16ηΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΠΡΟ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Φτάνει πια η υποκρισία. Ναι στην Ελευθερία
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του επικεφαλής της «Αττικής Οικολογικής Απάντησης» π εριφερειακού Συμβούλου Αττικής Κώστα Διάκου:
Κ.ΔΙΑΚΟΣ:
Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
Να τελειώσουμε καταρχήν με το θέμα του ψηφίσματος που έθεσε ο κ. Περιφερειάρχης. Είμαστε προφανώς υπέρ του ψηφίσματος αυτού, τονίζοντας πολύ απλά ότι οποιαδήποτε ιδεολογία έχει την εκτίμηση ότι μπορεί να στηρίζεται στην τυφλή βία, προκειμένου να επιβάλει πολιτικά γεγονότα, είναι κενή περιεχομένου και άνευ αποτελέσματος. Νομίζω ότι αυτό τα περιλαμβάνει όλα. (σ.σ.: Επρόκειτο για άλλο ένα ψήφισμα που τέθηκε από τον Περιφερειάρχη για τρομοκρατική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης)
Ως προς το δεύτερο θέμα (σ.σ.: Για την Ανέγερση του Τεμένους), που τέθηκε από την «Αττική Οδό» (σ.σ.: η παράταξη που συγκροτήθηκε από το ΛΑΟΣ και σήμερα έχει ουσιαστικά προσχωρήσει στην παράταξη της ΝΔ), διερωτώμαι τι σχέση έχουν οι Νεοέλληνες με τους Αρχαίους Έλληνες, διότι όταν ο Απόστολος Παύλος ήρθε στην Αθήνα, διαπίστωσε ένα βωμό μόνο εδώ, που έλεγε «τω αγνώστω θεώ».
Είχαν τέτοια δημοκρατικότητα στην ανεξιθρησκία τους οι Αρχαίοι Έλληνες, ώστε δίνανε τη δυνατότητα σε όποιον δεν είχε καν δηλώσει θρησκεία, να έχει την ευχέρεια κάπου να ασκεί τη λατρεία τους.
Οι Νεοέλληνες λοιπόν, οι φοβικοί Νεοέλληνες, που δεν έχουν τον κοσμοπολιτισμό, δεν έχουν την πολυπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδας, κινούνται με κριτήρια φόβου, μίσους και υποκρισίας. Κριτήρια που μας οδήγησαν σε ένα νόθο αρχαιολάγνο πολιτισμό και επιλογές σαν την εκστρατεία στο Σαγγάριο, που ήταν η αιτία για το διωγμό των Ελλήνων από την Μικρά Ασία ή το πραξικόπημα της Κύπρου για την ανατροπή του Μακαρίου, που οδήγησε στην κατοχή του 40% του νησιού από τους Τούρκους.
Αυτές οι πολιτικές εθνικιστικές λογικές, που υπερβάλλουν κάποια πράγματα και δεν αντιμετωπίζουν τις πραγματικές καταστάσεις ως έχουν, είναι λογικές που οδηγούν τη χώρα μας συνέχεια σε αποτελέσματα, μη αναστρέψιμα και αρνητικά.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι η θρησκευτική ελευθερία είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αλλά και από το Ελληνικό Σύνταγμα. Η ελευθερία της άσκησης της θρησκείας κατοχυρώνεται στο εδάφιο 2 της παραγράφου 1 του άρθρου 13 του Συντάγματος, όπου ορίζεται :
«Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με την λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα , υπό την προστασία των νόμων».
Ο συνταγματικός νομοθέτης δηλαδή θέλησε να επιφορτίσει τον κοινό νομοθέτη, με την υποχρέωση να λάβει όλα εκείνα τα απαραίτητα νομοθετικά μέτρα, θετικού περιεχομένου, προκειμένου να είναι δυνα-τή η απόλαυση του εξωτερικού δικαιώματος στην θρησκευτική ελευθερία.
Επομένως, το ακώλυτο της λατρείας τελεί υπό την προστασία των νόμων, ενώ η διακήρυξη της «ελευθερίας στο θρησκεύεσθαι» απαιτεί όχι μόνο αποχή του κράτους αλλά και επιταγή προστασίας για την παροχή όχι μόνο του δικαιώματος «έχειν» θρησκεία αλλά και «ασκείν» το σχετικό δικαίωμα.
Αντίστοιχα, με το άρθρο 9 η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατοχυρώνει την ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Στο άρθρο 9 συμπεριλαμβάνεται και η ελευθερία άσκησης της θρησκείας (forum externum, όπως λέγεται λατινιστί).
Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί πολλές φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την παραβίαση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας. Συγκεκριμένα από τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου προκύπτει ότι στην Ελλάδα για τα έτη 1959 – 2011 αντιστοιχούν δέκα καταδικαστικές αποφάσεις έναντι 40 που αντιστοιχούν στο σύνολο των κρατών που έχουν προσχωρήσει στην ΕΣΔΑ, ήτοι οι ελληνικές καταδικαστικές αποφάσεις αντιστοιχούν σε ποσοστό 25% του συνόλου ( Πηγή : European Court of Human Rights).
Στο θέμα αυτό αναφέρθηκε και ο Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (το έτος 2002) Gil Robles, ο οποίος εξέφρασε την επιθυμία να μπορέσουν οι Μουσουλμάνοι , ο αριθμός των οποίων έχει αυξηθεί σήμερα λόγω των σημαντικών μεταναστευτικών ροών, να αποκτή-σουν άδεια ίδρυσης τζαμιού στην Αθήνα και νεκροταφείου για την ταφή των νεκρών, σύμφωνα με την θρησκευτική τους παράδοση.
Σημείωσε δε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ε.Ε. στην οποία η καύση των νεκρών απαγορεύεται βλ. Έκθεση σχετικά με την κατάσταση των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή ¨Ένωση (2002)-(2002 /2013(ΙΝΙ )).
Όταν, λοιπόν, βασικό χαρακτηριστικό είναι αυτός ο αριθμός καταδικαστικών αποφάσεων αυξάνεται τότε και η καταδίκη της Ελλάδας συνεπάγεται αυξανόμενα αποζημιωτικά πρόστιμα.
Τα πρόστιμα είναι μεγαλύτερα από το κόστος της κατασκευής ενός τεμένους, για το οποίο επικαλούνται ότι δεν πρέπει να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος. Άρα είναι υποκριτικό, όταν λένε ότι ο έλληνας φορολογούμενος δεν θα πληρώσει το τζαμί. Αντίθετα θα υποχρεωθεί να πληρώσει τον περιορισμό του δημοσιονομικού κόστους εκ των προστίμων αυτών.
Μιλήσανε οι συνάδελφοι επιτιμητικά για όσους έχουν την ριζοσπαστική αντίληψη, και είμαστε και μεις στην αντίληψη αυτή, για το χωρισμό «κράτους από την ορθόδοξη εκκλησία». Ναι, είμαστε με την άποψη αυτή. Όχι μόνο γιατί διαχωρίζει τις κοσμικές επιλογές της κοινωνίας μας από την κυριαρχούσα θρησκευτική πεποίθηση, αλλά και γιατί αυτό θάναι και προς το συμφέρον της ορθόδοξης θρησκείας, κοινωνικά αλληλέγγυας με τους πιστούς της, ελεύθερης να δραστηριο-ποιηθεί νόμιμα στα πλαίσια του οικονομικού συστήματος για να καλύ-πτει όχι μόνο τις λειτουργικές της ανάγκες αλλά και το ανθρωπιστικό της έργο. Έτσι θα είναι αδέσμευτη στο έργο της και μακριά από το πελατει-ακό, κομματικό, κρατικό δημόσιο.
Με βάση λοιπόν αυτά τα δεδομένα, πιστεύοντας στην θεσμικά κατοχυρωμένη ανεξιθρησκεία, πιστεύοντας στην πολυπολιτισμικότητα, πιστεύοντας ότι το δικαίωμα στο θρησκεύεσθαι δεν περιορίζεται μόνο στο «έχειν» αλλά εμπεριέχει και το «ασκείν», έχω την εκτίμηση ότι είναι εντελώς υποκριτικό σήμερα να αρνούμαστε να ασκείται η λατρεία της μουσουλμανικής θρησκείας, όπου αυτό είναι αναγκαίο και χρήσιμο. Και εν προκειμένω και στην Αθήνα, που, εκτός από τους μετανάστες, έχει σήμερα και 10.000 περίπου μουσουλμάνους, κατοίκους Αττικής και έλληνες υπηκόους.
Και θέλουμε να συμφωνούμε με τον κ. Μανουσογιαννάκη (σ.σ.: επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» – ΚΚΕ), εκτιμώντας και μεις ότι δεν αρκεί ένα μόνο τζαμί, διότι διαμορφώνει συγκεντρωτικές διαδικασίες και γκετοποιήσεις. Αν η λατρεία αυτή διαχυθεί σε τρεις – τέσσερεις μεριές, όχι μόνο οι μετανάστες αλλά και οι 10.000 Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, που κατοικούν στην Αττική, θα έχουν το δικαίωμα να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, όπως έχουν όλοι οι άλλοι. Και οι καθολικοί και οι διαμαρτυρόμενου και οι ευαγγελιστές και οι μάρτυρες του Ιεχωβά.
Είναι, λοιπόν, υποκριτικό να συνδέεται με μία διαδικασία ρατσι-στική, με μία διαδικασία αντιπαράθεσης, όχι σε επίπεδο παραβατικό-τητας, που εμείς επιμένουμε όπου και από όποιον διαπραχθεί να εφαρμόζεται αυστηρά ο Νόμος, αλλά σε επίπεδο «χρώμα–θρησκεία– καταγωγή». Και, επαναλαμβάνω, εμείς οι Έλληνες, από τότε που βρεθήκαμε σε τούτο τον γεωγραφικό χώρο, δεν το εφαρμόσαμε ποτέ ως επιλογή. Γι αυτό και διώξαμε τον Χίτλερ, γι αυτό και κάναμε αντίσταση, γι αυτό, γι αυτό, ….. γατί εμείς πιστεύουμε σε άλλες αξίες. Πιστεύουμε στον ανθρωπιστικό πολιτισμό και όχι στις άριες….(!!!) φυλές.
Και να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα συμπληρωματικά: παρά τις περί αντιθέτου «οικολογικές» αιτιάσεις της «Αττικής Οδού», ναι η ύπαρξη ενός εμπορικού κέντρου που προβλέπεται για τον Ελαιώνα από τον κ. Βωβό αποτελεί αλλοίωση του περιβαλλοντικού στοιχείου του χώρου αφού η λειτουργία του προϋποθέτει διαφορετική και οχλούσα κίνηση στο οικολογικό αποτύπωμα του χώρου και καθίσταται φαιδρός ο κ. Πλεύρης, χλευάζοντας για τους Οικολόγους που ανακαλύψανε κορμοράνους εκεί. Έτσι είναι. Το μουσουλμανικό τζαμί αποτελεί μια κοινωνική λειτουργία που συνδέει την ανθρώπινη δραστηριότητα ήπια με το περιβάλλον, όπως συμβαίνει και με τις ορθόδοξες εκκλησίες ακόμα και σε περιβαλλοντικά προστατευόμενες περιοχές δένοντας το φυσικό με το κοινωνικό. Και οι Οικολόγοι δεν έθεσαν ποτέ θέμα γι’ αυτό.
Συμπληρωματικά, και λόγω περιορισμένου χρόνου στην ομιλία, σας καταθέτω και το παρακάτω μικρό υπόμνημα, για να ενταχθεί στα Πρακτικά της συνεδρίασης.