασης ενάντια σε αυτά που συμβαίνουν: τείνουν να μας απομακρύνουν από τις αληθινές μας ανάγκες, από την ανάγκη μας για ποιότητα ζωής, για επικοινωνία, ταυτότητα, ιστορία και συλλογικές αναμνήσεις. Δεν θρηνήσαμε απλά ένα κτίριο, αλλά αυτό που μας στερείται όλο και περισσότερο και που δεν είναι μόνο χρήμα, αλλά πολιτισμός, ιδιαιτερότητα, αξίες. Επιπλέον, αν δεν ενδιαφέρεται κανείς για το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει, συνήθως πολύ λίγο ενδιαφέρεται και για τους ανθρώπους που και αυτοί βρίσκονται στο περιβάλλον του.

Στον σημερινό διάλογο μοιάζει πλέον το μόνο που μετράει να είναι η οικονομία. Ιστορία, πολιτισμός, χώρος έχουν συμπιεστεί. Ομως χωρίς αυτά θα γίνουμε βαθιά φτωχότεροι. Τα ασπρόμαυρα διλήμματα που μας τίθενται μας αποπροσανατόλισαν από τον πλούτο της ζωής και των επιλογών μας.

Η Αθήνα πάντα θα είναι ζωντανή. Στην πολυδαίδαλη δραστηριότητα προστέθηκε πολυπολιτισμικότητα, φως, χρώμα και επικοινωνία. Χρειάζεται μόνο τις σωστές πολιτικές, ώστε χωρίς προκαταλήψεις όλα αυτά να αναδειχθούν και να αναπνεύσουν χωρίς φόβο και χωρίς βία. Η ανάκαμψη της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από το κέντρο.

Άρθρο του Νίκου Χρυσόγελου, που δημοσιεύτηκε στην στήλη Επωνύμως στο ΠΟΝΤΙΚΙ. Ο Νίκος Χρυσόγελος είναι στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων,  εκλεγμένο μέλος του Περιφερειακού Συμβουλίου Ν. Αιγαίου

Τα τελευταία χρόνια ένα σύνολο παραγόντων αυξάνει με εκρηκτικό τρόπο τα μεταναστευτικά ρεύματα από την Αφρική, την Ασία, τη Μεσόγειο προς τον πλούσιο ευρωπαϊκό Βορρά. Παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατάρρευση παραδοσιακών κοινοτήτων, πολεμικές συγκρούσεις, εθνικισμοί και φυλετικές αντιπαραθέσεις, υπερεκμετάλλευση τοπικών φυσικών πόρων (αλιεύματα, δάση, νερό), αλλαγές στην τοπική οικονομία (στροφή των καλλιεργειών από τις τοπικές ανάγκες προς τις εξαγωγές), ακραία φτώχεια, διαφθορά, συγκρούσεις για τον έλεγχο των πρώτων υλών, γιγαντιαία έργα (όπως κατασκευή μεγάλων φραγμάτων) ή απλώς η αναζήτηση πιο ασφαλούς καταφυγίου για τη ζωή ή ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον οδηγούν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις περιοχές τους για να βρουν μια «φιλόξενη γωνιά» στον πλουσιότερο Βορρά. Η κλιματική αλλαγή έρχεται να ενδυναμώσει τις τάσεις αυτές και να σπρώξει, μέσα στον αιώνα που διανύουμε, πάνω από 150.000.000 ανθρώπους σε αναγκαστική εγκατάλειψη των περιοχών τους. Βλέπουμε ήδη αρκετούς από αυτούς τους κλιματικούς πρόσφυγες στις γειτονιές μας.

Ο μέσος Αθηναίος με τόσα προβλήματα να τον πιέζουν δεν έχει πια χρόνο και διάθεση να ασχοληθεί με το μεταναστευτικό. Με ευθύνη των πολιτικών και της αυτοδιοίκησης η παρουσία μεταναστών τείνει να ταυτίζεται στο υποσυνείδητό μας ΜΟΝΟ για τους ντόπιους, στη χώρα υποδοχής. Έτσι κάποιοι «δεν αντέχουν πλέον όλους αυτούς τους μετανάστες», άλλοι ικανοποιούνται που δεν αναγκάζονται να το πουν οι ίδιοι αλλά ακραίες ομάδες. Κάποιοι δυσφορούν αλλά «υπομένουν κι αυτό το πρόβλημα». Πόσοι, όμως, ενδιαφέρονται να κατανοήσουν πραγματικά τα αίτια της μετανάστευσης και να συμβάλουν στη μετατροπή ενός θέματος από πρόβλημα σε ευκαιρία για την περιοχή τους; Πόσοι θα συμμετείχαν, στο μέτρο και στην έκταση που τους αντιστοιχεί, στη δημιουργία προϋποθέσεων και συνθηκών που να επιτρέπουν στους ανθρώπους να μένουν με τις οικογένειές τους στον τόπο τους, ζώντας μια αξιοπρεπή ζωή; Πόσοι δήμοι ή φορείς είναι έτοιμοι να αξιοποιήσουν καλά παραδείγματα από άλλες περιοχές και να παρέμβουν με προγράμματα που θα βελτίωναν τη ζωή και των ντόπιων και των μεταναστών;

