Οι Οικολόγοι Πράσινοι, με αφορμή την καταδίκη του Β. Στεφανάκη

 Η καταδίκη του Βαγγέλη Στεφανάκη για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο και η ισόβια κάθειρξη που του επιβλήθηκε για την υπόθεση του άγριου ξυλοδαρμού μέχρι θανάτου της 23χρονης φίλης του, ήταν μία αναμενόμενη και δίκαιη εξέλιξη. Δυστυχώς, όμως, οι πολίτες  δεν φαίνεται να έχουν αντίληψη της έκτασης του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών στη χώρα μας.

Υποθέσεις όπως αυτή της άγριας κακοποίησης και βιασμού 15χρονου παιδιού στη Χρυσή Ακτή της Πάρου, το καλοκαίρι του 2012, ή του  βιασμού, της σεξουαλικής κακοποίησης και του φόνου της νεαρής γυναίκας στην Ξάνθη τον Δεκέμβριο του 2012, «ξύπνησαν» για λίγο την κοινή γνώμη από το λήθαργό της, με τον πλέον, όμως, Διαβάστε περισσότερα… »

Η ισόρροπη συμμετοχή γυναικών και ανδρών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, είναι ένα θέμα διαρκώς επίκαιρο, κυρίως ενόψει εκλογών, όπου τα πολιτικά κόμματα διεκδικούν εναγωνίως τη γυναικεία ψήφο. Εντούτοις η «ευαισθησία» που επιδεικνύουν είναι πέρα για πέρα προσχηματική. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στους δύο μεγαλύτερους Δήμους της Ελλάδος, Αθήνας και Θεσσαλονίκης αντιστοιχεί μόλις μία γυναικεία υποψηφιότητα σε έκαστο Δήμο.

Η αναγκαιότητα της συμμετοχής των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, αναγνωρίστηκε, ως πολιτικό δικαίωμα, ήδη από την Παγκόσμια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1948), ενώ τομή υπήρξε η Συνθήκη του Άμστερνταμ (1997), η οποία ενέταξε στους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης την ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου σε όλες τις πολιτικές της (gender mainstreaming). Στην Ελλάδα, η εισαγωγή ποσοστώσεων από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (ν.2910/2001 (Α΄ 91), βάσει του οποίου  καθιερώθηκε η υποχρεωτική σε ποσοστό 1/3 -κατ’ ελάχιστο- συμμετοχή από κάθε φύλο ως υποψηφίων στα ψηφοδέλτια των (τότε) Νομαρχιακών και Δημοτικών εκλογών και παραμένει σε ισχύ και στο  νόμο Καλλικράτη 3852/2010 (Α΄ 87)) συνιστά απαραίτητο εργαλείο και θετική διάκριση, που αντιμετωπίζει όμως μόνο εν μέρει την ελλιπή παρουσία των γυναικών στην πολιτική ζωή.

Για τους Οικολόγους Πράσινους η συμμετοχή των υποψηφίων γυναικών στα πράσινα ψηφοδέλτια δεν είναι απλή διακήρυξη, αλλά πράξη. Συναισθανόμενοι την ανάγκη της ίσης εκπροσώπησης του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού στην κοινωνική και πολιτική ζωή, εντάξαμε τη διάσταση του φύλου στα κριτήρια για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων μας, τόσο για τις ευρωεκλογές, όσο και για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, ενώ υποστηρίζουμε τις μοναδικές γυναικείες υποψηφιότητες στους Δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Παράλληλα όμως έχουμε καθιερώσει ποσόστωση και στη σύνθεση όλων των οργάνων του κόμματος, ενώ η μία εκ των δύο εκπρόσωπων τύπου είναι απαραίτητα γυναίκα. Με αυτό τον τρόπο ενθαρρύνουμε στην πράξη την προσπάθεια των γυναικών να εμπλακούν στην πολιτική ζωή, ωθώντας παράλληλα περισσότερες  γυναίκες να συμμετέχουν ως υποψήφιες.

Η περιθωριοποίηση των γυναικών στην πολιτική και δημόσια ζωή συνιστά σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα, ενώ υπονομεύει κάθε προσπάθεια για την προώθηση μιας συμμετοχικής δημοκρατίας χωρίς αποκλεισμούς. Ο ρόλος όλων των πολιτικών κομμάτων, αλλά και του ίδιου του εκλογικού σώματος που οφείλει να δείξει εμπιστοσύνη σε γυναικείες υποψηφιότητες, αποδεικνύεται καίριος και τα ευχολόγια με τις «καλές προθέσεις» είναι ανεπαρκή και δεν πείθουν κανέναν και καμία.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Δυστυχώς και φέτος η 8^η  Μάρτη -και ο συμβολισμός της- φαντάζει τραγικά επίκαιρη. Στη δίνη της συνεχιζόμενης πολυεπίπεδης κρίσης που βιώνουμε, η σαφής υπαναχώρηση σε σχέση με τα δικαιώματα των γυναικών και η οπισθοδρόμηση που συνδέεται με τη διάχυση ακροδεξιών επικίνδυνων ιδεών στην πολιτική και την κοινωνία, είναι ορατές. Παγκοσμίως, η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων πρόσβασης στην εκπαίδευση (τα 2/3 των  75 εκατ. παιδιών παγκοσμίως που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση είναι κορίτσια), στην υγεία, στην εργασία στην ελεύθερη μετακίνηση, στην επιλογή συντρόφου, στην αυτοδιάθεση (ακρωτηριασμοί γεννητικών οργάνων, γάμοι ανηλίκων, βιασμοί,  βία σε όλες τις μορφές), αποτελούν θλιβερή πραγματικότητα.

Τα αποτελέσματα αυτού του αξιακού «πισωγυρίσματος» σε σχέση με τα γυναικεία ζητήματα είναι ορατά όμως και στη «γειτονιά» μας .

Στην Ευρώπη…

Είναι σαφής η έκφραση της βούλησης μιας «ανερχόμενης» αντιδραστικής πολιτικής δύναμης στην Ευρώπη, η οποία στέκεται σταθερά «απέναντι» σε κάθε πρωτοβουλία προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δη των γυναικείων. Ενδεικτική είναι η απόρριψη από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο τόσο της έκθεσης Estrela  σχετικά με την «σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία και τα δικαιώματα των γυναικών», όσο και της πρότασης για μείωση του μισθολογικού χάσματος ανάμεσα στα δύο φύλα στο 0,5% έως το 2020. H εικόνα γίνεται ακόμη πιο ζοφερή αν λάβουμε υπόψη ότι κυβερνήσεις ευρωπαϊκών κρατών (όπως της Ισπανίας) δεν σέβονται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των γυναικών, περιορίζοντας ανεπίτρεπτα τη δυνατότητα άμβλωσης μόνο σε περιπτώσεις βιασμού ή όταν η υγεία της μητέρας κινδυνεύει.

Η οικονομική κρίση  είναι κυρίως γένους θηλυκού. Οι γυναίκες επιβαρύνονται δυσανάλογα από αυτήν κατέχοντας την πρώτη θέση σε όλους τους αρνητικούς οικονομικούς δείκτες της ανεργίας, της επισφαλούς και μερικής απασχόλησης, της ανασφάλιστης εργασίας και της φτώχειας. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα στοιχεία καταδεικνύουν την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων για τις γυναίκες  κυρίως μέσω των εργολαβιών, το συνεχιζόμενο και εντεινόμενο διαχωρισμό της εργασίας κατά φύλο και την αύξηση της μισθολογικής διαφοράς των φύλων.

Κατά μέσο όρο, οι γυναίκες στην ΕΕ αμείβονται χαμηλότερα από τους άνδρες, που κατέχουν αντίστοιχες θέσεις, κατά 16%. Αυτό το χάσμα στις αμοιβές των δύο φύλων κυμαίνεται στα διάφορα κράτη μέλη από  4% έως και  28% και  συνιστά ένα από τους πιο εύγλωττους δείκτες της αυξανόμενης ανισότητας μεταξύ γυναικών και ανδρών. Και ενώ το 60% των πανεπιστημιακών πτυχίων στην Ευρώπη απονέμονται σε γυναίκες, αυτές κατέχουν μόλις  το 16% των ανώτερων θέσεων των επιχειρήσεων και μόνο το 3% των διευθυντικών,  ενώ στα εθνικά κοινοβούλια ο μέσος όρος συμμετοχής των γυναικών κυμαίνεται στο 15%.

Η βία κατά των γυναικών μέσα στην κρίση όχι μόνο δεν έχει εξαλειφθεί αλλά εντείνεται όπως καταδεικνύουν και τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ένωσης που εδρεύει στη Βιέννη, σύμφωνα με τα οποία μία στις τρεις γυναίκες στην Ευρώπη έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία. Και αυτά τα ποσοστά αφορούν φυσικά μόνο τις ομολογημένες και καταγγελθείσες περιπτώσεις. Αύξηση παρουσιάζεται στη βία σε όλες τις μορφές της (σωματική, σεξουαλική, λεκτική, στην εργασία, στο δρόμο), ενώ η πρόληψη και η στήριξη των θυμάτων τίθενται σε δεύτερη μοίρα.

Στην Ελλάδα…

Πέρα από τα παραπάνω στοιχεία τα οποία αφορούν ασφαλώς και τη χώρα μας (και σε πολλαπλάσιο βαθμό), στην Ελλάδα έχουμε να αντιπαλέψουμε και μια σειρά θεσμικών ζητημάτων  που τίθενται από το γυναικείο κίνημα για πολλοστή φορά. Διεκδικούμε:

·         Την τροποποίηση του φορολογικού δικαίου, το οποίο αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως πολίτες β’  κατηγορίας και  υπαγορεύει μία σχέση κηδεμονίας ανάμεσα στους συζύγους

·         Την απόσυρση της οπισθοδρομικής τροπολογίας του Αστικού Κώδικα για το Οικογενειακό Δίκαιο με την οποία καταργήθηκε ουσιαστικά το αμετάβλητο των επωνύμων των συζύγων (ν.3719/2008)

·         Την κατάργηση του αναχρονιστικού νομικού καθεστώτος της Σαρία (ιερός ισλαμικός νόμος), που εφαρμόζεται στη μουσουλμανική μειονότητα στη Δ. Θράκη και με την οποία παραβιάζονται  θεμελιώδη δικαιώματα γυναικών και παιδιών, ενώ ταυτόχρονα καταστρατηγείται κάθε αρχή ισονομίας και ισοπολιτείας

·         Την τροποποίηση του νόμου 3500/2006 για την ενδοοικογενειακή βία προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής προστασίας των θυμάτων και της πάταξης του φαινομένου, σύμφωνα με τις υποδείξεις έγκριτων νομικών και φεμινιστικών συλλογικοτήτων

·         Ενώ πάγιο αίτημά μας τέλος είναι να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, να στηθούν ολοκληρωμένες δομές στήριξης με πλήρη ψυχολογική, νομική και επαγγελματική υποστήριξη των θυμάτων και να οργανωθούν εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης ώστε να σταματήσουμε να θρηνούμε νέα θύματα

Γιατί η 8^η Μάρτη δεν είναι μέρα γιορτής.

Είναι μέρα αγώνα…

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Ν. Χρυσόγελος: Ντροπή η απόρριψη της έκθεσης για θέματα σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας και δικαιωμάτων των γυναικών

«Οι κεντροδεξιοί και ακροδεξιοί ευρωβουλευτές ντρόπιασαν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τον μακροχρόνιο ρόλο του στην προώθηση βασικών δικαιωμάτων. Εκτός από την ιδεολογική μυωπία της απόρριψης της έκθεσης Estrela, οι άσχημες σκηνές γύρω από την χτεσινή ψηφοφορία, με τα σφυρίγματα και τα γιουχαΐσματα από δεξιούς και ακροδεξιούς ευρωβουλευτές, δείχνουν την περιφρόνησή τους για τα δικαιώματα των γυναικών και το χαμηλό τους επίπεδό γενικότερα. 

Ήρθαν σε πλήρη αντίφαση αφού πέρυσι η πλειοψηφία των ευρωβουλευτών είχε υπερψηφίσει παρόμοια έκθεση», δήλωσε ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων / Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, σχολιάζοντας την απόρριψη, με ελάχιστους ψήφους διαφορά, από την πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2012,  της έκθεσης της ευρωβουλευτού Estrela  (Σοσιαλιστές και Δημοκράτες, Πορτογαλία) σχετικά με την «σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία και τα δικαιώματα των γυναικών».

«Η έκθεση δεν θα είχε χαρακτήρα νομοθετικού κειμένου αλλά προτροπής προς τα κράτη μέλη, στη βάση συστάσεων του ΟΗΕ ή του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η απόρριψη της έκθεσης ήρθε μερικές μόλις μέρες μετά την απονομή από το Ευρωκοινοβούλιο του βραβείου Ζαχάρωφ στην Malala Yousafsai, του νεαρού κοριτσιού που προσπάθησαν να δολοφονήσουν, πυροβολώντας την, οι φανατικοί Ταλιμπάν, επειδή αγωνίζονταν για την εκπαίδευση των κοριτσιών. Φανατικοί Ταλιμπάν κάθε είδους, όμως, δεν υπάρχουν μόνο στο Αφγανιστάν ή το Πακιστάν αλλά και στην Ευρώπη, και συχνά φοράνε κουστούμι με γραβάτα ή ταγέρ», συνέχισε ο Νίκος Χρυσόγελος.

«Ο συμβολισμός προκαλεί θλίψη. Τη  μέρα που είναι αφιερωμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα, ένας αριθμός ευρωβουλευτών υπέκυψε στον λαϊκισμό, εν όψει πιθανά και των ευρωεκλογών του 2014,  και ψήφισαν υπέρ ενός απαράδεκτου εναλλακτικού ψηφίσματος των κεντροδεξιών πολιτικών ομάδων με δυο παραγράφους, το οποίο είχε απλά σαν στόχο να θάψει το θέμα.

Οι πολίτες πρέπει να προσέξουν ποιους θα στείλουν στο ευρωκοινοβούλιο στις Ευρωεκλογές 2014. Υπάρχουν πολιτικά κόμματα και πολιτικοί που πιστεύουν ότι πρέπει αυτοί ή το κράτος να επιβάλουν τις απόψεις τους για τις σεξουαλικές επιλογές των γυναικών και των κοριτσιών, ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι αποκλειστικά ευθύνη των γονιών, αντιτίθενται με φανατισμό σε μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, ενώ θεωρούν την έκτρωση ως το απόλυτο κακό, αν και οι ίδιοι συχνά υποστηρίζουν την θανατική ποινή και την εκτέλεση ή αντιτίθενται στην χρηματοδότηση του οικογενειακού προγραμματισμού. Προτιμούν να διαδίδονται τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα παρά να υπάρχει πρόνοια για πρόληψη.

Λαϊκιστές, ακροδεξιοί, εθνικιστές, ευρωσκεπτικιστές χαϊδεύουν τα αυτά των πολιτών αλλά στην πραγματικότητα είναι σταθερά εναντίον των κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολύ περισσότερο αν αφορούν τις γυναίκες και τα κορίτσια. Αντιτίθενται φανατικά στην υποχρέωση να εκπροσωπούνται οι γυναίκες στις ανώτατες θέσεις στα συμβούλια επιχειρήσεων, δεν δέχονται κοινά, υψηλά στάνταρντ κοινωνικών δικαιωμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.  Τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Δεν θα συμβάλει στην καλυτέρευση της ζωής μας αν στο κοινοβούλιο αυξηθεί ο αριθμός των ευρωβουλευτών που είναι σκοταδιστές, που πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα «παραχωρούνται κατά περίπτωση». Θεωρούν ως τον μεγαλύτερο εχθρό τους την ενοποίηση της Ευρώπης  στη βάση αξιών, αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής», συμπλήρωσε ο Νίκος Χρυσόγελος. Διαβάστε περισσότερα… »

Οι Οικολόγοι Πράσινοι  για τη 10^η Δεκεμβρίου

Σημαντική ενίσχυση του διεθνούς κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα υπήρξε η υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στις 10 Δεκεμβρίου 1948 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών που έθεσε τους θεμελιώδεις κανόνες ως προς τα βασικά ατομικά, πολιτικά , οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα που όλοι οι άνθρωποι πρέπει να απολαμβάνουν. Παρόλο που δεν αποτελεί ένα νομικά δεσμευτικό κείμενο, η Οικουμενική Διακήρυξη, υπήρξε η βάση τόσο για το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, όσο και για το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα  και αποτέλεσε μαζί με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τη ραχοκοκαλιά του διεθνούς δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα με απώτερο στόχο την εγκαθίδρυση του κράτους δικαίου σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Στην Ελλάδα, η Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτελεί ισχυρή υπενθύμιση της καθημερινής παραβίασής τους. Αν και η χώρα μας έχει ενσωματώσει διεθνείς συνθήκες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της δίκαιο, προσδίδοντας τους υπερνομοθετική ισχύ σε συνδυασμό με την παροχή συνταγματικής προστασίας, η πραγματικότητα απέχει πολύ από τη θεσμική αποτύπωσή της. Έτσι, ενώ το διεθνές δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα προβλέπει υποχρεώσεις που τα κράτη δεσμεύονται να σεβαστούν, η Ελληνική Πολιτεία εμφανίζεται ανίκανη να αντιμετωπίσει σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η φτώχεια, θεωρείται η σοβαρότερη πρόκληση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον κόσμο. Στη σύγχρονη Ελλάδα η καταπολέμηση της φτώχειας και του  κοινωνικού αποκλεισμού θα πρέπει να αποτελέσει πλέον προτεραιότητα της Πολιτείας, ενώ θα πρέπει να αρθούν άμεσα τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι ευάλωτες ομάδες, όπως οι Ρομά στην πρόσβασή τους στην εργασία, τη στέγαση, την υγειονομική μέριμνα και την παιδεία.
 Παράλληλα, οι συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προέρχονται από κρατικούς φορείς όπως τα κρούσματα κακομεταχείρισης από μέλη των σωμάτων ασφαλείας, ο εγκλεισμός προσφύγων και μεταναστών σε κέντρα κράτησης, οι συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές, η καταπάτηση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη, ο εξοντωτικός χρόνος προφυλάκισης, δεν συνάδουν με την έννοια του Κράτος Δικαίου. Όταν η Ελληνική Πολιτεία σταματήσει να παραβιάζει τους νόμους που η ίδια έχει θεσπίσει, όταν παρθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες, τόσο για την εξάλειψη των διακρίσεων μεταξύ των ανθρώπων (όπως λ.χ. η εξαίρεση των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης και η συνεχιζόμενη εφαρμογή του εθιμικού δικαίου της Σαρία στη Δ. Θράκη), όσο και για την ικανοποίηση των κοινωνικών δικαιωμάτων που στοχεύουν στην εξασφάλιση παροχών προς τους πολίτες για την ικανοποίηση βασικών βιοτικών αναγκών, τότε ίσως η Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να αποτελέσει ημέρα εορτασμού. Έως τότε αποτελεί ημέρα βαθύτατου προβληματισμού για όλους/όλες μας.                                                                                     

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Μία στις τρεις γυναίκες έχουν πέσει θύμα βιασμού ή ξυλοδαρμού

50 εκατομμύρια κορίτσια χωρίς πρόσβαση στην εκπαίδευση  

«Δυστυχώς η βία κατά των γυναικών όχι μόνο δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά αυξάνεται, σε όλες της τις μορφές και σε όλους τους χώρους: βία σωματική, ψυχολογική, λεκτική, βία στο σπίτι, στην εργασία, στο δρόμο. Η παρατεταμένη και εντεινόμενη πολλαπλή κρίση έχει ως συνέπεια περισσότερη βία κατά των γυναικών και λιγότερη προστασία και θεραπεία. Η κατάσταση είναι ακόμα πιο τραγική για τις γυναίκες που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες, άστεγες, άνεργες, ανασφάλιστες, γυναίκες με ασθένεια ή αναπηρία, γυναίκες πρόσφυγες, μετανάστριες, Ρομά, γυναίκες διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού. Επιπλέον, για τις γυναίκες θύματα της βίας όχι μόνο δεν υπάρχουν κατάλληλες και επαρκείς δομές εξειδικευμένης στήριξης και καταφύγια, αλλά πλέον δεν υπάρχει καν πρόσβαση σε αποτελεσματικό βασικό δημόσιο σύστημα υγείας, λόγω της συνεχιζόμενης υποβάθμισής του από τις ακολουθούμενες ισοπεδωτικές πολιτικές λιτότητας”, δήλωσε με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων / Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο.

«Μία στις τρεις γυναίκες στον πλανήτη θα πέσει θύμα βιασμού ή ξυλοδαρμού στη διάρκεια της ζωής της, όχι κατ΄ ανάγκη από κάποιους αγνώστους, αλλά συχνά από κοντινούς της ανθρώπους. Η κακοποίηση ενός δισεκατομμυρίου γυναικών δεν είναι απαράδεκτη μόνο από ηθική άποψη αλλά είναι και μια συνεχιζόμενη βαρβαρότητα που καταστρέφει τις ζωές δισεκατομμυρίων πολιτών.  Χρειαζόμαστε μια ειρηνική επανάσταση για εξάλειψη της βίας ενάντια στις γυναίκες και τα κορίτσια. Το θέμα αυτό πρέπει να είναι ψηλά στην προτεραιότητα των κοινωνιών, να μην κρύβεται, να μην κουκουλώνεται. Το μισό του πληθυσμού πρέπει να έχει το δικαίωμα να ζει χωρίς φόβο σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε περιοχή, σε κάθε χώρα.

 Η απονομή του Bραβείου Zαχάρωφ 2013 από το Ευρωκοινοβούλιο στη Malasa Yousofsai, στο κορίτσι το οποίο δέχτηκε στις 9/10/2012 δολοφονική επίθεση από φανατικούς Ταλιμπάν γιατί αγωνίζονταν για την εκπαίδευση των κοριτσιών, αναδεικνύει μια άλλη διάσταση της βίας κατά των γυναικών. Από τα 75 εκατ. παιδιών παγκοσμίως που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, τα 2/3 είναι κορίτσια. Πολλά κορίτσια δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο, πιέζονται να παντρευτούν νωρίς, δέχονται γενετήσια βία, εμποδίζονται από τη φτώχεια ή τον ρατσισμό να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Πολλά σχολεία έχουν καταστραφεί λόγω βίας σε διάφορες  χώρες. Μεταξύ των 2000 ατόμων που πνίγονται κάθε χρόνο στη Μεσόγειο κατά την προσπάθεια τους να φτάσουν σε μια ασφαλή χώρα ή να έχουν μια καλύτερη ζωή βρίσκονται πολλές γυναίκες και κορίτσια.

 Στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών, την εξάλειψη της βίας ενάντια στις γυναίκες, την κατάργηση των στερεοτύπων για τα φύλλα, και την ισότιμη εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών στην πολιτική αλλά και τις υψηλόβαθμες θέσεις των επιχειρήσεων και των φορέων, οι γυναίκες δεν πρέπει να είναι μόνες τους. Χρειάζεται να αλλάξουν και οι άνδρες ώστε να συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση πιο δίκαιων και συνεκτικών κοινωνιών. Επίσης, είναι αναγκαία όχι απλά η ύπαρξη αλλά η ενδυνάμωση των γυναικείων και φεμινιστικών κινημάτων και των οργανώσεων για τα δικαιώματα των γυναικών. Για όλα αυτά απαιτούνται ολοκληρωμένες στρατηγικές σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, καλά μελετημένες και σχεδιασμένες μαζί με όλες τις ενδιαφερόμενες γυναίκες.

 Οι Πράσινοι έχουν προβεί και συνεχίζουν να προβαίνουν σε μια σειρά πρωτοβουλιών προς την κατεύθυνση αυτή, διαμορφώνοντας και προωθώντας πολιτικές τόσο για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, όσο και για την διασφάλιση των δικαιωμάτων των γυναικών και της ισότητας γενικότερα».

H 25^η Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών,  βρίσκει τη χώρα μας στη δίνη μια πολύπλευρης κοινωνικής, οικονομικής και αξιακής κρίσης, συνθήκη η οποία καθιστά αδήριτη την ανάγκη για αντίσταση σε πολλά επίπεδα. Η βία κατά των γυναικών, σε όλες τις εκδοχές της, συνιστά την  ειδεχθέστερη έκφρασή άσκησης εξουσίας ανάμεσα στα δύο φύλα η οποία αντανακλά και συντηρεί τις πατριαρχικές δομές σε όλο τον πλανήτη. Στη χώρα μας τόσο η οικονομική κρίση όσο και η άνοδος του φασισμού επιδείνωσαν το οξύ  κοινωνικό πρόβλημα  της έμφυλης βίας η οποία ως μηχανισμός ελέγχου και καθυπόταξης των γυναικών αφορά όλα τα κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά στρώματα. Η κοινωνία με τις δομές και τους θεσμούς της , όπως η οικογένεια, το σχολείο, η εκκλησία και ο διάχυτος σεξισμός στην πολιτική και τα ΜΜΕ συμβάλλουν  στην αναπαραγωγή των  έμφυλων στερεοτυπικών κοινωνικών ρόλων και τροφοδοτούν μ αυτόν τον τρόπο  την ανοχή στη βία κατά των γυναικών. Η διάχυση ολοκληρωτικών, φασιστικών ιδεολογιών στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια με σαφή σεξιστικό προσανατολισμό που προπαγανδίζουν ανοιχτά και απροσχημάτιστα την έμφυλη ανισότητα και την επιστροφή στους παραδοσιακούς ρόλους για τα δύο φύλα αλλά και η τραγική εξέλιξη της πολιτικής εκπροσώπησης αυτών των ιδεών στο ελληνικό κοινοβούλιο συνέβαλε στην ηθική  νομιμοποίηση  και στην παγίωση στη συλλογική συνείδηση της ιδέας της επικυριαρχίας του ενός φύλου στο άλλο. Η ναζιστική όμως ιδεολογία της εγχώριας άκρας δεξιάς εκμεταλλεύτηκε και στηρίχθηκε στον ήδη υπάρχοντα ρατσισμό και σεξισμό.

• Η ενδοοικογενειακή βία, που φτάνει πολλές φορές έως τη γυναικοκτονία, παρουσιάζει έξαρση στη χώρα μας. Είχαμε δεκάδες θύματα γυναίκες δολοφονημένες τα τελευταία χρόνια και όσο και αν επιμένουν τα ΜΜΕ να βαφτίζουν  τις δολοφονίες «εγκλήματα πάθους» ή «οικογενειακές τραγωδίες» αυτές συνιστούν την ακραία έκφραση της κακοποίησης των γυναικών. Τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν κατά τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας κατά 47%[1], καθώς η οικονομική κρίση συνιστά έναν επιβαρυντικό παράγοντα στις ήδη βεβαρημένες έμφυλες σχέσεις. Και αυτό γιατί η άσκηση σωματικής βίας αντισταθμίζει το «κενό εξουσίας» που γεννά η φτώχια και η ανεργία  μέσω των οποίων ακυρώνεται ο  ανδρικός παραδοσιακός ρόλος. Επιπλέον στο όνομα της οικονομικής κρίσης παραγκωνίζονται  κοινωνικές ανάγκες και υποβαθμίζονται υπηρεσίες και παροχές για τα θύματα κακοποίησης. Ζητάμε από την πολιτεία να προωθήσει  κατά προτεραιότητα την υλοποίηση των ενεργειών που εξαγγέλθηκαν και αφορούν στην στήριξη των θυμάτων έμφυλης βίας και  τη δημιουργία τουλάχιστον ενός ανά περιφέρεια ξενώνα φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους. Επιπλέον επιβάλλεται η τροποποίηση του νόμου  3500/2006 για την ενδο-οικογενειακή βία καθώς αυτός στη μορφή που ισχύει σήμερα δεν αναγνωρίζει τις αιτίες του προβλήματος και την πολυπλοκότητά του, δίνει έμφαση στην προστασία του θεσμού της οικογένειας και όχι των μελών της, δε δίνει την πρέπουσα βαρύτητα σε όλες τις μορφές ενδο-οικογενειακής βίας και  ουσιαστικά μένει ανεφάρμοστος. 
• Η σωματεμπορία (trafficking) το σύγχρονο αυτό δουλεμπόριο συνιστά μια άλλη μορφή βίας η οποία πλήττει βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών. Η Ελλάδα  συγκαταλέγεται στις διεθνείς εκθέσεις ως χώρα διέλευσης και προορισμού εμπορίας ανθρώπων και επισημαίνεται η αμετάβλητη  κατάσταση όσον αφορά την καταπολέμηση της σωματεμπορίας, και το συνεχιζόμενο καθεστώς ατιμωρησίας των δραστών. Απαιτείται πλήρης νομοθετική και κοινωνική προστασία των θυμάτων αυτού του σύγχρονου δουλεμπορίου. Τιμωρία των δουλεμπόρων και όχι των θυμάτων, επιβολή κυρώσεων στους πελάτες, παροχή βοήθειας (ιατρικής, ψυχολογικής), αποκατάσταση και κοινωνική επανένταξη των θυμάτων, δημιουργία χώρων στέγασης και φιλοξενίας, προστασία από τον κίνδυνο απέλασης για όσες γυναίκες – θύματα trafficking δεν επιθυμούν να επιστρέψουν στη χώρα τους.
• Ο βιασμός ως μία από τις απεχθέστερες μορφές βίας κατά των γυναικών στη χώρα μας σπάνια καταγγέλλεται και πολύ σπανιότερα τιμωρείται και όταν αυτό συμβαίνει επιβάλλονται ελαφριές ποινές, αναντίστοιχες της βαρύτητας του εγκλήματος. Ο κοινωνικός στιγματισμός και η ενοχοποίηση των ίδιων των θυμάτων για όσα υπέστησαν συνιστούν έναν αποτρεπτικό παράγοντα  για την καταγγελία του εγκλήματος αυτού.  Ο βιασμός συνιστά ακραία έμφυλη βία η οποία καταρρακώνει τη γυναίκα σωματικά και ψυχικά και την τραυματίζει για την υπόλοιπη ζωή της.  Απαιτούμε την απαρέγκλιτη καταδίκη των δραστών και την επιβολή αυστηρών ποινών σε όλες τις περιπτώσεις και όχι μόνο σ΄ αυτές  όπου το έγκλημα του βιασμού συνοδεύεται από φόνο.  
• Η σεξουαλική παρενόχληση κυρίως στο χώρο εργασίας (αλλά και σε κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους)  είναι άλλη μία μορφή άσκησης έμφυλης βίας, η οποία  προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχείρισης. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων τα θύματα είναι γυναίκες. Παρότι η σεξουαλική παρενόχληση στη χώρα μας συνιστά αυτοτελές ποινικό αδίκημα από το 2006 με το νόμο 3488/2006  σπανίως καταγγέλλεται,  συνήθως συγκαλύπτεται (όπως και στις άλλες μορφές βίας κατά των γυναικών) από μια ιδιότυπη σιωπή και συντηρείται από την κοινωνική ανοχή. Η δαμόκλειος σπάθη της ανεργίας οδήγησε επίσης στη μείωση των (έτσι κι αλλιώς περιορισμένων) καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο από τις γυναίκες.

             Και όλα τα παραπάνω οι μετανάστριες, οι γυναίκες πρόσφυγες και οι γυναίκες της μειονότητας τα βιώνουν  σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

Η πάταξη όλων των μορφών βίας  κατά των γυναικών,  η απομόνωση και η πολιτική καταδίκη απόψεων που θεωρούν εχθρό τη γυναίκα ως χειραφετημένο υποκείμενο πρέπει να είναι στις άμεσες προτεραιότητες κάθε ευνομούμενης πολιτείας και κάθε πολιτισμένης κοινωνίας. Ο σεβασμός και η προστασία της ζωής, της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του μισού του πληθυσμού της γης συνιστούν δείκτες δημοκρατίας και  πολιτισμού.

 Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Με αίτημα τη διεξαγωγή δίκης σε εύλογο χρονικό διάστημα, πολλώ δε μάλλον όταν η τελευταία αφορά σε ιδιαιτέρως ειδεχθή εγκλήματα, όπως αυτό του βιασμού, πραγματοποιήθηκε σήμερα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Αλεξάνδρας, έξω από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, από τη Φεμινιστική Πρωτοβουλία, με τη συμμετοχή μελών των Οικολόγων Πράσινων.

Η δίκη  είχε τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας, λόγω της πρωτοφανούς καθυστέρησής της, με ευθύνη τόσο της Δικαιοσύνης, όσο και των λειτουργών της, ορισμένοι εκ των οποίων υπερέβαλαν εαυτόν στην υπεράσπιση του πελάτη τους. Η πρωτοφανής καθυστέρηση και η ταλαιπωρία των θυμάτων που αναγκάζονταν να έρθουν από το εξωτερικό (Καναδά και Αυστραλία) για να παραστούν στη δίκη, οδήγησε, δικαίως, σε διεθνή κατακραυγή εις βάρος της χώρας μας.

 Ο φερόμενος «βιαστής με την τυρόπιτα» κατηγορείται ότι την περίοδο 2004-2005 παγίδευε τουρίστριες στην περιοχή της Πλάκας, δίνοντας τους τυρόπιτες  στις οποίες είχε ρίξει υπνωτικό και μετά τις βίαζε σε γειτονικά ξενοδοχεία. Για τα περισσότερα από τα θύματά του, τόσα χρόνια μετά η υπόθεση δεν έχει φτάσει παρά μόνο στον πρώτο βαθμό και δεν έχει ακόμα εκδικαστεί. Τα συμπεράσματα ας προβληματίσουν όλους και όλες μας.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων