Ο Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε σε φυλάκιση 25 χρόνων για  συμμετοχή στη ληστεία της Alpha Bank της Πάρου και απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα αθωώθηκε για  οποιαδήποτε εμπλοκή με την τρομοκρατία. Η εν λόγω απόφαση φαίνεται -από τα στοιχεία της δικογραφίας- να είναι προβληματική από δικονομικής άποψης. Είναι, επίσης, επόμενο να εγείρονται ερωτήματα από το γεγονός ότι, από ότι φαίνεται,  η φιλική σχέση του Τ. Θεοφίλου με τον Κ. Σακκά θεωρείται ως επιβαρυντικό στοιχείο σε μία ποινική υπόθεση. Αν όμως η ιδεολογία και οι κοινωνικές συναναστροφές αρκούν για να μπει κάποιος στο στόχαστρο της αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, μήπως τελικά βαδίζουμε σε επικίνδυνες ατραπούς;

Μια καταδίκη για μια ληστεία, χωρίς καμία αναγνώριση από αυτόπτες μάρτυρες, η οποία βασίζεται σε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα. Μία καταδικαστική απόφαση που φαίνεται να βασίζεται αποκλειστικά σε ενδείξεις -ισχνότατες κι αυτές- και όχι σε αποδείξεις. Τα στοιχεία από τη δικογραφία είναι αποκαλυπτικά:  το μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο που υπάρχει είναι το DNA σε ένα καπέλο, το οποίο όμως δεν περιλαμβάνεται στην επιτόπου φωτογράφηση των πειστηρίων στον τόπο της συμπλοκής, δεν είναι εγγεγραμμένο στην έκθεση κατάσχεσης ενώ μόνο μία εκ των μαρτύρων ρωτήθηκε γι΄ αυτό, η οποία και περιέγραψε ένα εντελώς διαφορετικό καπέλο από αυτό που φέρεται ότι ανήκει στον κατηγορούμενο. Από την άλλη πλευρά, το βιολογικό υλικό που άφησαν οι δράστες στην τράπεζα δεν υπάρχει στη δικογραφία.

Το γεγονός ότι θεωρήθηκε ενοχοποιητικό στοιχείο σε μια τέτοιου τύπου υπόθεση μια τσάντα, στην οποία αναγράφεται η λέξη «Πάρος» και ταυτόχρονα τίθεται σε αμφισβήτηση η αρχή της ίσης αντιμετώπισης ενοχής και αθωότητας του κατηγορουμένου, καθώς και το γεγονός ότι η δικαστική απόφαση δεν φαίνεται να βασίζεται σε ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, όπως απαιτεί το ισχύον νομικό σύστημα, γεννούν ερωτηματικά.

Η τυχόν καταδίκη ανθρώπων των οποίων η ενοχή δεν έχει αποδειχθεί και η παραβίαση της αρχής της αμεροληψίας και αντικειμενικότητας του δικαστή και της επαρκούς θεμελίωσης της δικαστικής απόφασης, συνιστούν έκπτωση στο νομικό μας πολιτισμό και στην αρχή του κράτους δικαίου. Οι Οικολόγοι Πράσινοι υπενθυμίζουμε ότι το διατακτικό μίας δικαστικής απόφασης σε μία Δημοκρατία είναι απολύτως σεβαστό. Το αιτιολογικό όμως της απόφασης και τα στοιχεία τα οποία που λαμβάνονται υπόψη για τη θεμελίωσή της, όχι μόνο επιτρέπεται,  αλλά επιβάλλεται να γίνονται αντικείμενο κριτικής, γιατί μόνο έτσι εμπεδώνεται το αίσθημα δικαιοσύνης σε μία Δημοκρατία.