Ακόμα και χώρες που ήταν κάποτε πηγή μεταναστευτικών ρευμάτων, όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία, έχουν θάψει βαθιά στο υποσυνείδητό τους τον παλιό εαυτό τους, τη δική τους ιστορία μετανάστευσης, και αντιμετωπίζουν με ελάχιστη κατανόηση τους απελπισμένους που μπήκαν στην αυλή τους από κάποια μισάνοιχτη πόρτα. Ακόμα και άνθρωποι που έχουν ζήσει για δέκα, είκοσι και τριάντα χρόνια ως μετανάστες σε κάποια άλλη χώρα, ή έχουν παντρευτεί μετανάστη ή μετανάστρια, μπορεί να δραστηριοποιούνται σε «επιτροπές κατοίκων» που θέλουν να διώξουν τους μετανάστες από τη γειτονιά τους! Το έχω βιώσει και προσωπικά, μιλώντας με ανθρώπους στον Αγ. Παντελεήμονα και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας ή μετακινούμενος με τα μαζικά μέσα μεταφοράς. Το στερεότυπο είναι απόλυτο: «ναι, και εμείς μεταναστεύσαμε, αλλά οι Έλληνες ήμασταν αλλιώς»! Ακόμα και στα σχολεία ακούν οι εκπαιδευτικοί, από παιδιά Αλβανών μεταναστών που γεννήθηκαν και ζουν πια στη χώρα μας, «τι θέλουμε όλους αυτούς τους ξένους;».

Η ιστορική μνήμη είναι ασθενής. Ξεχάσαμε ότι ο μεσογειακός πολιτισμός είναι τόσο πλούσιος γιατί υπήρχε αλληλεπίδραση πολιτισμών, ανθρώπων και φύσης. Πάντα, ιδιαίτερα στη Μεσόγειο, η μετανάστευση ήταν μέρος της καθημερινότητας. Εσωτερική μετανάστευση από μια περιοχή σε μια άλλη γειτονική, επαναλαμβανόμενη μετανάστευση ορισμένες εποχές του χρόνου και επιστροφή στο σπίτι: μετακινήσεις αγροτών γης, χτιστάδων της πέτρας, εργατών σε βιομηχανίες (ιδιαίτερα σε βιομηχανίες συσκευασίας κι επεξεργασίας τροφίμων στο παρελθόν), εργαζομένων στον τουριστικό τομέα σήμερα, μετανάστευση σε άλλες χώρες με ζωντανό πάντα το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα, μετανάστευση για πάντα κάπου αλλού. Η ιστορία της Μεσογείου είναι ταυτισμένη με τη μετανάστευση. Με διάφορες μορφές μετανάστευσης, όπως και σήμερα. Η επικοινωνία ήταν ανοικτή. Η αλληλεπίδραση δεδομένη. Η ενόχληση για τη μετανάστευση είναι φαινόμενο, κυρίως, των πιο σύγχρονων εποχών, δεν ήταν θέμα που απασχολούσε παλιότερες κοινωνίες.

Τι είναι αυτό, όμως, που κάνει σήμερα τη μνήμη επιλεκτική και μας κάνει να βιώνουμε τη μετανάστευση ΜΟΝΟ ως απειλή; Τέσσερα βασικά θέματα είναι αυτά που έχουν συζητηθεί, στον ένα ή στον άλλο βαθμό:

–      η μαζικότητα της σύγχρονης μετανάστευσης που δεν δίνει επαρκή χρόνο και δυνατότητες στις σύγχρονες κοινωνίες και κυρίως στις πόλεις να ενσωματώσουν με αποτελεσματικό τρόπο και με φυσιολογικούς ρυθμούς τους νέους επισκέπτες,

–      η αδυναμία των πολιτικών θεσμών και της κοινωνίας, ιδιαίτερα στον Νότο της Ευρώπης, να σχεδιάσουν και να αναπτύξουν εγκαίρως τις πολιτικές τους για τη μετανάστευση, ώστε να καθορίσουν τις εξελίξεις αντί να τις παρακολουθούν παθητικά ή φοβικά, με αποτέλεσμα τελικώς να δημιουργούνται παραβατικές καταστάσεις και κυκλώματα,

–       η εκμετάλλευση του θέματος της μετανάστευσης από πολιτικές δυνάμεις που βασίζουν στον φόβο και στη συντήρησή του την επιδίωξή τους να κερδίσουν πολιτική και εκλογική επιρροή, αντί να επιδιώκουν την ορθολογική επίλυση των προβλημάτων,

–      η «πυκνότητα» μεταναστών που συγκεντρώνονται σε ορισμένες περιοχές αλλάζοντας τους «συσχετισμούς» μεταξύ ντόπιων και μεταναστών και ανατρέποντας την εικόνα της καθημερινότητας σε πλατείες και δρόμους όπως την είχαμε συνηθίσει.

Όπως και κάθε άλλο θέμα, η μετανάστευση μπορεί να έχει δυο όψεις. Η Γερμανία, το Βέλγιο, η Αυστραλία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, για παράδειγμα, οφείλουν τη σημερινή τους ευημερία στους μετανάστες. Η γεωργία στην Ελλάδα επωφελείται από την παρουσία μεταναστών. Η παρουσία μεταναστών αναζωογόνησε χωριά και σχολεία, συνέβαλε στην αύξηση του ΑΕΠ. Σε γενικές γραμμές, όμως, στην Ελλάδα η μετανάστευση αντιμετωπίζεται με ισοπεδωτικό τρόπο ως πρόβλημα. Αυτό δεν συμβαίνει (μόνο) γιατί έχουμε μεγάλο μήκος συνόρων, αλλά κυρίως γιατί δεν υπήρξε εγκαίρως συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.

Η χώρα μας παρακολούθησε παθητικά τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν δημιούργησε νόμιμους δρόμους μετανάστευσης που επιτρέπουν την προστασία της δημόσιας υγείας και την οργάνωση του δημόσιου χώρου μέσω της καταγραφής, της μελέτης, της διαχείρισης της μετανάστευσης. Μέσα από μια συνεκτική μεταναστευτική πολιτική, η μετανάστευση μπορεί να είναι επωφελής και για την κοινωνία υποδοχής. Από την άλλη, σίγουρα απαιτείται συνεχής παρακολούθηση και ενεργή παρέμβαση στις αιτίες που οδηγούν στη μετανάστευση, κάτι που δεν μπορεί να το κάνει η κάθε χώρα από μόνη της, αλλά απαιτείται κοινή ευρωπαϊκή πολιτική.

Οι ελληνικοί δήμοι θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιήσει εγκαίρως την εμπειρία ευρωπαϊκών δήμων, ώστε να διαχειριστούν καλύτερα τον δημόσιο χώρο, να ενδυναμώσουν τις θετικές πλευρές της μετανάστευσης και να περιορίσουν τις αρνητικές ή όσες εκλαμβάνονται ως τέτοιες. Η μετανάστευση, εφόσον υπάρχει σχεδιασμένη πολιτική, προσφέρει σε μια χώρα υποδοχής οφέλη: εργατικά χέρια σε τομείς που είναι απαραίτητοι για την κοινωνία, π.χ. αγρότες γης, βοήθεια σε ηλικιωμένους, ειδικές γνώσεις και δεξιότητες, όπως η επιδιόρθωση ρούχων, συνεργασία σε μουσικά και καλλιτεχνικά σχήματα, αναζωογόνηση χωριών και σχολείων, διάσωση ασφαλιστικών ταμείων. Απαιτείται, όμως, ελαχιστοποίηση ή εξισορρόπηση των αρνητικών πλευρών της σε τομείς όπως η καθαριότητα, η πυκνότητα στον δημόσιο χώρο, η παραοικονομία, τα κυκλώματα παράνομης διακίνησης ανθρώπων και αγαθών μέσω εκπαίδευσης, υποστηρικτικών δομών, συνεργασία με τις μεταναστευτικές κοινότητες, προϋποθέσεις συνεύρεσης και από κοινού αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν δραματικά είναι περισσότερο από αναγκαίο να αποκτήσει η πολιτική, η κοινωνία, η αυτοδιοίκηση, οι φορείς και οι πολίτες την ικανότητα να μετατρέπουν σε ευκαιρία ένα θέμα που με μια πρώτη ματιά φαίνεται σαν πρόβλημα. Και η μετανάστευση προσφέρεται για κάτι τέτοιο.

http://ecogreensnikoschryso.blogspot.com

http://ecoanemos.wordpress.com/

© 2013 Οικολόγοι Πράσινοι - Θεματική Ομάδα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Suffusion theme by Sayontan Sinha