Οι Οικολόγοι Πράσινοι για την Παγκόσμια Ημέρα Δράσης κατά των στρατιωτικών δαπανών -14 Απριλίου

Τα λόγια του Αμερικάνου ιστορικού Howard Zinn ταιριάζουν «γάντι» στη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Δράσης κατά των στρατιωτικών δαπανών. Δυστυχώς, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες τα έτη 2013-2014 εκτοξεύθηκαν σε δυσθεώρητα ύψη, με τις ΗΠΑ και την Κίνα να κατέχουν την πρώτη θέση και τη δεύτερη θέση αντίστοιχα, ενώ ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ φθάνει τα 583 δις δολάρια το 2014, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του περιοδικού Jane’s. Στη «μικρή» Ελλάδα, οι δαπάνες για την άμυνα βαίνουν σταθερά μειούμενες, εντούτοις παραμένουν ιδιαιτέρως υψηλές ως ποσοστό του ΑΕΠ¹, ενώ η οικονομική κρίση δεν έχει παίξει τον αναμενόμενο ρόλο στην προσπάθεια για την αναμόρφωση των ενόπλων δυνάμεών της χώρας.

Το σύνηθες επιχείρημα της γειτνίασης με την Τουρκία και η επικοινωνιακή «διόγκωση» των απειλών, παρά τη βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών την τελευταία δεκαετία, συνεισφέρουν τα μέγιστα στη διατήρηση των στρατιωτικών προϋπολογισμών σε υψηλά επίπεδα. Κατά την περίοδο 2001-2011 και παρά τη μείωση των αμυντικών εξοπλιστικών δαπανών λόγω της κρίσης, η Ελλάδα αποτέλεσε τον πέμπτο μεγαλύτερο εισαγωγέα όπλων, ενώ ήταν ο μεγαλύτερος πελάτης γερμανικών όπλων και ο δεύτερος μεγαλύτερος πελάτης γαλλικών, την πενταετία 2007-2011 (Έκθεση SIPRI), αντιπροσωπεύοντας το 13% και το 10% του όγκου των εξαγωγών τους αντίστοιχα στα μεγάλα συμβατικά όπλα. Περαιτέρω, αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος της αρχικής προμήθειας ανεξάρτητα από το ύψος του, αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου, αφού ο μεγαλύτερος όγκος των δαπανών αναλογεί στη φάση λειτουργίας και υποστήριξης².

Τα ζητήματα της διαφάνειας και της αντιμετώπισης της διαφθοράς που συνδέονται με το εμπόριο όπλων και οπλικών συστημάτων, αποτελούν το ένα σκέλος του προβλήματος, ενώ το συνολικό ύψος των αμυντικών δαπανών είναι το «σημείο κλειδί». Στην κατεύθυνση αυτή, οι Οικολόγοι Πράσινοι³ με παρεμβάσεις στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατέδειξαν ότι η Ελλάδα από την περίοδο 1974-2011 έχει ξοδέψει συνολικά 218 δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικές και εξοπλιστικές δαπάνες, συνεισφέροντας έτσι στη διόγκωση του δημοσίου χρέους, ενώ θα μπορούσε να εξοικονομήσει το ποσό των 108,1 δισ. ευρώ αν απλώς ακολουθούσε στην αγορά όπλων το μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών του ΝΑΤΟ. Έτσι, ακόμα και στην κορύφωση της κρίσης, ευρωπαϊκές χώρες πούλησαν στην Ελλάδα στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας μεγαλύτερης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, την ίδια περίοδο που διαπραγματεύονταν το πρώτο πακέτο στήριξης. Επίσης, με ερώτηση του Μιχάλη Τρεμόπουλου στο ευρωκοινοβούλιο⁴, οι Οικολόγοι Πράσινοι κατήγγειλαν ότι η προώθηση από χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία πολυδάπανων εξαγωγών όπλων προς την Ελλάδα αποτελεί, στις σημερινές συνθήκες, παραβίαση του ευρωπαϊκού «Κώδικα Συμπεριφοράς για τις Εξαγωγές Όπλων».

Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων, Μιχάλης Τρεμόπουλος, «Η σκοτεινή πλευρά της λεγόμενης αλληλεγγύης των χωρών της Βόρειας Ευρώπης που εμφανίζουν το δανεισμό ως βοήθεια και απομυζούν τους πόρους και τις θέσεις εργασίας της χώρας, αλλά και η αδιέξοδη λογική του ανταγωνισμού των εξοπλισμών και της αντιπαράθεσης των αριθμών, πρέπει να τελειώσουν κάποτε. Ζητούμε να ξεκινήσει άμεσα εποικοδομητικός διάλογος με την Τουρκία για την εδραίωση κλίματος συνεργασίας και καλής γειτονίας στην ευρύτερη περιοχή με την παράλληλη διασφάλιση των ελληνικών συνόρων ως ευρωπαϊκών συνόρων. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να προχωρήσουμε στον επανασχεδιασμό της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας, ανταποκρινόμενοι στην παγκόσμια απαίτηση οι δημόσιοι πόροι να διατίθενται για κοινωνικούς σκοπούς και θέσεις εργασίας, με έμφαση  σε καινοτόμες τεχνολογίες που αφορούν τομείς όπως η πράσινη ενέργεια και κύριο σκοπό την εξυπηρέτηση των ανθρώπινων αναγκών. Η σύσταση μόνιμης κοινοβουλευτικής επιτροπής για τις εξοπλιστικές δαπάνες, η πλήρης διαφάνεια των ειδικών λογαριασμών και η κατάργηση των «μυστικών κονδυλίων» που λειτουργούν έξω από τη διαδικασία του κρατικού προϋπολογισμού, καθώς και η στέρηση της κρατικής χρηματοδότησης για τουλάχιστον δύο χρόνια  σε όποιο κόμμα  αποδειχθεί ότι έλαβε «μαύρο» πολιτικό χρήμα σε συνδυασμό με την αλλαγή  του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ώστε να σταματήσει η ουσιαστική ασυλία τους, αποτελούν βασικές προϋποθέσεις εξυγίανσης των αμυντικών δαπανών. Περαιτέρω, η δημοσιότητα και η διαφάνεια, ο έλεγχος από ειδική ανεξάρτητη αρχή των προμηθειών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς και η διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας για τις πωλήσεις όπλων της Γερμανίας και της Γαλλίας για να εντοπιστούν αυτές που παραβιάζουν τον Κώδικα Δεοντολογίας, θα πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα. Το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης πρέπει επίσης να γίνει σεβαστό και η Ελλάδα οφείλει να μην παραβιάζει τα διεθνή πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις πολιτικές κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η παράνοια της ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία διαχρονικά δέχεται τον πόλεμο σαν μία φυσιολογική κατάσταση, αποτυπώνεται εύστοχα στα λόγια του Βολταίρου: “Απαγορεύεται να σκοτώνεις. Γι’ αυτό, όλοι οι δολοφόνοι τιμωρούνται, εκτός αν σκοτώνουν σε μεγάλους αριθμούς και υπό τον ήχο σαλπίγγων”. Αυτή την πραγματικότητα θα αλλάξουμε».

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

1. Σύμφωνα με στοιχεία του διεθνούς Ινστιτούτου SIPRI, οι αμυντικές δαπάνες το 2010 έφθαναν στο 2,3% του ΑΕΠ ποσοστό ιδιαιτέρως υψηλό, ενώ αν πάμε μερικά χρόνια πριν, το 1988 είχαν φθάσει σε ποσοστό 4,2% του ΑΕΠ! (http://milexdata.sipri.org/result.php4)

2. Οι ταμειακές δαπάνες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας για την υλοποίηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων (συντήρηση, ανταλλακτικά και τεχνική υποστήριξη) ήταν 650 εκατ. ευρώ το 2013 και  583 εκατ. ευρώ το 2014.

3. http://goo.gl/Qh85yp

4. http://goo.gl/TKms6t

Οι Οικολόγοι Πράσινοι για τη Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης  στον Παλαιστινιακό Λαό