Το περίφημο «γερμανικό φθινόπωρο» που γλαφυρά περιγράφεται στη «Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» είναι η απεικόνιση μίας σκληρής ιστορικής πραγματικότητας που τραυμάτισε τη Γερμανία και δεν θα θέλαμε να τη δούμε και στην Ελλάδα.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου, η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, πραγματοποίησε ανενόχλητη συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας για την επέτειο των Ιμίων, καταλήγοντας να κάνει -επίσης ανενόχλητη- πορεία μέχρι τον «Ευαγγελισμό», παρά το γεγονός ότι οι πορείες είχαν απαγορευθεί τη συγκεκριμένη ημέρα. Σε απάντηση αντιφασίστες προερχόμενοι από διαφορετικές συλλογικότητες, πραγματοποίησαν με τη σειρά τους μαζική αντισυγκέντρωση, η οποία αντιθέτως καταστάλθηκε βίαια από την αστυνομία με ρίψη δακρυγόνων, ξυλοδαρμούς και πλήθος προσαγωγών και συλλήψεων. Η σύλληψη ενός ανήλικου παιδιού και ενός πολιτικού πρόσφυγα, στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος βάσει «κουκουλονόμου», προβληματίζουν ιδιαίτερα. Κοινό χαρακτηριστικό των δύο η αλλοδαπότητα, που -προφανώς- αποτελεί ικανή συνθήκη για τη δυσμενέστερη μεταχείρισή τους.

Ο πολιτικός πρόσφυγας Σελτζούκ Γκουνγκόρ, ο οποίος παραπέμφθηκε σε δίκη βάσει των επιβαρυντικών διατάξεων του «κουκουλονόμου», τραυματίστηκε, όπως καταγγέλλουν αυτόπτες μάρτυρες, από τα ΜΑΤ που του επιτέθηκαν ξαφνικά, τον χτύπησαν με κλομπ και κλωτσιές και τον έσερναν δεμένο με χειροπέδες μέχρι τη στιγμή που έχασε τις αισθήσεις του και τελικά διεκομίσθη στο νοσοκομείο. Και παρά το γεγονός ότι τόσο από αυτόπτες μάρτυρες, όσο και από φωτογραφίες και βίντεο που τραβήχτηκαν κατά τη στιγμή της σύλληψής του, προκύπτει ότι δεν είχε καλυμμένο το πρόσωπό του, εντούτοις εισαγγελέας και ανακριτής δέχθηκαν ως αληθείς μόνο τις μαρτυρίες των ανδρών των ΜΑΤ.

Για μία ακόμη φορά γινόμαστε θεατές στο ίδιο «παράδοξο»: από τη μία πλευρά να υπάρχει αποδεδειγμένη χρήση βίας κατά διαδηλωτών χωρίς να ασκείται καμία δίωξη και από την άλλη να διώκεται διαδηλωτής σε βαθμό κακουργήματος, βάσει του «κουκουλονόμου», ενώ υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία  που αποδεικνύουν ότι δεν είχε καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του. Η αλλοδαπότητα αποτελεί -ατύπως- επιβαρυντική περίσταση, που μετατρέπει σε εύκολο στόχο όσους αγωνίζονται αλλά δεν είναι Έλληνες πολίτες και επομένως η παραμονή τους στη χώρα είναι επισφαλής. Σε συνδυασμό με αντιδημοκρατικές διατάξεις, όπως ο «κουκουλονόμος», που χρησιμοποιούνται ευρέως και χωρίς αποδείξεις, οι Αρχές μπορούν εύκολα να τυλίξουν οποιονδήποτε σε μία κόλλα χαρτί. Και αυτό κάνουν.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι καταγγέλλουμε την κατάφωρη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων και των όρων της δίκαιης δίκης που ταυτόχρονα με τη βιομηχανία των διώξεων που έχει στηθεί, έχουν μετατρέψει την ελληνική πραγματικότητα σε οργουελιανό εφιάλτη. Το τρίπτυχο «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» που επικαλείται η Κυβέρνηση, επιβάλλοντας σιωπηρά ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, είναι βαθιά αντιδημοκρατικό, πολιτικά αντιδραστικό και επικίνδυνο.  Χρέος όλων μας είναι η συστράτευση για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών χωρίς υποσημειώσεις, εκπτώσεις και υπεκφυγές.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Εκδικάστηκε σε πρώτο βαθμό η υπόθεση του 27χρονου χρήστη του διαδικτύου, Φίλιππου Λοΐζου που ξεκίνησε κατόπιν καταγγελιών της Χρυσής Αυγής. Ο 27χρονος κατηγορήθηκε επειδή διατηρούσε λογαριασμό σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης στην οποία σατίριζε γνωστό ορθόδοξο μοναχό, τον Γέροντα Παΐσιο. Προηγήθηκε έρευνα της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος στο σπίτι του κατηγορούμενου και σύλληψή, ενώ με την πρόσφατη απόφασή του το δικαστήριο τον καταδίκασε σε δέκα μήνες φυλάκιση για «κατ’ εξακολούθηση καθύβριση θρησκεύματος».

Και ενώ η θρησκευτική ελευθερία κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (άρθρο 9), αλλά και με το άρθρο 13 του Συντάγματος έναντι επεμβάσεων του κράτους, αλλά και πλείστες συνταγματικές διατάξεις (θυμίζουμε ενδεικτικά την θεμελιώδη αρχή της ισότητας άρθρο 4, παρ.1 Σ., το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας άρθρο 2 παρ. 1 Σ. και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας άρθρο 5 παρ. 1 Σ.), εντούτοις η καταπάτηση του δικαιώματος δεν είναι σπάνια, με αποτέλεσμα η χώρα μας να έχει το θλιβερό προνόμιο των περισσότερων καταδικών σε θέματα θρησκευτικής ελευθερίας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η σημερινή μάλιστα απόφαση συνδέεται άμεσα με το θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, κομβικό σημείο στην οργάνωση του συνταγματικού αυτοκαθορισμού, στην οποία η θρησκευτική ελευθερία αποτελεί lex specialis.
Τα επίμαχα άρθρα 198 και 199 του Ποινικού Κώδικά, που αποτέλεσαν τη βάση για την καταδίκη, αφορούν στην επιβολή της θρησκευτικής ειρήνης και απαγορεύουν για το λόγο αυτό τόσο την κακόβουλη βλασφημία, όσο και την καθύβριση θρησκευμάτων. Τα άρθρα αυτά πρέπει να καταργηθούν γιατί αφενός λειτουργούν περιοριστικά στην ελευθερία της έκφρασης, αφετέρου παραβιάζουν τη θρησκευτική ισότητα αφού «προστατεύουν» μόνο κάθε ανεκτή θρησκεία (δίνοντας με τον τρόπο αυτό τη δικαιοδοσία στο δικαστή να ορίσει ο ίδιος αν μία θρησκεία θεωρείται ανεκτή), σε αντίθεση με τη συνταγματική διάταξη που αναφέρεται σε κάθε γνωστή  θρησκεία.

Παράλληλα όμως και με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, δημιουργούνται εύλογα ερωτηματικά για την απόφαση του δικαστηρίου, που σχετίζονται με την υποχρέωση απόδειξης όχι μόνο της αντικειμενικής, αλλά και της υποκειμενικής υπόστασης του εγκλήματος και συγκεκριμένα αν ο δράστης με την καθυβριστική ενέργειά του σκοπεί απευθείας (άμεσος δόλος) στην καθύβριση της θρησκείας και επιζητά με τον τρόπο αυτό την ικανοποίησή του. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι υπάρχει αντίθετη νομολογία για ανάλογα ζητήματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε την 4959/1994 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Αθηνών, βάσει της οποίας δε συνιστούν καθύβριση χιουμοριστικά σχόλια δημοσιογράφου για τα Χριστούγεννα που δημοσιεύονται σε σατυρική στήλη εφημερίδας παρά το γεγονός ότι είναι ακραία και κακόγουστα. Αντιστοίχως και το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης (αρ.αποφ.24070/2006) για την υπόθεση της ταινίας «Κώδικας Da Vinci» ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ένα έργο φαντασίας και όχι ιστορικό, δεν είναι ικανό να κλονίσει τη θρησκευτική πίστη, στο μέσο συνετό ενήλικα άνθρωπο, αλλά ούτε να ανατρέψει τα δεδομένα αυτής της πίστης.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι ενστερνιζόμαστε απόλυτα την άποψη που απορρέει από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία η ελευθερία της έκφρασης ισχύει και για τις πληροφορίες ή ιδέες που προκαλούν συγκρούσεις, σοκάρουν ή προξενούν ανησυχία. Ο πλουραλισμός, το φιλελεύθερο πνεύμα της ανεκτικότητας και της αξιακής πολυφωνίας, απαιτούν την πλήρη ελευθερία του λόγου, μία από τις λειτουργίες της οποίας, είναι και η πρόκληση της διαφωνίας. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά της Δημοκρατίας, που οι θεσμοί οφείλουν να προστατεύσουν και να υπηρετούν. Διαφορετικά ο ολισθηρός δρόμος του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης είναι ορατός. Και εφιαλτικός.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Η διαβούλευση για το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» της Γενικής Γραμματείας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, λήγει τυπικά τη Δευτέρα 20.1.2014, αν και ο καθ΄ ύλην αρμόδιος Γενικός Γραμματέας δεν αρνήθηκε ότι το υπό διαβούλευση σχέδιο έχει ήδη τυπωθεί στο Εθνικό Τυπογραφείο. Η ενσωμάτωση επομένως των παρατηρήσεων που διατύπωσαν η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, αλλά και ΛΟΑΤ/LGBT οργανώσεις, κρίνεται εξαιρετικά αμφίβολη καθιστώντας τη δημόσια διαβούλευση εν πολλοίς προσχηματική. Παράλληλα, η μη συμμετοχή των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στα ανθρώπινα δικαιώματα στην ομάδα εργασίας κατά τη φάση της εκπόνησης του Σχεδίου Δράσης και η πρόσκληση για τη διατύπωση των παρατηρήσεών τους μόνο εκ των υστέρων, είναι επίσης προβληματική.

Ο μονομερής σχεδιασμός από πλευράς Διοίκησης, απουσία της Κοινωνίας των Πολιτών, οδήγησε τελικά σε ένα Σχέδιο Δράσης που δεν αποτελεί στρατηγική των συναρμοδίων Υπουργείων και φορέων για την επόμενη τριετία, που θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει λύσεις και βελτιώσεις του θεσμικού πλαισίου με βάση τις υποχρεώσεις της Ελλάδος, όπως αυτές απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες και τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά αντιθέτως είναι ένα απολογιστικό κείμενο που επιχειρεί να παρουσιάσει μία εξωραϊσμένη εικόνα και εξαντλείται στην αποσπασματική παράθεση της νομοθεσίας.

Έτσι, ακόμα και σε ζητήματα που άπτονται της αρμοδιότητας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, αποφεύγει γενναίες θεσμικές παρεμβάσεις, όπως λ.χ. για την αποσυμφόρηση των φυλακών όπου αρκείται στην ανέγερση νέων με την αποτελεσματικότερη απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, χωρίς να δίνει, ως οφείλει, προτεραιότητα στο ζήτημα της επανορθωτικής δικαιοσύνης, προτάσσοντας κοινοτικά και εναλλακτικά της κράτησης μέτρα, ούτε να δίνει λύση στο ζήτημα μείωσης του χρόνου προσωρινής κράτησης, αλλά και  στο ζήτημα της επανένταξης των αποφυλακισθέντων. Οι νέες «φυλακές- φρούρια» που ήδη ετοιμάζει το Υπουργείο Δικαιοσύνης στο Δομοκό για συγκεκριμένη κατηγορία κρατουμένων, μας δίνει μία πρώτη γεύση για το ζοφερό μέλλον των φυλακών και τις ακόμα πιο απάνθρωπες συνθήκες κράτησης που επιφυλάσσει η Κυβέρνηση.

Ακόμη πιο απογοητευτικές είναι οι  «λύσεις» που προτείνονται στο Σχέδιο Δράσης για την διαχείριση της παράτυπης μετανάστευσης και αφορούν στη λειτουργία των κέντρων κράτησης, που αποδεδειγμένα δεν αποτελούν αντικίνητρο για τη μετανάστευση, ενώ παράλληλα υπολείπονται κατά πολύ των διεθνών προδιαγραφών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ταυτόχρονα, όπως πολύ ορθά εντοπίζει η ΕΕΔΑ, το σημερινό νομικό κενό ως προς την κτήση ιθαγένειας από παιδιά μεταναστών και η τροποποίηση του ν.3838/2010 εκλαμβάνεται -ειρωνικά προφανώς-ότι υπηρετεί την ομαλή κοινωνική ένταξη των μεταναστών και των τέκνων τους και εκτιμάται ότι θα εξαλείψει το ρατσισμό και τα κοινωνικά στερεότυπα (!).

Και ενώ το Εθνικό Σχέδιο Δράσης θα μπορούσε να αποτελέσει μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τεθούν μείζονος σημασίας ζητήματα, όπως η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια μετά και την έκδοση της πρόσφατης απόφασης του ΕΔΔΑ και η αυτοτελής τιμώρηση του ίδιου του ρατσιστικού εγκλήματος (τα οποία οφείλουν να ενταχθούν στο κατατεθέν αντιρατσιστικό νομοσχέδιο), αλλά και ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας που βρίσκονται στον πυρήνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εντούτοις-σκοπίμως;- τα παρακάμπτει.

Αναμένουμε λοιπόν να δούμε αν θα επαληθευθούν οι ανησυχίες μας περί προσχηματικής διαβούλευσης ενός ημιτελούς και, συχνά, σε λάθος κατεύθυνση Σχεδίου Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ή αν θα ενσωματωθούν οι παρατηρήσεις και οι ολοκληρωμένες προτάσεις των φορέων της Κοινωνίας των Πολιτών. Η εκπόνηση και πολύ περισσότερο η υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου Σχεδίου Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για τη θωράκιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδιαίτερα σε μία τόσο δύσκολη χρονική περίοδο. Αντιθέτως, η εκπόνηση ενός εξωραϊσμένου απολογισμού δεν αποτελεί παρά ένα επικοινωνιακό εργαλείο στα χέρια μίας Κυβέρνησης που έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι είναι η πρώτη που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Πριν από λίγες εβδομάδες η κυβέρνηση έθεσε σε διαβούλευση το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», ένα πλάνο δράσης για την αναβάθμιση της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην χώρα. Ή τουλάχιστον αυτός θα έπρεπε να είναι ο σκοπός μιας τέτοιας φιλόδοξης προσπάθειας. Το κείμενο έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση να καλύψει κενά ετών, καθώς πρόσφατα τα δικαιώματα μπήκαν στην κυβερνητική ατζέντα ως συγκεκριμένη θεματική άσκησης πολιτικών μέσα από την σχετική ρητορική και σημειολογία. Την όποια θετική σκέψη υποδοχής του Σχεδίου έρχεται να σκιάσει ο τρόπος με τον οποίο το κείμενο δόθηκε στην δημοσιότητα: Παρουσιάστηκε από τον Υπουργό Δικαιοσύνης και τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση, η οποία ωστόσο μοιάζει να είναι προσχηματική (άλλωστε έχει ήδη τυπωθεί από το Εθνικό Τυπογραφείο, ενώ τίθεται σε διαβούλευση) καθώς δεν έγινε καμία προηγούμενη συζήτηση με οργανώσεις και οργανισμούς δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Ελλάδα ούτε βασίζεται, όπως θα όφειλε, στις τόσες τεκμηριωμένες εκθέσεις που αναδεικνύουν ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων στα επί μέρους πεδία των δικαιωμάτων.

            Το κείμενο συνιστά στο μεγαλύτερο μέρος του συρραφή του ισχύοντος δικαίου και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων που υλοποιούνται από διάφορα υπουργεία. Παρουσιάζονται κατακερματισμένα χωρίς μεταξύ τους συσχετισμό και χωρίς κοινό στόχο. Το σχέδιο χαρακτηρίζεται από λογική απολογισμού προγράμματος και όχι πολιτικής στρατηγικής που αποσκοπεί σε κάτι ιδιαίτερα ουσιαστικό και κρίσιμο την περίοδο που διανύουμε: την προστασία των δικαιωμάτων, λαμβάνοντας υπόψη τις ελλείψεις που ήδη έχουν υποδειχθεί από  διεθνείς και ελληνικούς οργανισμούς και οργανώσεις, αλλά και την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (όταν αυτό συμβαίνει, πχ στο θέμα των συνθηκών κράτησης, γίνεται εργαλειακά).

Το Σχέδιο χαρακτηρίζεται από ανισομέρεια ως προς τις διαφορετικές κατηγορίες δικαιωμάτων. Έτσι, ενώ για την δικαιοσύνη υπάρχουν λεπτομερή προγράμματα με προϋπολογισμούς (αν και χωρίς χρονοδιαγράμματα), για την μετανάστευση, τις φυλακές, κ.α. το Σχέδιο στέκεται σε γενικολογίες. Για παράδειγμα, ενώ για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα του υπερπληθυσμού στις φυλακές ως στόχος αναφέρεται η «αποτελεσματικότερη απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων» δεν γίνεται καμιά αναφορά στις δομικές αδυναμίες που εμποδίζουν την απορρόφηση αυτή. Παρομοίως, οι σχεδιασμοί για την κατοχύρωση του δικαιώματος στην υγεία μοιάζουν να είναι εκτός τόπου και χρόνου, την στιγμή που μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού μένει ανασφάλιστο χωρίς πρόσβαση στις δομές υγείας: το μόνο που εξετάζει το Σχέδιο είναι η ‘ελεύθερη κίνηση των ασθενών’. Επίσης, στα θέματα αλλοδαπών, αν και αναγνωρίζει ότι έγιναν παραβιάσεις δικαιωμάτων σε σχέση με τις συνθήκες κράτησης (βλ. αποφάσεις ΕΔΔΑ), οι δράσεις που προτείνει για την διαχείριση της παράτυπης μετανάστευσης (δηλ.  κυρίως την λειτουργία κέντρων κράτησης), όχι μόνο δεν καλυτερεύουν το ζήτημα αλλά είναι αυτές που το δημιουργούν (απάνθρωπες συνθήκες κράτησης, μακρύς χρόνος κράτησης, κλπ). Ως προς την κτήση ιθαγένειας από παιδιά μεταναστών, το σημερινό νομικό κενό εκλαμβάνεται ότι υπηρετεί την  «ομαλότερη κοινωνική ένταξη των μεταναστών και των τέκνων τους», ενώ η αναμενόμενη τροποποίηση των ν. 3838 και 3386 εκτιμάται ότι «θα εξαλείψει το ρατσισμό και τα κοινωνικά στερεότυπα απέναντι στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς». Μάλιστα, η αναθεώρηση του θεσμικού πλαισίου χορήγησης ιθαγένειας περιγράφεται ως “δράση εν εξελίξει”, ενώ στην πραγματικότητα είναι “δράση στο συρτάρι”. Τέλος, το Σχέδιο αναφέρει ότι «η πείνα, η έλλειψη στέγης, η μακροχρόνια φτώχεια αποτελούν προσβολή για την ανθρωπότητα και αποτελούν ουσιώδη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»,  χωρίς να υποδεικνύει κανένα απολύτως μέτρο και πολιτικές για το θεμελιώδες ζήτημα του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε ζητήματα κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων. Διαβάστε περισσότερα… »

Πρόσφατο περιστατικό στο κέντρο της Αθήνας[1] απέδειξε για μία ακόμη φορά την «αγαστή συνεργασία» Αστυνομίας και ακροδεξιών στοιχείων. Αντιφασίστες που μοίραζαν προκηρύξεις καλώντας σε διαδήλωση «ενάντια στα κρατικά πογκρόμ του Ξένιου Δία» στις 11 Ιανουαρίου, δέχτηκαν την προκλητική επίθεση –όπως ακριβώς είχε γίνει ένα χρόνο πριν- από ακροδεξιούς, γνωστούς για τη δράση τους στην περιοχή, οι οποίοι παρουσιάστηκαν ως δήθεν αγανακτισμένοι πολίτες. Ακολούθησε έντονος διαπληκτισμός μεταξύ τους, που οδήγησε- μετά από τις υποδείξεις των ακροδεξιών στην Αστυνομία- σε συλλήψεις αντιφασιστών. Οι αντιφασίστες οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ, όπου κρατήθηκαν χωρίς νερό και φαγητό και τους ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος, ενώ ένας εξ αυτών κρατείται ακόμη στην Πέτρου Ράλλη με τον κίνδυνο διοικητικής απέλασης, αν και βρίσκεται νόμιμα στη χώρα.

Η νόμιμη πολιτική δράση, που συνίσταται στο μοίρασμα προκηρύξεων με πρόταγμα το κλείσιμο των κέντρων κράτησης μεταναστών, ουσιαστικά ποινικοποιείται. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι η  αστυνομία δεν προστατεύει τους αντιφασίστες που μοιράζουν προκηρύξεις, αλλά επιλέγει να προστατεύσει τους ακροδεξιούς που προκαλούν και μετά -σε πλήρη συνεργασία με τους ακροδεξιούς- συλλαμβάνει δώδεκα άτομα, χρησιμοποιώντας μάλιστα και ενδυματολογικά κριτήρια για τις συλλήψεις αυτές; Και πόσο αυθαίρετη μπορεί να είναι μία διάταξη που δίνει πράσινο φως στη διοικητική απέλαση ενός αλλοδαπού με το πρόσχημα της «επικινδυνότητάς του», ποινικοποιώντας στην ουσία την πολιτική του δράση; Και τελικά πόσο τυχαίο -και όχι καλοστημένη παγίδα- μπορεί να θεωρηθεί το περιστατικό αυτό και ποιο ρόλο παίζει η πολιτική ταυτότητα τόσο των συλληφθέντων, όσο και αυτών που προκάλεσαν το επεισόδιο; Η αντιφασιστική δράση φαίνεται ότι ενοχλεί. Ενοχλεί τους φασίστες, ενοχλεί όμως και την Αστυνομία. Η προσπάθεια απαλλαγής της Αστυνομίας από τα «σταγονίδια» της Χρυσής Αυγής, ήταν εντελώς προσχηματική, όπως -δυστυχώς- αποδεικνύεται καθημερινά. Ίσως γιατί δεν υπήρξε ποτέ ειλικρινής πρόθεση για κάτι τέτοιο.

 Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

[1] http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/syllipseis-antifasiston-%E2%80%A8me-ypodeikseis-akrodeksion-toy-dimitri-aggelidi

Το πρόβλημα με τις δηλώσεις του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ δεν είναι ότι υπέδειξε στους αξιωματικούς και λοιπούς υπηρετούντες την ελληνική αστυνομία τρόπους έτσι ώστε να μετατρέπουν τη ζωή των μεταναστών σε βίο αβίωτο με κύριο στόχο με αυτή την στυγνά κατασταλτική πολιτική να τους εκδιώξουν από τη χώρα. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι ξέρουν ότι αυτή είναι η επίσημη κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση των μεταναστών και προσφύγων.

Η πολιτική αυτή μετουσιώνεται σε κέντρα κράτησης-κολαστήρια τύπου Αμυγδαλέζα και Κορίνθου με σοβαρά εμπόδια στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο και την πρόσβαση των κρατουμένων σε νομική βοήθεια, κοινωνικούς λειτουργούς και σε διερμηνείς. Στη σχετική νομοθεσία που δίνει το δικαίωμα σε κράτηση 18μηνη ακόμα και για πρόσφυγες από εμπόλεμες χώρες που αιτούνται άσυλο. Στην εκτεταμένη πρακτική πολύμηνης κράτησης μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα (και ανηλίκων, εγκύων, άρρωστων και λοιπών ευπαθών ομάδων), στην μόλις πρόσφατη λειτουργία με πολλές ελλείψεις της υπηρεσίας ασύλου. Στους 3 νεκρούς από ανεπαρκή ιατρική περίθαλψη στα κέντρα κράτησης και πολλούς άλλους, σιωπηρά θύματα βασανισμού για ένα έγκλημα που δεν ποτέ διέπραξαν. Στη συνεχιζόμενη ατιμωρησία των δραστών ρατσιστικών εγκλημάτων. Στις συνεχείς καταγγελίες για παράνομες επαναπροωθήσεις, βασανισμούς και πρακτικές στα θαλάσσια σύνορα που βάζουν ανθρώπινες ζωές σε άμεσο κίνδυνο. Χαρακτηριστικά η Κυβέρνηση ακόμα δεν έχει απαντήσει στις κατηγορίες της έκθεσης της γερμανικής ΜΚΟ proasyl που τον Οκτώβριο 2013 έφερε στο φως δεκάδες μαρτυρίες μεταναστών που επαναπροωθήθηκαν με παράνομο τρόπο στις τουρκικές ακτές. Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν προχωράει καν στην ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου που τον πάει από αναβολή σε αναβολή.

Στην πράξη λοιπόν ο στόχος έχει επιτευχθεί, η κατάσταση για τους μετανάστες και πρόσφυγες εδώ και χρόνια είναι «βίος αβίωτος». Τα δημόσια καλέσματα του Πρωθυπουργού “πρέπει να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας” και οι δηλώσεις του ακροδεξιού Υπουργού Υγείας πριν από λίγους μήνες με τις οποίες διεμήνυε ότι “πρέπει να κάνουμε τη ζωή δύσκολη στους μετανάστες” δεν είναι γραφικότητες και ακροδεξιά φλερτ αλλά η επίσημη κρατική πολιτική.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι καλούμε

α. Την κυβέρνηση και τις δυνάμεις που την υποστηρίζουν να σταματήσουν να εφαρμόζουν ωμές κατασταλτικές λογικές που στην περίπτωση των μεταναστών έχουν κριθεί επανειλημμένα ανεπαρκείς και προβληματικές αφήνοντας χώρο στο φίδι του ρατσισμού να απλωθεί πατώντας στη βία και στην ξενοφοβία που αυτή η πολιτική προάγει.

β.  Την κυβέρνηση και τις δυνάμεις που την υποστηρίζουν να προχωρήσουν άμεσα στην κατάθεση προς ψήφιση του νέου αντιρατσιστικού νόμου και τη διόρθωσή του, σύμφωνα με τις επισημάνσεις των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών για τα ανθρώπινα δικαιώματα

γ. Την κυβέρνηση και τις δυνάμεις που την υποστηρίζουν να σεβαστούν έστω υποτυπωδώς τις ευρωπαϊκές και διεθνές συνθήκες που οδηγούν σε συνεχείς καταδίκες της Ελλάδας στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για απαράδεκτες και απάνθρωπες συνθήκες κράτησης αιτούντων άσυλο και πολιτικών προσφύγων.

Ας μας πει τέλος επίσημα η Ελληνική Κυβέρνηση. Υιοθετεί ή όχι τις προτροπές του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ περί «βίου αβίωτου» στην πρακτική αντιμετώπισης των μεταναστών;

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων