Ανοικτή επιστολή, απηύθυναν οι Οικολόγοι Πράσινοι στον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο και στον Υπουργό Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Χαράλαμπο Αθανασίου, με αφορμή το Σχέδιο Νόμου που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση σχετικά με την «Οργάνωση της νομικής μορφής των θρησκευτικών κοινοτήτων και των ενώσεων τους στην Ελλάδα». Το εν λόγω σχέδιο νόμου περιπλέκει αντί να επιλύει σημαντικά προβλήματα που έχουν προκύψει διαχρονικά σχετικά με την αναγνώριση της νομικής προσωπικότητας των θρησκευτικών κοινοτήτων, ενώ εισάγει ανεπίτρεπτες διακρίσεις μεταξύ τους, καταργεί εμμέσως το απαραβίαστο της θρησκευτικής συνείδησης και επεμβαίνει στην εσωτερική λειτουργία του θρησκευτικού νομικού προσώπου.

Ακολουθεί το πλήρες περιεχόμενο της επιστολής Διαβάστε περισσότερα… »

Εκδικάστηκε σε πρώτο βαθμό η υπόθεση του 27χρονου χρήστη του διαδικτύου, Φίλιππου Λοΐζου που ξεκίνησε κατόπιν καταγγελιών της Χρυσής Αυγής. Ο 27χρονος κατηγορήθηκε επειδή διατηρούσε λογαριασμό σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης στην οποία σατίριζε γνωστό ορθόδοξο μοναχό, τον Γέροντα Παΐσιο. Προηγήθηκε έρευνα της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος στο σπίτι του κατηγορούμενου και σύλληψή, ενώ με την πρόσφατη απόφασή του το δικαστήριο τον καταδίκασε σε δέκα μήνες φυλάκιση για «κατ’ εξακολούθηση καθύβριση θρησκεύματος».

Και ενώ η θρησκευτική ελευθερία κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (άρθρο 9), αλλά και με το άρθρο 13 του Συντάγματος έναντι επεμβάσεων του κράτους, αλλά και πλείστες συνταγματικές διατάξεις (θυμίζουμε ενδεικτικά την θεμελιώδη αρχή της ισότητας άρθρο 4, παρ.1 Σ., το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας άρθρο 2 παρ. 1 Σ. και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας άρθρο 5 παρ. 1 Σ.), εντούτοις η καταπάτηση του δικαιώματος δεν είναι σπάνια, με αποτέλεσμα η χώρα μας να έχει το θλιβερό προνόμιο των περισσότερων καταδικών σε θέματα θρησκευτικής ελευθερίας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η σημερινή μάλιστα απόφαση συνδέεται άμεσα με το θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, κομβικό σημείο στην οργάνωση του συνταγματικού αυτοκαθορισμού, στην οποία η θρησκευτική ελευθερία αποτελεί lex specialis.
Τα επίμαχα άρθρα 198 και 199 του Ποινικού Κώδικά, που αποτέλεσαν τη βάση για την καταδίκη, αφορούν στην επιβολή της θρησκευτικής ειρήνης και απαγορεύουν για το λόγο αυτό τόσο την κακόβουλη βλασφημία, όσο και την καθύβριση θρησκευμάτων. Τα άρθρα αυτά πρέπει να καταργηθούν γιατί αφενός λειτουργούν περιοριστικά στην ελευθερία της έκφρασης, αφετέρου παραβιάζουν τη θρησκευτική ισότητα αφού «προστατεύουν» μόνο κάθε ανεκτή θρησκεία (δίνοντας με τον τρόπο αυτό τη δικαιοδοσία στο δικαστή να ορίσει ο ίδιος αν μία θρησκεία θεωρείται ανεκτή), σε αντίθεση με τη συνταγματική διάταξη που αναφέρεται σε κάθε γνωστή  θρησκεία.

Παράλληλα όμως και με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, δημιουργούνται εύλογα ερωτηματικά για την απόφαση του δικαστηρίου, που σχετίζονται με την υποχρέωση απόδειξης όχι μόνο της αντικειμενικής, αλλά και της υποκειμενικής υπόστασης του εγκλήματος και συγκεκριμένα αν ο δράστης με την καθυβριστική ενέργειά του σκοπεί απευθείας (άμεσος δόλος) στην καθύβριση της θρησκείας και επιζητά με τον τρόπο αυτό την ικανοποίησή του. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι υπάρχει αντίθετη νομολογία για ανάλογα ζητήματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε την 4959/1994 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Αθηνών, βάσει της οποίας δε συνιστούν καθύβριση χιουμοριστικά σχόλια δημοσιογράφου για τα Χριστούγεννα που δημοσιεύονται σε σατυρική στήλη εφημερίδας παρά το γεγονός ότι είναι ακραία και κακόγουστα. Αντιστοίχως και το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης (αρ.αποφ.24070/2006) για την υπόθεση της ταινίας «Κώδικας Da Vinci» ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ένα έργο φαντασίας και όχι ιστορικό, δεν είναι ικανό να κλονίσει τη θρησκευτική πίστη, στο μέσο συνετό ενήλικα άνθρωπο, αλλά ούτε να ανατρέψει τα δεδομένα αυτής της πίστης.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι ενστερνιζόμαστε απόλυτα την άποψη που απορρέει από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία η ελευθερία της έκφρασης ισχύει και για τις πληροφορίες ή ιδέες που προκαλούν συγκρούσεις, σοκάρουν ή προξενούν ανησυχία. Ο πλουραλισμός, το φιλελεύθερο πνεύμα της ανεκτικότητας και της αξιακής πολυφωνίας, απαιτούν την πλήρη ελευθερία του λόγου, μία από τις λειτουργίες της οποίας, είναι και η πρόκληση της διαφωνίας. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά της Δημοκρατίας, που οι θεσμοί οφείλουν να προστατεύσουν και να υπηρετούν. Διαφορετικά ο ολισθηρός δρόμος του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης είναι ορατός. Και εφιαλτικός.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Οι Οικολόγοι Πράσινοι  για τη 10^η Δεκεμβρίου

Σημαντική ενίσχυση του διεθνούς κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα υπήρξε η υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στις 10 Δεκεμβρίου 1948 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών που έθεσε τους θεμελιώδεις κανόνες ως προς τα βασικά ατομικά, πολιτικά , οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα που όλοι οι άνθρωποι πρέπει να απολαμβάνουν. Παρόλο που δεν αποτελεί ένα νομικά δεσμευτικό κείμενο, η Οικουμενική Διακήρυξη, υπήρξε η βάση τόσο για το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, όσο και για το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα  και αποτέλεσε μαζί με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τη ραχοκοκαλιά του διεθνούς δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα με απώτερο στόχο την εγκαθίδρυση του κράτους δικαίου σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Στην Ελλάδα, η Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτελεί ισχυρή υπενθύμιση της καθημερινής παραβίασής τους. Αν και η χώρα μας έχει ενσωματώσει διεθνείς συνθήκες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της δίκαιο, προσδίδοντας τους υπερνομοθετική ισχύ σε συνδυασμό με την παροχή συνταγματικής προστασίας, η πραγματικότητα απέχει πολύ από τη θεσμική αποτύπωσή της. Έτσι, ενώ το διεθνές δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα προβλέπει υποχρεώσεις που τα κράτη δεσμεύονται να σεβαστούν, η Ελληνική Πολιτεία εμφανίζεται ανίκανη να αντιμετωπίσει σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η φτώχεια, θεωρείται η σοβαρότερη πρόκληση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον κόσμο. Στη σύγχρονη Ελλάδα η καταπολέμηση της φτώχειας και του  κοινωνικού αποκλεισμού θα πρέπει να αποτελέσει πλέον προτεραιότητα της Πολιτείας, ενώ θα πρέπει να αρθούν άμεσα τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι ευάλωτες ομάδες, όπως οι Ρομά στην πρόσβασή τους στην εργασία, τη στέγαση, την υγειονομική μέριμνα και την παιδεία.
 Παράλληλα, οι συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προέρχονται από κρατικούς φορείς όπως τα κρούσματα κακομεταχείρισης από μέλη των σωμάτων ασφαλείας, ο εγκλεισμός προσφύγων και μεταναστών σε κέντρα κράτησης, οι συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές, η καταπάτηση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη, ο εξοντωτικός χρόνος προφυλάκισης, δεν συνάδουν με την έννοια του Κράτος Δικαίου. Όταν η Ελληνική Πολιτεία σταματήσει να παραβιάζει τους νόμους που η ίδια έχει θεσπίσει, όταν παρθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες, τόσο για την εξάλειψη των διακρίσεων μεταξύ των ανθρώπων (όπως λ.χ. η εξαίρεση των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης και η συνεχιζόμενη εφαρμογή του εθιμικού δικαίου της Σαρία στη Δ. Θράκη), όσο και για την ικανοποίηση των κοινωνικών δικαιωμάτων που στοχεύουν στην εξασφάλιση παροχών προς τους πολίτες για την ικανοποίηση βασικών βιοτικών αναγκών, τότε ίσως η Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να αποτελέσει ημέρα εορτασμού. Έως τότε αποτελεί ημέρα βαθύτατου προβληματισμού για όλους/όλες μας.                                                                                     

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Το ακανθώδες ζήτημα της εφαρμογής της ισλαμικής Σαρία στους μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης, επανέφερε με πρόσφατη απόφασή του ο Άρειος Πάγος, ο οποίος αναιρώντας σχετική απόφαση του Εφετείου Θράκης απεφάνθη ότι στις σχέσεις μεταξύ μουσουλμάνων στο κληρονομικό δίκαιο εφαρμόζεται η Σαρία, βάσει της οποίας απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να συντάξουν δημόσια διαθήκη. Με την απόφαση αυτή, ο Άρειος Πάγος ανέτρεψε τα δεδομένα που ισχύουν από το 1946, καθιστώντας ουσιαστικά άκυρες τις διαθήκες που συντάσσονται στην Θράκη από μουσουλμάνους. Όπως αναμενόταν, η σύζυγος του θανόντος προσέφυγε κατά της απόφασης στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), από το οποίο αναμένεται η πλήρης δικαίωσή της με την καταδίκη της Ελλάδος για μία ακόμη φορά.

Η εν λόγω απόφαση είναι αποκαλυπτική ως προς τις προθέσεις της ελληνικής πλευράς, η οποία ουδόλως προτίθεται να καταργήσει τη Σαρία, αλλά εξακολουθεί να την νομιμοποιεί και ηθικά μέσα από τους θεσμούς της. Ταυτόχρονα το γεγονός ότι το Δικαστήριο εκφέρει κρίση για το θρήσκευμα του θανόντος, χρησιμοποιώντας ως μόνο κριτήριο στοιχεία θρησκεύματος από το δημοτολόγιο και υιοθετώντας αυθαίρετα την άποψη ότι ο θανών ασπάζεται τη Σαρία, αποτελεί συνταγματικά ανεπίτρεπτη εισβολή στη σφαίρα του θρησκεύματος του ατόμου και καταπάτηση του ατομικού δικαιώματος του θρησκευτικού αυτοπροσδιορισμού. Περαιτέρω και μόνο εκ του γεγονότος ότι ο θανών έκανε δημόσια διαθήκη, συνεπάγεται ότι όσο ζούσε δεν ασπαζόταν τη Σαρία.

Το πρόβλημα όμως με την εφαρμογή της ισλαμικής Σαρία ξεπερνά την εν λόγω απόφαση. Οι Οικολόγοι Πράσινοι με ερώτηση του ευρωβουλευτή Μιχάλη Τρεμόπουλου[1], είχαμε ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να απαντήσει κατά πόσο είναι συμβατή με την ευρωπαϊκή νομοθεσία η υποχρεωτική επιβολή της Σαρία σε περιφέρεια χώρας μέλους. Πολλώ δε μάλλον όταν η ισχύουσα Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία εγγυάται, μεταξύ άλλων, την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας και ρυθμίζει την προστασία της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα, δεν επιτάσσει ρητά την εφαρμογή του Ιερού Νόμου ή τη λειτουργία των Ιεροδικείων για τα μέλη της μειονότητας.

Η εφαρμογή της ισλαμικής Σαρία, η οποία στο βαθμό  που καταπατά θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, βρίσκεται σε αντίθεση με το ελληνικό Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), σε συνδυασμό με το γεγονός ότι καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν επιτρέπει την υποκατάσταση του εθνικού (κοσμικού) δικαίου της από τους Ιερούς Κανόνες οποιασδήποτε θρησκείας, μας προκαλούν σοβαρό προβληματισμό. Πόσο μάλλον όταν το ίδιο το ΕΔΔΑ έχει ήδη αποφανθεί ότι το άρθρο 9 της ΕΣΔΑ που αφορά στη θρησκευτική ελευθερία, δεν απαιτεί από τα κράτη να προσδώσουν έννομες συνέπειες στις αποφάσεις των θρησκευτικών δικαστηρίων.

Έτσι, στην Ελλάδα επικρατεί το «παράδοξο» να οδηγούνται στα δικαστήρια εκλεγμένοι μουφτήδες για αντιποίηση αρχής χωρίς να ασκούν διοικητικά και δικαιοδοτικά καθήκοντα, αλλά να επιτρέπεται η άσκησή τους από τους διορισμένους μουφτήδες. Η χώρα μας καταδικάστηκε επανειλημμένα από το ΕΔΔΑ για τη στάση της αυτή. Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν θεωρούμε ότι η νομική κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας της μουσουλμανικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης θα πρέπει να συνεπάγεται την υπαγωγή της σε ειδική δικαιοδοσία, αλλά αντίθετα πως επιτυγχάνεται με το σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων που απορρέουν τόσο από το άρθρο 13 του Συντάγματος που αφορά στη θρησκευτική ελευθερία, όσο και μέσω του άρθρου 5 παρ.2 που αφορά στην προστασία ζωής και ελευθερίας ανεξαρτήτως διακρίσεων βασισμένων στη θρησκεία, καθώς και του άρθρου 4 παρ.1 που αφορά στην αρχή της ισότητας. Οι δικαιοδοτικές αρμοδιότητες  του Μουφτή πρέπει να καταργηθούν γιατί έρχονται σε αντίθεση με το Ελληνικό Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, αμφισβητώντας εν τοις πράγμασι την καθολική εφαρμογή των τελευταίων στην ελληνική επικράτεια. Για εμάς αλλά και για κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενο πολίτη, η υποκατάσταση της κοσμικής εξουσίας από Ιερούς Κανόνες αποτελεί ανεπίτρεπτο σκοταδισμό που πλήττει τα ανθρώπινα δικαιώματα –πρωτίστως- των μελών της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

16^ηΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΠΡΟ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Φτάνει πια η υποκρισία. Ναι στην Ελευθερία

 Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του επικεφαλής της «Αττικής Οικολογικής Απάντησης» π εριφερειακού Συμβούλου Αττικής Κώστα Διάκου:

Κ.ΔΙΑΚΟΣ:

 Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Να τελειώσουμε καταρχήν με το θέμα του ψηφίσματος που έθεσε ο κ. Περιφερειάρχης. Είμαστε προφανώς υπέρ του ψηφίσματος αυτού, τονίζοντας πολύ απλά ότι οποιαδήποτε ιδεολογία έχει την εκτίμηση ότι μπορεί να στηρίζεται στην τυφλή βία, προκειμένου να επιβάλει πολιτικά γεγονότα, είναι κενή περιεχομένου και άνευ αποτελέσματος. Νομίζω ότι αυτό τα περιλαμβάνει όλα. (σ.σ.: Επρόκειτο για άλλο ένα ψήφισμα που τέθηκε από τον Περιφερειάρχη για τρομοκρατική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης)

 Ως προς το δεύτερο θέμα (σ.σ.: Για την Ανέγερση του Τεμένους), που τέθηκε από την «Αττική Οδό» (σ.σ.: η παράταξη που συγκροτήθηκε από το ΛΑΟΣ και σήμερα έχει ουσιαστικά προσχωρήσει στην παράταξη της ΝΔ), διερωτώμαι τι σχέση έχουν οι Νεοέλληνες με τους Αρχαίους Έλληνες, διότι όταν ο Απόστολος Παύλος ήρθε στην Αθήνα, διαπίστωσε ένα βωμό μόνο εδώ, που έλεγε «τω αγνώστω θεώ».

Είχαν τέτοια δημοκρατικότητα στην ανεξιθρησκία τους οι Αρχαίοι Έλληνες, ώστε δίνανε τη δυνατότητα σε όποιον δεν είχε καν δηλώσει θρησκεία, να έχει την ευχέρεια κάπου να ασκεί τη λατρεία τους.

Οι Νεοέλληνες λοιπόν, οι φοβικοί Νεοέλληνες, που δεν έχουν τον κοσμοπολιτισμό, δεν έχουν την πολυπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδας, κινούνται με κριτήρια φόβου, μίσους και υποκρισίας. Κριτήρια που μας οδήγησαν σε ένα νόθο αρχαιολάγνο πολιτισμό και επιλογές σαν την εκστρατεία στο Σαγγάριο, που ήταν η αιτία για το διωγμό των Ελλήνων από την Μικρά Ασία ή το πραξικόπημα της Κύπρου για την ανατροπή του Μακαρίου, που οδήγησε στην κατοχή του 40% του νησιού από τους Τούρκους.

Αυτές οι πολιτικές εθνικιστικές λογικές, που υπερβάλλουν κάποια πράγματα και δεν αντιμετωπίζουν τις πραγματικές καταστάσεις ως έχουν, είναι λογικές που οδηγούν τη χώρα μας συνέχεια σε αποτελέσματα, μη αναστρέψιμα και αρνητικά.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι η θρησκευτική ελευθερία είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αλλά και από το Ελληνικό Σύνταγμα. Η ελευθερία της άσκησης της θρησκείας κατοχυρώνεται στο εδάφιο 2 της παραγράφου 1 του άρθρου 13 του Συντάγματος, όπου ορίζεται :

«Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με την λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα , υπό την προστασία των νόμων».

Ο συνταγματικός νομοθέτης δηλαδή θέλησε να επιφορτίσει τον κοινό νομοθέτη, με την υποχρέωση να λάβει όλα εκείνα τα απαραίτητα νομοθετικά μέτρα, θετικού περιεχομένου, προκειμένου να είναι δυνα-τή η απόλαυση του εξωτερικού δικαιώματος στην θρησκευτική ελευθερία.

Επομένως, το ακώλυτο της λατρείας τελεί υπό την προστασία των νόμων, ενώ η διακήρυξη της «ελευθερίας στο θρησκεύεσθαι» απαιτεί όχι μόνο αποχή του κράτους αλλά και επιταγή προστασίας για την παροχή όχι μόνο του δικαιώματος «έχειν» θρησκεία  αλλά και «ασκείν» το σχετικό δικαίωμα.

Αντίστοιχα, με το άρθρο 9 η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατοχυρώνει την ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Στο άρθρο 9 συμπεριλαμβάνεται και η ελευθερία άσκησης της θρησκείας (forum externum, όπως λέγεται λατινιστί).  

          Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί πολλές φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την παραβίαση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας. Συγκεκριμένα από τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου προκύπτει ότι στην Ελλάδα για τα έτη 1959 – 2011 αντιστοιχούν δέκα καταδικαστικές αποφάσεις έναντι 40 που αντιστοιχούν στο σύνολο των κρατών που έχουν προσχωρήσει στην ΕΣΔΑ, ήτοι οι ελληνικές καταδικαστικές αποφάσεις αντιστοιχούν σε ποσοστό 25% του συνόλου ( Πηγή : European Court of Human Rights).

Στο θέμα αυτό αναφέρθηκε και ο Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων  (το έτος 2002) Gil Robles, ο οποίος εξέφρασε την επιθυμία να μπορέσουν οι Μουσουλμάνοι , ο αριθμός των οποίων έχει αυξηθεί σήμερα λόγω των σημαντικών μεταναστευτικών ροών, να αποκτή-σουν άδεια ίδρυσης τζαμιού στην Αθήνα και νεκροταφείου για την ταφή των νεκρών, σύμφωνα με την θρησκευτική τους παράδοση. 

Σημείωσε δε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ε.Ε. στην οποία η καύση των νεκρών απαγορεύεται βλ. Έκθεση σχετικά με την κατάσταση των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή ¨Ένωση (2002)-(2002 /2013(ΙΝΙ )).

          Όταν, λοιπόν, βασικό χαρακτηριστικό είναι αυτός  ο αριθμός καταδικαστικών αποφάσεων αυξάνεται τότε και η καταδίκη της Ελλάδας συνεπάγεται αυξανόμενα αποζημιωτικά πρόστιμα.

Τα πρόστιμα είναι μεγαλύτερα από το κόστος της κατασκευής ενός τεμένους, για το οποίο επικαλούνται ότι δεν πρέπει να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος. Άρα είναι υποκριτικό, όταν λένε ότι ο έλληνας  φορολογούμενος δεν θα πληρώσει το τζαμί. Αντίθετα θα υποχρεωθεί να πληρώσει τον περιορισμό του δημοσιονομικού κόστους εκ των προστίμων αυτών.

Μιλήσανε οι συνάδελφοι επιτιμητικά για όσους έχουν την  ριζοσπαστική αντίληψη, και είμαστε και μεις στην αντίληψη αυτή, για το χωρισμό «κράτους από την ορθόδοξη εκκλησία». Ναι, είμαστε με την άποψη αυτή. Όχι μόνο γιατί διαχωρίζει τις κοσμικές επιλογές της κοινωνίας μας από την κυριαρχούσα θρησκευτική πεποίθηση, αλλά και γιατί αυτό θάναι και προς το συμφέρον της ορθόδοξης θρησκείας, κοινωνικά αλληλέγγυας με τους πιστούς της, ελεύθερης να δραστηριο-ποιηθεί νόμιμα στα πλαίσια του οικονομικού συστήματος για να καλύ-πτει όχι μόνο τις λειτουργικές της ανάγκες αλλά και το ανθρωπιστικό της έργο. Έτσι θα είναι αδέσμευτη στο έργο της και μακριά από το πελατει-ακό, κομματικό, κρατικό δημόσιο.

Με βάση λοιπόν αυτά τα δεδομένα, πιστεύοντας στην θεσμικά κατοχυρωμένη ανεξιθρησκεία, πιστεύοντας στην πολυπολιτισμικότητα, πιστεύοντας ότι το δικαίωμα στο θρησκεύεσθαι δεν περιορίζεται μόνο στο «έχειν» αλλά εμπεριέχει και το «ασκείν», έχω την εκτίμηση ότι είναι εντελώς υποκριτικό σήμερα να αρνούμαστε να ασκείται η λατρεία της μουσουλμανικής θρησκείας, όπου αυτό είναι αναγκαίο και χρήσιμο. Και εν προκειμένω και στην Αθήνα, που, εκτός από τους μετανάστες, έχει σήμερα και 10.000 περίπου μουσουλμάνους, κατοίκους Αττικής και έλληνες υπηκόους.

Και θέλουμε να συμφωνούμε με τον κ. Μανουσογιαννάκη (σ.σ.: επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» – ΚΚΕ), εκτιμώντας και μεις ότι δεν αρκεί ένα μόνο τζαμί, διότι διαμορφώνει συγκεντρωτικές διαδικασίες και γκετοποιήσεις. Αν η λατρεία αυτή διαχυθεί σε τρεις – τέσσερεις μεριές, όχι μόνο οι μετανάστες αλλά και οι 10.000 Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, που κατοικούν στην Αττική, θα έχουν το δικαίωμα να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, όπως έχουν όλοι οι άλλοι. Και οι καθολικοί και οι διαμαρτυρόμενου και οι ευαγγελιστές και οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Είναι, λοιπόν,  υποκριτικό να συνδέεται με μία διαδικασία ρατσι-στική, με μία διαδικασία αντιπαράθεσης, όχι σε επίπεδο παραβατικό-τητας, που εμείς επιμένουμε όπου και από όποιον διαπραχθεί να εφαρμόζεται αυστηρά ο Νόμος, αλλά σε επίπεδο «χρώμα–θρησκεία– καταγωγή». Και, επαναλαμβάνω, εμείς οι Έλληνες, από τότε που βρεθήκαμε σε τούτο τον γεωγραφικό χώρο, δεν το εφαρμόσαμε ποτέ ως επιλογή. Γι αυτό και διώξαμε τον Χίτλερ, γι αυτό και κάναμε αντίσταση, γι αυτό, γι αυτό, ….. γατί εμείς πιστεύουμε σε άλλες αξίες. Πιστεύουμε στον ανθρωπιστικό πολιτισμό και όχι στις άριες….(!!!) φυλές.

Και να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα συμπληρωματικά: παρά τις περί αντιθέτου «οικολογικές» αιτιάσεις της «Αττικής Οδού», ναι η ύπαρξη ενός εμπορικού κέντρου που προβλέπεται για τον Ελαιώνα από τον κ. Βωβό αποτελεί αλλοίωση του περιβαλλοντικού στοιχείου του χώρου αφού η λειτουργία του προϋποθέτει διαφορετική και οχλούσα κίνηση στο οικολογικό αποτύπωμα του χώρου και καθίσταται φαιδρός ο κ. Πλεύρης, χλευάζοντας για τους Οικολόγους που ανακαλύψανε κορμοράνους εκεί. Έτσι είναι. Το μουσουλμανικό τζαμί αποτελεί μια κοινωνική λειτουργία που συνδέει την ανθρώπινη δραστηριότητα ήπια με το περιβάλλον, όπως συμβαίνει και με τις ορθόδοξες εκκλησίες ακόμα και σε περιβαλλοντικά προστατευόμενες περιοχές δένοντας το φυσικό με το κοινωνικό. Και οι Οικολόγοι δεν έθεσαν ποτέ θέμα γι’ αυτό.

Συμπληρωματικά, και λόγω περιορισμένου χρόνου στην ομιλία, σας καταθέτω και το παρακάτω μικρό υπόμνημα, για να ενταχθεί στα Πρακτικά της συνεδρίασης.