Η 29^η Νοεμβρίου επελέγη από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό, για να υπενθυμίζει την υιοθέτηση της ιστορικής απόφασης 181 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που προέβλεπε το διαμελισμό της -υπό βρετανικό έλεγχο- Παλαιστίνης με τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών στην περιοχή, ενός «Εβραϊκού» και ενός «Αραβικού», με κοινή πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, η οποία θα υπόκειτο σε ειδικό καθεστώς. Όμως, και αυτή  η κατάφωρα άδικη για τον Παλαιστινιακό λαό συμφωνία δεν τηρήθηκε καθώς οδήγησε στην βίαιη κατάλυση των εθνικών δικαιωμάτων του και στην στρατιωτική κατοχή των εδαφών του. Σήμερα, από τα τότε προβλεπόμενα  δύο κράτη (απόφαση ΟΗΕ της 29ης Νοεμβρίου του 1947), μόνο το Ισραήλ υφίσταται, ενώ από τις 15 Νοεμβρίου του 1988, όπου το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε την ανεξαρτησία του, μόνο δειλές κινήσεις έχουν γίνει. Η πρώτη αφορά  στην αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κράτος στην UNESCO[1] τον Οκτώβριο του 2011  και η δεύτερη στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ[2] της 29 Νοεμβρίου 2012 που αναγνωρίζει την Παλαιστινιακή Αρχή σε  κρατική οντότητα με ιδιότητα, όμως, μόνον  παρατηρητή και όχι μέλους (non-member observer state).

Οι Οικολόγοι Πράσινοι υποστηρίζουμε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου, κυρίαρχου, αλλά και βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους. Προς την κατεύθυνση αυτή, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να στηρίξει άμεσα τις ενέργειες αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα τμήμα της Ιερουσαλήμ και την ίδια την Ιερουσαλήμ ως κοινή  πόλη υπαγόμενη σε διεθνές καθεστώς. Ταυτόχρονα, είμαστε αντίθετοι στην στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας  με το Ισραήλ, η οποία συνεχώς διευρύνεται,  και προτείνουμε την ακύρωσή της. Η ανάπτυξη το 2014 κοινών ασκήσεων και συνεκπαιδεύσεων – κυρίως στον αεροπορικό και ναυτικό τομέα- με το κράτος  του Ισραήλ εμπλέκει την χώρα μας σε αλλότριους και επικίνδυνους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς. Σε διεθνές επίπεδο, υποστηρίζουμε την οικοδόμηση πολύπλευρης κουλτούρας ειρήνης, με έμφαση στη «διπλωματία των πολιτών», με την ενίσχυση του ρόλου του ΟΗΕ, ως παγκόσμιου οργανισμού διαχείρισης συγκρούσεων και τη λειτουργία Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για εγκλήματα πολέμου με ουσιαστικές αρμοδιότητες σε όλες τις χώρες χωρίς εξαιρέσεις.

Η ειρήνη αποτελεί τη  μόνη βιώσιμη λύση για την περιοχή, αλλά η δικαιοσύνη αποτελεί πάντοτε την απαραίτητη προϋπόθεσή της.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Επίσκεψη στο  κέντρο κράτησης μεταναστών στη Μόρια πραγματοποίησε κλιμάκιο των Οικολόγων Πράσινων Λέσβου την Δευτέρα 21/10 για την ενημέρωση τους επί του τρόπου λειτουργίας του κέντρου κράτησης. Δέκα κοντέινερς στη σειρά, επτά για τους μετανάστες και τρία για Frontex, αστυνομικούς, υπηρεσία ασύλου, μεταφραστές, γιατρούς του κόσμου, ύπατη αρμοστεία και άλλες υπηρεσίες που συνυπάρχουν στο χώρο. Το κάθε κοντέινερ διαθέτει χώρο για παρασκευή φαγητού και ατομικό ντουζ με θερμοσίφωνα ενώ έχει προγραμματιστεί να τοποθετηθούν κλιματιστικά σύμφωνα με την ενημέρωση από τον συντονιστή του κέντρου.

Την μέρα της επίσκεψης των Οικολόγων Πράσινων στο κέντρο κρατούνταν 66 μετανάστες. Τους παρέχεται φαγητό 3 φορές την ημέρα (πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό) και υπάρχει καθαρίστρια που φροντίζει για την καθαριότητα των χώρων. Ο χώρος προαυλισμού είναι ενιαίος με μήκος περίπου 3,5 μέτρα που ορίζεται από ψηλό συρματόπλεγμα. Δεν υπάρχουν στέγαστρα ούτε πρόβλεψη για να τοποθετηθούν, οπότε στις βροχοπτώσεις δεν θα υπάρχει η δυνατότητα προαυλισμού.

Αν θεωρούσαμε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι κρατούμενοι, άξιοι εγκλεισμού τότε ίσως να είχε νόημα μία τοποθέτηση μας για τις συνθήκες κράτησης. 

