Κείμενο του Διονύση Γιακουμέλου, επιστημονικού συνεργάτη της Θεματικής Ομάδας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Οικολόγων Πράσινων, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ασφάλεια και Προστασία” (τεύχος 6, Οκτώβριος 2011)

Αποτελεί οξύμωρο καταρχήν να αναφερόμαστε σε μη θανατηφόρα όπλα. Κι αυτό γιατί ακόμα και όπλα όπως το σπρέι πιπεριού, οι συσκευές ηλεκτρονικής ακινητοποίησης (τύπου taser) ή άλλες συσκευές κατευθυνόμενης ενέργειας (conducted energy devices ή CED’s) είναι δυνητικά θανατηφόρα όταν κατευθύνονται προς άτομα με προβλήματα υγείας όπως ασθματικοί, καρδιοπαθείς, αλλεργικοί κ.α. ή σε ευάλωτα άτομα όπως παιδιά, ηλικιωμένοι, γυναίκες σε εγκυμοσύνη κ.α. Στις Η.Π.Α. όπου η χρήση συσκευών ηλεκτρονικής ακινητοποίησης από τις αστυνομικές αρχές είναι νόμιμη, από τον Ιούνιο του 2001 έως και τον Αύγουστο του 2008 βρήκαν το θάνατο ύστερα από τη χρήση τέτοιων συσκευών  -ή από τη χρήση τους σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες- συνολικά 334 άτομα[1]. Πρόσφατες έρευνες σε πειραματόζωα άλλωστε, συνδέουν τη χρήση συσκευών ηλεκτρονικής ακινητοποίησης με την πρόκληση καρδιακής αρρυθμίας – που μπορεί να αποβεί θανατηφόρα- ή με τη διέγερση του μυοκαρδίου και επισημαίνουν την ανάγκη περαιτέρω ανεξάρτητων (μη χρηματοδοτούμενων από εταιρίες) ερευνών για την διερεύνηση των συνεπειών χρήσης των όπλων αυτών στον ανθρώπινο οργανισμό[2].

Επί της αρχής, η θέση μας είναι ότι η χρήση μη θανατηφόρων όπλων πρέπει να περιορίζεται αποκλειστικά στα σώματα ασφαλείας ύστερα από ολοκληρωμένη εκπαίδευση και να εφαρμόζεται μόνο σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου με τη χρήση τους μπορεί να αποφευχθεί ο θανάσιμος τραυματισμός του προσώπου που διώκεται. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τα δεκάδες περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας που βλέπουν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας, την υπερβολική βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίζονται συχνά κρατούμενοι αλλά και άοπλοι διαδηλωτές ή πολίτες, αλλά και την ατιμωρησία με την οποία συνοδεύονται συνήθως τα περιστατικά αυτά, είμαστε αντίθετοι στην οποιαδήποτε χρήση των όπλων αυτών από την ΕΛ.ΑΣ στο ορατό μέλλον. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι έχουν δεί το φώς της δημοσιότητας[3] καταγγελίες πολιτών που υποστηρίζουν ότι υπέστησαν βασανιστήρια από έλληνες αστυνομικούς με τη χρήση συσκευών ηλεκτρονικής ακινητοποίησης. Η λειτουργία του Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη σύμφωνα με τις προβλέψεις του νόμου 3938/2011 αλλά και η εφαρμογή του μέτρου της ύπαρξης διακριτικών σε όλους τους ένστολους αστυνομικούς – η υλοποίηση των οποίων καθυστερεί αδικαιολόγητα εδώ και αρκετούς μήνες- θα ήταν δύο σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της λογοδοσίας και του ελέγχου της χρήσης των όπλων αυτών από το προσωπικό των σωμάτων ασφαλείας στη χώρα μας.

Περιστατικά αυθαιρεσίας όμως έχουν παρατηρηθεί κατά τη χρήση «μη θανατηφόρων» όπλων και από τις αστυνομικές αρχές σε χώρες του εξωτερικού.  Όπως επισημαίνεται από τη Διεθνή Αμνηστία, η χρήση των όπλων αυτών μπορεί εύκολα να οδηγήσει στην κατάχρηση καθώς είναι εύκολα στη μεταφορά και στη χρήση και μπορούν να προκαλέσουν οξύ πόνο με το πάτημα ενός κουμπιού, χωρίς μάλιστα να αφήνουν σημάδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε 98 περιπτώσεις αυτοψίας που πραγματοποίησε η διεθνής οργάνωση σε άτομα που σκοτώθηκαν από τη χρήση όπλων ηλεκτρονικής ακινητοποίησης στις ΗΠΑ, στο 90% των περιπτώσεων τα θύματα ήταν άοπλα ή δεν αποτελούσαν σοβαρή απειλή για τους επιτιθέμενους αστυνομικούς[4] κάτι που παραβιάζει την διεθνή νομοθεσία κατά των βασανιστηρίων και της κακομεταχείρισης. Επιπλέον, σε πρόσφατη έρευνα για λογαριασμό της Καναδικής Ραδιοτηλεόρασης βρέθηκε ότι περίπου 10% του δείγματος των συσκευών που εξετάστηκε και οι οποίες κυκλοφορούν στο εμπόριο είχαν ισχύ υψηλότερη από εκείνη που αναγραφόταν στα προϊόντα από τον κατασκευαστή τους, κάτι που εγείρει αμφιβολίες για το επίπεδο αξιοπιστίας των ελέγχων στην αγορά των συγκεκριμένων προϊόντων[5].

Είμαστε σε κάθε περίπτωση αντίθετοι με τη νομιμοποίηση της χρήσης των όπλων αυτών από τους πολίτες. Κι αυτό γιατί θεωρούμε ότι σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, η ασφάλεια των πολιτών είναι υποχρέωση της οργανωμένης πολιτείας. Παρότι σε πολλές περιπτώσεις λόγοι αυτοάμυνας δικαιολογούν τη χρήση βίας από τους πολίτες δεν μπορούμε να ενθαρρύνουμε την αυτοδικία ώς μέσο αντιμετώπισης της εγκληματικότητας όταν μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να θέσει σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή των πολιτών αντί να τους προφυλάξει. Οι περισσότερες επιθέσεις σήμερα διεξάγονται από οργανωμένες συμμορίες με σύγχρονο οπλισμό που δεν θα δίσταζαν να σκοτώσουν η να τραυματίσουν σοβαρά το θύμα ακόμα και για να του αποσπάσουν ένα μικροποσό.  Η ενθάρρυνση χρήσης όπλων από μη εκπαιδευμένους πολίτες θα εξέθετε σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους στην περίπτωση οποιουδήποτε λάθους ή κακής εκτίμησης μιας συγκεκριμένης κατάστασης, την οποία μόνο το προσωπικό των σωμάτων ασφαλείας –ύστερα από άρτια εκπαίδευση- θα μπορούσε να αντιμετωπίσει. Επιπλέον είναι περιττό να αναφερθούμε στους κινδύνους που εγκυμονεί η παρουσία τέτοιων όπλων σε κάθε νοικοκυριό, όπου εύκολα θα μπορούσαν να πέσουν στα χέρια ανηλίκων και να καταστούν ένα εξαιρετικά επικίνδυνο παιχνίδι ή να εδραιωθεί η χρήση τους για την επίλυση πάσης φύσεως διαφορών μεταξύ ενηλίκων.

Το γεγονός ότι σήμερα τα όπλα αυτά είναι ευκολότατα προσβάσιμα και αρκετά διαδεδομένα χωρίς ωστόσο αντίστοιχη μείωση στα ποσοστά της εγκληματικότητας καταδεικνύει ότι δεν αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για τους επίδοξους κακοποιούς. Η ευρύτερη διάδοση της χρήσης τους δεν θα ωφελούσε τόσο τους αμυνόμενους πολίτες αλλά κυρίως τους δράστες των επιθέσεων που θα κατείχαν αντίστοιχα όπλα, οι οποίοι έχοντας επιπλέον το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού θα μπορούσαν ευκολότατα να ακινητοποίησουν το θύμα πρίν προλάβει να χρησιμοποιήσει το αντίστοιχο δικό του όπλο ή ακόμα και να αναβαθμίσουν το δικό τους οπλοστάσιο κλιμακώνοντας τα επίπεδα βίας με τη χρήση συμβατικών όπλων. Ας αναρωτηθούμε κατά πόσο επιθυμούμε να μετατραπούν οι δρόμοι και οι πλατείες των πόλεών μας –περισσότερο απ’ότι είναι σήμερα- σε αρένες βίας και μονομαχιών με τη χρήση «θανατηφόρων» ή μή όπλων και ας συνειδητοποιήσουμε ότι όσο περισσότερη βία αφαιρούμε από την καθημερινή μας ζωή, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε σε μια ανθρώπινη κοινωνία.

[1] Amnesty International, «Less than Lethal? The use of stun weapons in U.S. law enforcement», Amnesty International Publications, 2008, p.20

[2] Nanthakumar K et al, «Cardiac electrophysiological consequences of neuromuscular incapacitating device discharges», J. Am Coll Cardio, 15 Αυγούστου 2006, τ.48, σελ. 805-811, http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16904552 (περίληψη άρθρου).

Επίσης: Nanthakumar K, MD, Masse Peng, S, Umapathy K, et al, «Cardiac stimulation with high voltage discharge from stun guns», Canadian Medical Association Journal, 20 Μαΐου 2008, σελ.1451-1457, http://www.cmaj.ca/content/178/11/1451.full.pdf

[3] «Ηλεκτροσόκ από την ΕΛ.ΑΣ.», Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 20 Ιανουαρίου 2009.

[4] Amnesty International, «Tasers: potentially lethal and easy to abuse», 16 Δεκεμβρίου 2008.

[5] Canadian Broadcasting Corporation, http://www.cbc.ca/news/canada/story/2008/12/04/taser-tests.html

Άρθρο της Ευαγγελίας Κιρκινέ, συντονίστριας της Θεματικής Ομάδας των Οικολόγων Πράσινων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, στην εφημερίδα ΕΝ ΟΙΚΩ

H μοναδική δομή φιλοξενίας προσφύγων στη Βόρεια Ελλάδα, που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μεγάλου αριθμού οικογενειών, απειλείται με οριστικό κλείσιμο καθώς πολιτεία και τοπική αυτοδιοίκηση έχουν επιδείξει απαράμιλλη απροθυμία  να συνδράμουν στην προσπάθεια που γίνεται, από κινηματικές ομάδες, οργανώσεις και μεμονωμένους πολίτες, να στηριχθεί και να συνεχίσει τη λειτουργία του.

Το Φεβρουάριο του 2010 ο ξενώνας κινδύνεψε για άλλη μια φορά να σταματήσει τη λειτουργία του όταν η ΜΚΟ που τον διαχειριζόταν αποσύρθηκε λόγω καταγγελιών για κακοδιαχείριση. Η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης τότε σε συνεργασία με άλλες κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις της πόλης ανέλαβε την πρωτοβουλία αλλά και την ευθύνη μιας επαχθούς   προσπάθειας να παραμείνει  ο ξενώνας ανοιχτός και να προσφέρει στέγη στους πρόσφυγες που τόσο την είχαν ανάγκη. Έτσι χωρίς καμία κρατική βοήθεια ξεκίνησε αυτό το πείραμα του αυτοδιαχειριζόμενου πια ξενώνα.  Επί ενάμιση χρόνο καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια για τη συντήρησή του και με την έμπρακτη αλληλεγγύη ομάδων και ατόμων κατορθώθηκε να παραμείνει ανοιχτός μέχρι σήμερα χωρίς την παραμικρή κρατική ή ιδιωτική χρηματοδότηση. Πέρα από την οικονομική στήριξη (έξοδα συντήρησης του κτιρίου, ηλεκτρικό, ύδρευση, διατροφή, φαρμακευτικό υλικό, έξοδα για τα  σχολικά είδη των παιδιών) η αλληλεγγύη εκφράστηκε και μέσα από  τη δουλειά δεκάδων εθελοντών και εθελοντριών καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα αναγκών των προσφύγων, από την εκπαίδευση των παιδιών έως τη νομική και ιατρική στήριξη και φροντίδα.

Και ενώ από τη μια μεριά έχουμε ένα λαμπρό παράδειγμα αυτοοργάνωσης και έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης από την άλλη έχουμε την κοινωνική αναλγησία κράτους και δήμου που όχι μόνο δεν έδειξαν καμία μέριμνα για την τύχη αυτών των ανθρώπων αρνούμενοι να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη αλλά άρχισαν να λειτουργούν και ως τροχοπέδη στην όλη προσπάθεια όπως όταν η αστυνομία αποφάσισε  να μην αποδέχεται τον ξενώνα ως τόπο μόνιμης κατοικίας των ενοίκων, με αποτέλεσμα αυτοί να κινδυνεύουν με απέλαση. Μεγάλη ευθύνη έχει και η νέα διοίκηση του Δήμου η οποία ως αντιπολίτευση υποστήριζε ότι οι ξενώνες πρέπει να είναι στη δικαιοδοσία των δήμων και ως διοίκηση αρνήθηκε ακόμη και να υλοποιήσει ομόφωνη απόφαση του προηγούμενου δημοτικού συμβουλίου που αφορούσε στην τακτοποίηση της κτιριακής εκκρεμότητας του ξενώνα.

Φτάνουμε λοιπόν πάλι στο σημείο μηδέν για τις 15 οικογένειες που φιλοξενούνται και τη λειτουργία του ξενώνα καθώς η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία και οι συνεργαζόμενες ομάδες που συμμετέχουν στη διαχειριστική συνέλευση ανακοινώνουν ότι δεν θα συνεχίσουν να στηρίζουν το ξενώνα με τον τρόπο που γινόταν τους τελευταίους 20 μήνες αφενός γιατί  αδυνατούν να το κάνουν καθώς η επιδεινούμενη οικονομική κρίση έχει εξαντλήσει πόρους και αποθέματα (οικονομικά, χρόνου) αφετέρου γιατί  το  επιλέγουν πολιτικά καθώς δε θέλουν να υποκαταστήσουν τις κοινωνικές υπηρεσίες και να απαλλάξουν κεντρικές και τοπικές αρχές από τις ευθύνες τους. Σε μια ύστατη προσπάθεια καλούν σε συνεργασία συλλογικότητες και πολίτες προκειμένου να ενταθούν οι πιέσεις προς το Δήμο και την πολιτεία  για  ανάληψη  ευθυνών και δράσης για τη διάσωση του ξενώνα.

Άρθρο της Ευαγγελίας Κιρκινέ, συντονίστριας της Θεματικής Ομάδας των Οικολόγων Πράσινων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας ανακοίνωσε (26/9/2011)  ότι από τις 11/3/2011 έως 11/9/2011 η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 εθνικής εμβέλειας για την άμεση συμβουλευτική υποστήριξη γυναικών θυμάτων βίας  δέχθηκε 2.090 κλήσεις από τις οποίες οι 1.653 (79%) αφορούν καταγγελίες ενδοοικογενειακής βίας αποκαλύπτοντας  έτσι την έκταση του φαινομένου και την αδήριτη ανάγκη για άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος. Ως ένα πρώτο βήμα, προς αυτήν την κατεύθυνση, η δημιουργία της γραμμής SOS συνιστά μια πολύ σημαντική εξέλιξη η οποία όμως αν δε συνοδευτεί με τη δημιουργία δομών πλήρους υποστήριξης των γυναικών  δεν θα καταφέρει να δώσει ουσιαστική λύση και να ανακουφίσει τα θύματα. Παραδόξως στα στοιχεία από την εξάμηνη λειτουργία της γραμμής δε φαίνεται πουθενά να υπήρχε κανένα αίτημα για φιλοξενία από τις γυναίκες που επικοινώνησαν[1], αντίθετα τα αποτελέσματα από  τη λειτουργία ανάλογης γραμμής πριν μία δεκαετία από το ΚΕΘΙ έδειχναν ότι ένα ποσοστό 40% των γυναικών που ζητούσαν βοήθεια είχαν αίτημα φιλοξενίας σε ξενώνα και αυτή η απόκλιση μας προβληματίζει ιδιαίτερα. Στο χρηματοδοτικό πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2007-2013 προβλέπεται: δημιουργία ξενώνων φιλοξενίας γυναικών-θυμάτων βίας και των παιδιών στις πρωτεύουσες των περιφερειών, επιμόρφωση των στελεχών για τα Συμβουλευτικά Κέντρα και τους Ξενώνες, συνεργασία με άλλους φορείς, υπηρεσίες  και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είμαστε στο τέλος του 2011 και το μόνο που είδαμε είναι η δημιουργία της απολύτως αναγκαίας (αλλά όχι ικανής) γραμμής SOS εθνικής εμβέλειας. Ζητάμε από την πολιτεία να προωθήσει  κατά προτεραιότητα την υλοποίηση των  ενεργειών που εξαγγέλθηκαν και αφορούν στην στήριξη των θυμάτων έμφυλης βίας και  τη δημιουργία τουλάχιστον ένα ανά περιφέρεια ξενώνα φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους (οδηγία του Συμβουλίου της Ευρώπης το 1986 προβλέπει 1 ξενώνα ανά 10.000 κατοίκους), οργανωμένο σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα και  υπηρεσία συμβουλευτικής, στελεχωμένη επαρκώς με εξειδικευμένο προσωπικό, για ψυχολογική, νομική και επαγγελματική υποστήριξη των κακοποιημένων γυναικών. Επιπλέον να προχωρήσει η εκπαίδευση και ενημέρωση όλων των υπηρεσιών που εμπλέκονται στην υποδοχή και περίθαλψη των γυναικών (αστυνομία, νοσοκομεία), να οργανωθούν εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας και απαραιτήτως να προωθηθεί η υλοποίηση   προγραμμάτων ισότητας σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες στο σχολείο καθώς η πατριαρχική κουλτούρα και οι απορρέουσες από αυτή σχέσεις εξουσίας πρέπει να καταπολεμηθούν κυρίως μέσα από την παιδεία. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών στην Ευρώπη και ευθύνεται για περισσότερους θανάτους και προβλήματα υγείας απ’ ό,τι ο καρκίνος και  τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα μαζί.

[1] http://goo.gl/XH5gj

Τα αιτήματα των γυναικών που καλούν στην τηλεφωνική γραμμή αναφέρονται στην ψυχοκοινωνική στήριξη 604 κλήσεις (48%), σε νομική συμβουλευτική 264 κλήσεις (21%) και σε νομική βοήθεια 289 κλήσεις (23%)

Άρθρο του Φίλιππου Δραγούμη, δημοτικού συμβούλου του Δήμου Αθηναίων

Κάθε νόμος κρύβει από πίσω του μια κοινωνική φιλοσοφία και μια κρυμμένη επιθυμία. Η απαγόρευση του ελεύθερου κάμπινγκ κρύβει τη φιλοσοφία πως αν δεν βρίσκεσαι κάτω από τέσσερεις στέρεους τοίχους , κατά προτίμιση από τσιμέντο, δεν είσαι αξιοπρεπής πολίτης. Η άμεση επαφή με τα φυσικά στοιχεία σε καθιστά κάτι σαν ζώο, ανάξιο να ζει σε οργανωμένη κοινωνία. Ως εκ τούτου προτείνει σε όλους είτε να χτίσουν εξοχικά κατά τα πρότυπα των άσχημων πόλεων, είτε να νοικιάσουν δωμάτια σε rooms ή ξενοδοχεία, είτε, αν δεν έχουν τα μέσα, να μην πάνε καθόλου διακοπές, να καθίσουν σπίτι τους. Εκεί τουλάχιστον, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους και ντουβάρια γύρω-γύρω τους προστατεύουν απο τα χίλια δεινά, τις αράχνες και ερπετά. Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας που η Ελλάδα χτίσθηκε βιαστικά και αντιαισθητικά καταστρέφοντας τοπία και παράδοσεις, γεμίζοντας τα βουνά με τα μπάζα όλης αυτή της ανοικοδόμησης.

Η κρυμμένη επιθυμία του νομοθέτη είναι οτι όλη η Ελλάδα μπορεί να γίνει Μύκονος, Φαληράκι, Σαντορίνη, Ρόδος, αν εξαναγκασθεί. Είναι όμως αυτό εφικτό; Είναι επιθυμητό; Πόσα είναι τα μέρη που και να θέλουν δεν μπορούν να καταντήσουν έτσι για οι θέσεις τους δεν είναι ανταγωνιστικές και δεν έχουν τις υποδομές; Πρέπει αυτά να μείνουν χωρίς τουρισμό; Να μην αποτελέσουν προορισμό για διακοπές που είναι στο κάτω κάτω σοβαρό έσοδο για τους κατοίκους; Ο νόμος που απαγορεύει το κάμπινγ τώρα επιβάλλει είτε μοντέλο Μυκόνου είτε τίποτα.

Στην πράξη ο νόμος, όπως και πολλοί άλλοι ευτυχώς δεν τηρείται αλλά η παρανομία δημιοργεί πολλές αντιθέσεις και αντιφάσεις και οι κατασκηνωτές καταλήγουν να θεωρούνται περιθωριακά παράσιτα. Πράλληλα, πολλοί, οικογένειάρχες ας πούμε, αποφέυγουν την ελεύθερη κατασκήνωση από τον φόβο της κοινωνικής προκατάληψης.

Σκεφτήκαμε όμως τις θετικές πτυχές του ελεύθερου κάμπινγκ; Σκεφθήκαμε πόσο μπορούν αυτοί οι παρασιτικοί κατασκηνωτές να προσφέρουν σε τοπικές κοινωνίες; Σε περιοχές που δεν μπορούν να γίνουν ( κι ίσως να μην το θέλουν κιόλας) αντίγραφα της Μυκόνου με ξαπλώστρες παντού και μουσική dance να καλύπτει τον ήχο του ανέμου και των κυμμάτων ανάλογα με τα γούστα του DJ;

Φέτος βρέθηκαμε ως κατασκηνωτές, οικογενειακά, με τρία μικρά παιδιά σε έναν Δήμο που αποφάσισε στην περιοχή του να αψηφίσει τον νόμο και αντί να απαγορεύσει το κάμπινγ, να το επιτρέψει αλλά και να το ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να έχουν χώρο και να είναι ευχαριστημένοι. Δεν θα αναφέρω πού, αλλά θα το περιγράψω γιατί πιστεύω πως θα έπρεπε να αποτελέσει μοντέλο για την ανάπτυξη μιας άλλης νοοτροπίας για τις διακοπές και τον τουρισμό, που ενώ αφήνει κέρδη στα χωριά και τα νησιά, δεν αφήνει τα κατάλοιπα του τσιμέντου ή τα αίσχη των βρετανοκρατούμενων θερέτρων όπως η Ζάκυνθος ή το Φαληράκι.

Η παραλία λοιπόν χωρίσθηκε στα δύο: από την μια επετράπη η ελεύθερη κατασκήνωση και ο γυμνισμός και από την άλλη, το ένα τρίτο της έκτασης, όχι. Ετοιμάσθηκαν τουαλέττες και νεροχύτες δωρεάν εκτός από το ντους που λειτουργεί με κέρμα 0,5 €. Έτσι λύθηκε το πρόβλημα των κρυμμένων καφέ θησαυρών πίσω από κάθε θάμνο με τις άσπρες μακρόστενες σημαίες, μπερδεμμένες στα αγκάθια να ανεμίζουν στις γύρω πλαγιές. Με τις εισπράξεις των ντούς προσλαμβάνεται δημοτικός υπάλληλος που προσέχει και φροντίζει την παραλία. Μια θέση εργασίας, εποχιακής ίσως αλλά καλό συμλήρωμα για έναν μελισσοκόμο. Τα σκουπίδια μαζεύονται σε κάδο που αδειάζει καθημερινά αποριμματοφόρο. Μια μπάρα εμποδίζει την πρόσβαση αυτοκινήτων μέχρι την παραλία.  Η συντριπτική πλειοψηφία των ενοίκων της παραλίας προσέχει να μην αφήνει γόπες στην άμμο-ιδίως όσοι την θεωρούν πάτωμα του σπιτιού τους. Ξαπλώστες και ομπρέλλες ΔΕΝ υπάρχουν αλλά μόνο μια οικογενειακή ταβέρνα, πίσω από την παραλία, κρυμμένη μέσα σε κήπο που παράγει τα βλήτα, κολοκυθάκια και ντομάττες που καταναλώνονται. Ντόπιο μέλι για πρωινό και ψωμί που ψήνεται εκεί.

Αποτέλεσμα; Χώρος για όσους θέλουν να παίξουν ρακέττες στην άμμο αλλά και για όσους θέλουν να απολαύσουν ήσυχοι την επαφή τους με τα φυσικά στοιχεία. Όλοι αυτοί φέρνουν έσοδα στην περιοχή: ψωνίζουν, πίνουν, τρώνε, μετακινούνται με την εξαιρετική δημοτική συγκοινωνία. Μπορεί μεν να αφήνουν λιγότερα χρήματα από όσα θα άφηναν αν έμεναν σε δωμάτια, αλλά αν η περιοχή είχε γεμίσει rooms δεν θαρχόντουσαν. Μπορεί μάλιστα, με την κρίση, η επένδυση σε δωμάτια να αποδεικνυόταν ασύμφορη.

Αυτό είναι το είδος τουρισμού που θα έπρεπε να προτείνουμε, τόσο για μας, που μαστιζόμαστε από την οικονομική κρίση όσο και για τους τουρίστες που ψάχνουν για κάτι διαφορετικό, κάτι τοπικό, Ελληνικό και ιδιαίτερο…Ας μην δίνουν τα χρήματα στα πολυεθνικά πρακτορεία αλλά στους ντόπιους που παράγουν εξαιρετικά αγροτικά προιόντα.

Α, ξέχασα βέβαια το σημαντικότερο: πως θα διωχνόταν επιτέλους ο κόσμος από το Σύνταγμα αν επιτρεπόταν το ελεύθερο κάμπινγκ; Μου διέφυγε η λεπτομέρεια.

Άρθρο του Χρήστου Μάτη, που φιλοξενείται στη “Θεσσαλονίκη” σχετικά με τη κυβερνητική ρύθμιση για την επαναπόδοση της ιθαγένειας στους Εβραίους συμπολίτες μας και τον τουρισμό της πόλης

Η κυβέρνηση πριν από λίγες ημέρες έκανε μία καθυστερημένη πλην ενδεδειγμένη κίνηση. Στο νομοσχέδιο, που κατέθεσε ο Υπουργός Εσωτερικών κ.Χάρης Καστανίδης, για τη ρύθμιση ζητημάτων τα οποία αφορούν μετανάστες, προβλέπεται η απόδοση της ιθαγένειας στους εβραίους συμπολίτες μας, από τους οποίους είχε αφαιρεθεί αμέσως μετά τον πόλεμο.

Πρόκειται για τους ανθρώπους, οι οποίοι επέστρεψαν χωρίς τίποτε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε μία πόλη, που δεν τους θύμιζε σε τίποτε την πόλη από την οποία είχαν φύγει ως όμηροι στο πιο βάρβαρο ταξίδι του 20^ου αιώνα, όπως είπε και ο πρόεδρος της ισραηλιτικής κοινότητας Θεσσαλονίκης στην τελετή απόδοσης τιμής στους επιζώντες, που έγινε στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης στις 18 Ιουνίου 2011.

Τα σεφαραδίτικα δεν ακούγονταν πια και τα γνώριμα εβραϊκά ονόματα στις επιγραφές των καταστημάτων δεν υπήρχαν.

«Πολλοί δε από τους επιζήσαντες, έχοντας χάσει τα πάντα, μετανάστευσαν τελικώς στο Ισραήλ διατηρώντας όμως την επαφή και τη σχέση τους με την Ελλάδα, στην οποία άλλωστε συνέχισαν και συνεχίζουν να έχουν συγγενείς και φίλους», αναφέρει η αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου κάνοντας μια εξαιρετικά γενναία, για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα, παραδοχή στη συνέχεια: «Δυστυχώς, η Ελληνική Πολιτεία, μετά από τη δίνη του εμφυλίου μέχρι και σήμερα δεν έλαβε την οποιαδήποτε μέριμνα για τον αποδημήσαντα αυτόν πληθυσμό, ενώ σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις προχώρησε ακόμη και σε αφαίρεση της ιθαγένειας από όσους επέλεξαν να εγκατασταθούν στο Ισραήλ με βάση το διαβόητο και καταργηθέν πλέον άρθρο 19 του παλαιού Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας».

Πρόκειται για μία παραδοχή ευθύνης, στην οποία δεν μας έχει συνηθίσει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, που σπανίως αναγνωρίζει αναδρομικά λάθη στους προκατόχους του κι όταν το κάνει, προτιμά να μην το φωνάζει. Γι’ αυτό και είναι γενναία, παρά τα κενά που έχει η ρύθμιση και τα οποία θα αναδειχθούν.

Αλλά δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι γίνεται. Και αποτελεί μια εξαιρετική γέφυρα με ανθρώπους με τους οποίους η πόλη έχει δεσμούς, που μπορεί να εμβαθύνει και να  προωθήσει.

Ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης συνηθίζει να λέει ότι στους ξένους συνομιλητές του με τους οποίους συζητά για την τουριστική ανάπτυξη της πόλης, επισημαίνει ότι «θέλει τα λεφτά τους».

Δυστυχώς, καλώς η κακώς, το ενδεχόμενο να μας φέρουν τα λεφτά τους χωρίς να έλθουν οι ίδιοι αποκλείεται.

Η δημοτική αρχή και η πολιτική εξουσία γενικότερα, ελάχιστα μπορούν να κάνουν, για να ενισχύσουν το επιχειρείν στον τουρισμό της Θεσσαλονίκης.

Μπορούν, όμως, να δημιουργήσουν το πολιτικό τοπίο, στο οποίο όσοι σκέφτονται να επισκεφθούν την πόλη, να αισθάνονται πιο άνετα να το κάνουν.

Μπορούν να συνεισφέρουν να δημιουργηθεί για τη Θεσσαλονίκη η εικόνα μιας πόλης ανοιχτής και φιλικής στους φιλοξενούμενους της.

Και στη συνέχεια να προσπαθήσουν, να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, να φτιάξουμε μια ελκυστική πόλη για επισκέπτες.

Δυστυχώς τέτοια πόλη δεν είμαστε σήμερα. Και δε μπορούμε να γίνουμε με πολιτική απόφαση.

Χρειάζεται να προσπαθήσουμε όλοι μαζί! Μπορούμε!

Δυόμιση αιώνες μετά το Διαφωτισμό, η λήψη πολιτικών αποφάσεων σε μια σειρά από τομείς εξακολουθεί να μη λαμβάνει υπόψη τα επιστημονικά δεδομένα. Χαρακτηριστικές είναι οι αμήχανες και άτολμες πολιτικές μπροστά στην ήδη ορατή και αδιαμφισβήτητη απειλή της κλιματικής αλλαγής.

Πουθενά όμως δε είναι πιο έντονη ακόμα και η ίδια η άρνηση της εξέτασης των επιστημονικών δεδομένων από τους πολιτικούς, όσο γύρω από το θέμα των ναρκωτικών.

Οι περισσότερες χώρες, δεκαετίες τώρα, διεξάγουν έναν “πόλεμο” κατά των παράνομων ναρκωτικών στο όνομα της προστασίας της κοινωνίας και της δημόσιας υγείας. Ποιες είναι όμως οι επιπτώσεις από τη χρήση τους, πώς αυτές διαφοροποιούνται μεταξύ τους και πώς συγκρίνονται με τις επιπτώσεις από τη χρήση νόμιμων ουσιών όπως το αλκοόλ και ο καπνός;

Σύμφωνα με την Έκθεση για το Αλκοόλ και την Υγεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που δημοσιεύτηκε το Φεβρουάριο του 2011, σχεδόν το 4% όλων των θανάτων παγκοσμίως (2,5 εκατομμύρια) συνδέονται με την κατανάλωση αλκοόλ.

Η μελέτη της Ανεξάρτητης Επιστημονικής Επιτροπής για τα Ναρκωτικά της Βρετανίας που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2010 στο Lancet, το πιο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό στην Ιατρική, ταξινόμησε με βάση 16 παραμέτρους τις επιπτώσεις που έχουν τόσο στο χρήστη όσο και στην κοινωνία, 20 διαφορετικές ουσίες. Σύμφωνα με τη μελέτη, η ηρωίνη, το κρακ και το crystal meth είναι οι ουσίες με τις χειρότερες επιπτώσεις στο χρήστη. Συνεκτιμώντας όμως και τις επιπτώσεις στην υπόλοιπη κοινωνία, το αλκοόλ αναδεικνύεται με διαφορά ως η πιο βλαβερής ουσία, με βαθμολογία 72 έναντι 55 για την ηρωίνη. Η μελέτη έδειξε επίσης πως ο καπνός είναι εξίσου βλαβερός με την κοκαΐνη και περισσότερο σε σχέση με την κάνναβη, ενώ το ecstasy και το  LSD συγκαταλέγονται στις 4 λιγότερο βλαβερές ουσίες. Τα συμπεράσματα αυτά, όπως άλλα παρόμοια από πλήθος άλλες μελέτες σε ευρωπαϊκές χώρες, εξακολουθούν όμως να αγνοούνται από όσους διαμορφώνουν τις πολιτικές για τα ναρκωτικά και οι οποίες θέτουν προτεραιότητες αντίθετες με τα επιστημονικά δεδομένα.

Το κυριότερο όμως είναι πως οι απαγορευτικές πολιτικές με στόχο την εξάλειψη της προμήθειας και χρήσης των παράνομων ουσιών έχουν αποδείξει πως αποτυγχάνουν να προστατέψουν την κοινωνία από το πρόβλημα των ναρκωτικών. Ο “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” όχι μόνο δεν έχει επιφέρει καμία νίκη, αλλά και οι παράπλευρες απώλειές του είναι εξίσου σοβαρές με εκείνες ενός πραγματικού πολέμου. Ο χρήστες αυξάνονται, όπως και οι θάνατοι, η διάδοση ασθενειών, η μικροεγκληματικότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ταυτόχρονα, τέτοιες πολιτικές εμποδίζουν την ελαχιστοποίηση της ζημιάς από τη χρήση, ενισχύουν το οργανωμένο έγκλημα και έχουν δυσβάσταχτα κόστη για την αστυνομία, τα δικαστήρια και τις φυλακές.

Μια έκθεση του International Centre for Science in Drug Policy, εξέτασε 300 διεθνείς μελέτες και άρθρα της τελευταίας 20ετίας, συμπεραίνοντας πως η απαγορευτική πολιτική συνεισφέρει στην αύξηση της βίας στην αγορά ναρκωτικών και σε υψηλότερους δείκτες ανθρωποκτονιών.

Το Μάρτιο του 2009 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε την «Έκθεση για την παγκόσμια αγορά παράνομων ναρκωτικών 1998 – 2007» η οποία εκπονήθηκε από ομάδα αναγνωρισμένων ειδικών ερευνητών. Η Έκθεση συμπεραίνει πως οι απαγορευτικές πολιτικές είχαν ελάχιστες επιπτώσεις στην παραγωγή, τη διανομή και την κατανάλωση ναρκωτικών ενώ ταυτόχρονα αποτελούν σημαντικό παράγοντα αύξησης της βίας, της διαφθοράς και των βλαβών στην υγεία και το περιβάλλον.

Το Μάιο του 2011, η Βρετανική Drug Policy Commission στην έκθεσή της «Ας πάρουμε τα ναρκωτικά στα σοβαρά» διαπιστώνει πως η νομοθεσία όχι μόνο είναι ξεπερασμένη αλλά μπορεί να επιφέρει περισσότερη ζημιά από όσο όφελος και επισημαίνει πως η συνεχής απαγόρευση νέων ουσιών έχει αρνητικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία.

Τα τελευταία χρόνια, αρκετές ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν να εγκαταλείπουν τις ιδεολογικές κατασταλτικές προσεγγίσεις και προτίμησαν πολιτικές λιγότερο απαγορευτικές και προσγειωμένες στην πραγματικότητα. Τέτοιες προσεγγίσεις φαίνεται ήδη πως μπορούν να επιφέρουν σημαντικές επιτυχίες, χωρίς παράπλευρα προβλήματα και με ελάχιστο κόστος.

Το 2009 δημοσιεύτηκε μια έκθεση του Ινστιτούτου Cato των ΗΠΑ η οποία εξέταζε την εμπειρία στην Πορτογαλία από την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών το 2001 και εξέταζε τις επιπτώσεις τόσο σε απόλυτα μεγέθη όσο και σε σύγκριση με τις εξελίξεις σε άλλες χώρες που συνέχισαν να εφαρμόζουν απαγορευτικές πολιτικές. Η Έκθεση χαρακτήρισε το νέο πλαίσιο ως μια εντυπωσιακή επιτυχία προσθέτοντας πως από αυτήν προκύπτουν μαθήματα που θα πρέπει να καθοδηγήσουν τις πολιτικές για τα ναρκωτικά σε παγκόσμιο επίπεδο.

Σύμφωνα με την Έρευνα Εγκληματικότητας του Βρετανικού Υπουργείου Εσωτερικών για το 2009/10 το ποσοστό των νέων ηλικίας 16-24 ετών που ανέφεραν χρήση κάνναβης μέσα στο προηγούμενο έτος έχει μειωθεί από 25,3% το 2003/04 σε 16,1% το 2009/10, πιθανότατα ως αποτέλεσμα της χαλάρωσης της απαγορευτικής πολιτικής για την κάνναβη στη Βρετανία τον Ιανουάριο του 2004.

Είναι η ώρα πια και στην Ελλάδα να πάψουμε να θάβουμε το κεφάλι μας στην άμμο για αυτό το θέμα ταμπού. Κυβέρνηση, κόμματα και φορείς πρέπει να καταθέσουν δημόσια τις προτάσεις τους για τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν. Δυστυχώς, ο πολιτικός διάλογος γύρω από ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα δημόσιας υγείας εξακολουθεί να κυριαρχείται από μια φοβικότητα. Μας αξίζει επιτέλους μια διαφορετική οπτική που τουλάχιστον θα λαμβάνει υπόψη τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και την ευρωπαϊκή εμπειρία.

Άρθρο του Τάσου Κρομμύδα, μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων στο tvxs.gr