Η πολιτική εκτίμηση των Οικολόγων Πράσινων  είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι σε διωγμό, δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος εγκλεισμού, δεν έχουν προβεί, ούτε δικαστεί για κάποιο αδίκημα και είναι ανεπίτρεπτο να κρατούνται πίσω από συρματοπλέγματα, σαν παραβάτες χωρίς παράβαση, έχοντας τελέσει το αδίκημα της παράνομης εισόδου στη χώρα. Πόσο μάλλον όταν έρχονται από πόλεμο και την αναγκαστική βίαιη αναχώρηση από την χώρα τους την υποβάλει η ανάγκη για την προστασία της ζωής της δικής τους και της οικογένειας τους.

Επιπλέον, όταν οι συνεχόμενες ροές ανεβάσουν τον αριθμό των μεταναστών που κρατούνται στο κέντρο πολύ πάνω από την σημερινή συνολική χωρητικότητα των 98 ατόμων, αυτό που θα συμβεί είναι ότι τα κοντέινερς θα γεμίσουν ασφυκτικά κάνοντας τις συνθήκες διαμονής ανυπόφορες και δείχνοντας την προχειρότητα της όλης αντιμετώπισης.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι πιστεύουν ότι η πολιτική της καταστολής και του εγκλεισμού δεν οδηγεί σε τίποτα παραπάνω από κονδύλια για εργολάβους για βιαστικές και χωρίς επαρκή σχεδιασμό λύσεις και αμυντικά πολυέξοδα συστήματα παρακολούθησης “αποτροπής” ενός ρεύματος που οι συνεχόμενες συρράξεις στις χώρες προέλευσης δεν αφήνουν περιθώρια να ανακοπεί.

Το μεταναστευτικό στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε πάντα ψηφοθηρικά από τις κυβερνήσεις με αποτέλεσμα πάνω από 20 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση μεταναστών να μην έχουμε επεξεργαστεί ακόμα υποτυπώδη μεταναστευτική πολιτική. Στα πλαίσια αυτά λύσεις ανάγκης σαν το κέντρο κράτησης στην περιοχή της Μόριας περισσότερο υπογραμμίζουν παρά λύνουν κάποιο πρόβλημα.

Η θεσμοθέτηση ανοιχτών κέντρων υποδοχής, φιλοξενίας και βραχείας διαμονής μεταναστών και προσφύγων, χωρίς συρματοπλέγματα και με παρούσα την κοινωνία των πολιτών, οι γρήγορες διαδικασίες έκδοσης ταξιδιωτικών εγγράφων, η ανατροπή των πολιτικών της συμφωνίας εγκλωβισμού στην περιφέρεια των μεταναστών του Δουβλίνου ΙΙ, οι ρυθμίσεις στο διεθνές δίκαιο που επιτρέπουν την διάσωση μεταναστών σε κίνδυνο στη θάλασσα, η αλλαγή των διαδικασιών ασύλου, ιθαγένειας, έκδοσης αδειών παραμονής, ενσωμάτωσης στην κοινωνία, η παύση της μακροχρόνιας κράτησης για τους μετανάστες χωρίς “χαρτιά” και η δυνατότητα νομιμοποίησης για όσους διαμένουν αποδεδειγμένα για πολλά χρόνια στη χώρα αποτελούν βασικές προτάσεις των Οικολόγων Πράσινων για την μεταχείριση των μεταναστών και προσφύγων.

ΠΚ Λέσβου των Οικολόγων Πράσινων,

Νίκος Χρυσόγελος:  ανάγκη για κοινή Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική και από κοινού ανάληψη ευθυνών

«Η τραγωδία στην Λαμπεντούσα είναι η κορυφή του παγόβουνου στις τραγωδίες των ανθρώπων που στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από συνθήκες που απειλούν τη ζωή τους ή αναζητώντας καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, βρήκαν τον θάνατο», δήλωσε ο Νίκος Χρυσόγελος,  ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων / Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο.

 «Στην Λαμπεντούσα βρήκαν τραγικό θάνατο πάνω από 400 μετανάστες μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας, μεταξύ των οποίων πολλοί νέοι, παιδιά και γυναίκες. Αλλά τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι στη Μεσόγειο κάθε χρόνο χάνονται 1500 έως 2000 άτομα στην προσπάθειά τους να βρουν άσυλο ή να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Στο  Αιγαίο, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, μέσα σε έναν χρόνο, από τις 6 Σεπτεμβρίου 2012 έως τις 10 Οκτωβρίου 2013, βρήκαν το θάνατο 117 μετανάστες ή πρόσφυγες, εκ των οποίων 33 παιδιά, ενώ ως αγνοούμενοι καταγράφηκαν 16, μεταξύ αυτών 5 παιδιά και 1 έγκυος. Τα στοιχεία αφορούν μόνο τα επίσημα καταγεγραμμένα περιστατικά», υπενθυμίζει ο Νίκος Χρυσόγελος.

 «Η τραγωδία στην Λαμπεντούσα πρέπει να αφυπνίσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ώστε να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους μετανάστες που βρίσκονται σε κίνδυνο, αλλά και να συμφωνήσουν για την προώθηση μιας κοινής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής που θα βασίζεται σε ανθρωπιστικές αρχές, σε επιμερισμό ευθυνών ώστε να μην αντιμετωπίζεται το θέμα ως υπόθεση μόνο των χωρών στα σύνορα, καθώς και σε πολιτικές ένταξης και φιλοξενίας. Μπορεί οι νεοναζί και οι ακροδεξιοί να πιστεύουν ότι οι μετανάστες είναι υπάνθρωποι και βάρβαροι, αλλά σχεδόν όλες οι κοινωνίες έχουν ζήσει τη διπλή πραγματικότητα.  Άλλοτε ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο τμήμα τους μετανάστευε σε άλλες χώρες, άλλοτε υποδέχονταν μετανάστες και πρόσφυγες από τρίτες χώρες. Μερικές κοινωνίες, όπως τώρα η ελληνική, έζησαν ή ζουν ταυτοχρόνως και τις δυο όψεις της μετανάστευσης. Για το λόγο αυτό, θα πρέπει όλοι μας να σκεφτόμαστε πώς θα θέλαμε να μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι, αν τυχόν μεταναστεύαμε ή ζητούσαμε άσυλο οι ίδιοι ή τα παιδιά μας. Η οργανωμένη μεταναστευτική πολιτική, νόμιμες είσοδοι για τους αιτούντες άσυλο και τους μετανάστες καθώς και στοχευμένη πολιτική κοινωνικής ένταξης μπορούν να περιορίσουν τα προβλήματα και να μετατρέψουν το θέμα της μετανάστευσης από ένα αντικείμενο που εκμεταλλεύονται οι ρατσιστικές δυνάμεις σε ευκαιρία που αξιοποιούν κατάλληλα οι κοινωνίες υποδοχής των μεταναστών. Ας σκεφτούμε, πώς θα ήταν οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Αυστραλία χωρίς τους μετανάστες;

Παράλληλα, όμως, με την ανάγκη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής είναι υποχρέωση των χωρών και της ΕΕ να μην κλείνουν τα μάτια μπροστά στις καθημερινές τραγωδίες στη Μεσόγειο. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν μπλοκάρει επανειλημμένα ακόμα και τις προσπάθειες βοήθειας σε σκάφη μεταναστών που βρίσκονται σε κίνδυνο. Είναι γνωστό ότι τρία αλιευτικά σκάφη που βρίσκονταν κοντά στο ναυάγιο, στην Λαμπεντούσα, δεν προσέτρεξαν προς βοήθεια, ίσως από φόβο τιμωρίας, δεδομένου ότι η ιταλική νομοθεσία προβλέπει αυστηρές ποινές σε περίπτωση βοήθειας προς μετανάστες.

Βασική προτεραιότητα του συστήματος επίβλεψης των συνόρων (EUROSUR) που προωθεί η ΕΕ θα έπρεπε να είναι η συμβολή στη διάσωση μεταναστών και άλλων ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο στη θάλασσα. Δεν είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις να παραμένουν με σταυρωμένα χέρια και μετά να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την απώλεια αθώων ζωών μεταναστών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατά την πρώτη Ολομέλεια του Οκτωβρίου και το Συμβούλιο συζητούν νέους κανόνες για την επίβλεψη των εξωτερικών θαλάσσιων συνόρων, αλλά οι κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζουν πάλι για περιορισμούς αναφορικά με την παροχή βοήθειας σε περίπτωση ανάγκης, παρότι δημοσίως εξέφρασαν τη “συγκίνησή” τους για την τραγωδία στην Λαμπεντούσα. Στο πλαίσιο του EUROSUR, τα κράτη μέλη πρέπει να ενημερώνουν άλλα κράτη μέλη και την FRONTEX εάν διαπιστώνουν  ότι πρόσφυγες ή μετανάστες βρίσκονται σε κίνδυνο στη θάλασσα. Αυτό, όμως, δεν συνδέεται με υποχρέωσή τους να προστρέξουν, για παράδειγμα, σκάφη του λιμενικού ή ναυτικού, προς διάσωση αυτών που βρίσκονται σε κίνδυνο. Πώς, όμως, τότε θα αποτραπούν οι επόμενες τραγωδίες τύπου Λαμπεντούσα;»

Οι Οικολόγοι Πράσινοι για την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης

Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης μας υπενθυμίζει για πολλοστή φορά πόσο μακρυά βρισκόμαστε τελικά από αυτόν το στόχο. Αίγυπτος και Σύρια μαστίζονται  από εμφύλιους σπαραγμούς που αριθμούν χιλιάδες θύματα και εκατομμύρια πρόσφυγες. Η επιλογή της πολιτικής σε αντιδιαστολή με την πολεμική οδό που θα μπορούσε να οξύνει παρά να αμβλύνει το πρόβλημα, αλλά και η προστασία των προσφύγων με την αυτονόητη παροχή ασύλου και τη δημιουργία δομών φιλοξενίας, είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει να επιλέξει η διεθνής κοινότητα. Οι φρικαλεότητες του πολέμου δεν αντιμετωπίζονται με νέες φρικαλεότητες που προκαλούνται από τις διεθνείς «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις.

Αλλά και για την Ελλάδα, ο πόλεμος στη «γειτονιά μας» πρέπει να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Το πρώτο σημείο είναι ότι η Ελληνική Πολιτεία οφείλει επιτέλους να αλλάξει πολιτική στο θέμα των προσφύγων με τη χορήγηση ασύλου στα θύματα του πολέμου, την ουσιαστική απαγόρευση των παράνομων επαναπροωθήσεων και την πρώτη φιλοξενία των θυμάτων του πολέμου. Σε αυτήν της την προσπάθεια η Ευρώπη πρέπει να σταθεί αρωγός.

Πέρα όμως από το προφανές, οι συρράξεις αυτές τόσο κοντά στην Ελλάδα, οφείλουν να μας αφυπνίσουν και συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι ο εμφύλιος πόλεμος προκαλεί μόνο δεινά. Σήμερα, οι νοσταλγοί του Χίτλερ στην Ελλάδα, με τη στρατηγική της έντασης που επιλέγουν, με πολιτικές δολοφονίες, προπαγάνδα και τραμπουκισμούς, επιδιώκουν ένα πράγμα: την αποσταθεροποίηση και τον εθνικό διχασμό. Οι Έλληνες όμως γνωρίζουμε από την πρόσφατη ιστορία μας τί σημαίνουν, τόσο ο φασισμός όσο και ο εθνικός διχασμός. Και ποιες είναι οι ολέθριες συνέπειές τους. Στον μεγαλύτερο εχθρό της ειρήνης που είναι ο φασισμός, η Πολιτεία και η ελληνική κοινωνία οφείλουν να βάλουν ταφόπλακα.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Η Λαμίς  Αμπουνάχι και τα δύο παιδιά της, ο τρίχρονος Ουντάι και η εννιάμηνη Λαϊάλ από τη εμπόλεμη Συρία, χάθηκαν για πάντα από πυρκαγιά στα βουνά της Σάμου. Οι ελληνικές αρχές όχι μόνο δεν προσπάθησαν να τους σώσουν, αλλά συνέλαβαν και κράτησαν επί 15 ημέρες τον πατέρα στο αστυνομικό τμήμα Σύρου, που πήγε για να καλέσει βοήθεια. Είναι ανατριχιαστικό το γεγονός ότι ήδη από την πρώτη ημέρα της εισόδου τους στη χώρα επικοινώνησαν με τις ελληνικές αρχές για βοήθεια, αλλά η βοήθεια αυτή ήρθε και έφυγε, αφού  το σωστικό σκάφος που τους προσέγγισε από τα παράλια της Σάμου, πέρασε, τους είδε κι έφυγε άπρακτο. Μάλιστα, οι δύο φίλοι τους, Σύριοι πρόσφυγες που ταξίδεψαν μαζί τους, στην προσπάθεια τους να ζητήσουν βοήθεια από την πυροσβεστική, κατέληξαν κατηγορούμενοι για εμπρησμό και προφυλακίστηκαν. Την τραγωδία που κορυφώθηκε με την φωτιά και την απανθράκωση της μητέρας με τα δυο της παιδιά, ολοκληρώνει η ελληνική αστυνομία που κρατάει τιμωρητικά φυλακισμένους τους δύο Σύριους πρόσφυγες που ζήτησαν βοήθεια.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε εγκληματικές τις ευθύνες των Ελληνικών Αρχών και θέτουμε τα ακόλουθα ερωτήματα, τα οποία χρήζουν άμεσης απάντησης από την Ελληνική Κυβέρνηση:

α) γιατί εγκατέλειψαν, χωρίς κανένα λόγο, τη σωστική επιχείρηση την πρώτη ημέρα που έγινε η έκκληση από τους πρόσφυγες και ενώ, όπως αποδεικνύεται από τις μαρτυρίες, τους είχαν ήδη εντοπίσει;

β) γιατί συνέλαβαν τον πατέρα και τον κράτησαν επί δεκαπέντε ημέρες, χωρίς να ψάξουν εγκαίρως και να σώσουν, ως όφειλαν, τη μητέρα και τα παιδιά που κινδύνευαν και τελικά χάθηκαν από την πυρκαγιά;

γ) γιατί εξακολουθούν να κρατάνε προφυλακισμένους για εμπρησμό τους δύο Σύριους πρόσφυγες που ζήτησαν βοήθεια;

Η εικόνα της Πολιτείας, που αφήνει μία οικογένεια προσφύγων να χαθεί και διώκει τους εναπομείναντες, δεν είναι απλά καταδικαστέα. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι ενός «κατήφορου» που ακολουθεί το ελληνικό κράτος. Μιας ολισθηρής πορείας που πρέπει να αναστραφεί άμεσα, προτού να είναι αργά για όλους μας. Η  Λαμίς Αμπουνάχι και τα δύο παιδιά της, ο τρίχρονος Ουντάι και η εννιάμηνη Λαϊάλ έχουν χαθεί. Μαζί τους χάθηκε και κάθε έννοια δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. 

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Ενώ εντείνεται η ανθρωπιστική κρίση στη Σύρια, η οποία έχει λάβει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις με δύο εκατομμύρια πρόσφυγες, εκ των οποίων το ένα εκατομμύριο είναι παιδιά ηλικίας κάτω των έντεκα ετών, η Ελληνική Πολιτεία συνεχίζει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Χαρακτηριστικά, σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, το έτος 2012 μόλις δύο Σύριοι πολίτες εντάχθηκαν στο καθεστώς διεθνούς προστασίας στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, στα θαλάσσια σύνορά μας οι Σύριοι πολίτες συχνά χάνουν τη ζωή τους ή επαναπροωθούνται παράνομα από την ελληνική ακτοφυλακή και συνοριοφυλακή[1]. Όσοι «τυχεροί» καταφέρνουν να εισέλθουν στη χώρα, αντιμετωπίζουν την έλλειψη υποδομής του ελληνικού κράτους, αφού δεν λειτουργούν, ως οφείλουν, τα κέντρα πρώτης φιλοξενίας, ενώ υπάρχουν περιστατικά παράνομης σύλληψης και κράτησης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

 Όσο δεν επιτυγχάνεται η -αυτονόητη- άμεση εκεχειρία στη Σύρια και η επιλογή πολιτικής λύσης που θα δώσει ένα τέλος στην ανθρωπιστική κρίση που έχει ξεσπάσει, όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος οφείλουν να παρέχουν άσυλο στους πρόσφυγες, καθώς και βασικές δομές για την πρώτη φιλοξενία τους. Ταυτόχρονα και η διεθνής κοινότητα οφείλει να στηρίξει τις χώρες που υποδέχονται τους πρόσφυγες[2]. Κανένα όμως επιχείρημα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την ελληνική πλευρά για την κωλυσιεργία που παρατηρείται στη διαδικασία απονομής ασύλου, αλλά και την κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς και εθνικού δικαίου που επιβάλλει την προστασία των προσφύγων, απαγορεύοντας ταυτόχρονα τόσο την κράτηση, όσο και την επαναπροώθησή τους.

 Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων