Το 1992 η σύνοδος Κορυφής στο Ρίο έθεσε στην παγκόσμια πολιτική ατζέντα τα ζητήματα βιωσιμότητας. 20 χρόνια αργότερα, με τις περιβαλλοντικές προκλήσεις πολύ πιο οξυμένες, η Συνδιάσκεψη “Ρίο+20” δεν ήταν παρά μια μνημειώδης αποτυχία για την παγκόσμια απάντηση στις προκλήσεις αυτές.Η Διακήρυξη της Συνδιάσκεψης αποτελεί ένα γενικόλογο κείμενο που επαναλαμβάνει υφιστάμενες επιθυμίες και “ενθαρρύνει δράσεις” αλλά στερείται κάθε φιλοδοξίας, χωρίς να περιέχει μάλιστα καμία δέσμευση. Η απουσία πολιτικής βούλησης ήταν η βασική αιτία για την αποτυχία αυτή και χώρες όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είχαν ιδιαίτερα αρνητική στάση. Παράλληλα, πολλές αναπτυσσόμενες χώρες δυστυχώς επικέντρωσαν στον κίνδυνο περιορισμού της οικονομικής τους ανάπτυξης από μέτρα προστασίας φυσικών πόρων και λιγότερο στις περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις από την εξάντλησή τους.
Η ΕΕ πρέπει πλέον με αποφασιστικότητα να προχωρήσει σε έναν οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας της και να ηγηθεί σε μια αντίστοιχη παγκόσμια προσπάθεια μαζί με πρόθυμες χώρες.
Πέρα όμως από τις επικίνδυνα ανεπαρκείς κυβερνήσεις, η πρωτοβουλία και η ευθύνη για έναν τέτοιο μετασχηματισμό πρέπει να περάσει στους ίδιους τους πολίτες και στη δικτύωσή τους, στις κοινωνικές επιχειρήσεις, στις μη κυβερνητικές οργανώσεις, στην τοπική αυτοδιοίκηση.
(του Τάσου Κρομμύδα)
Δείτε σχετική ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος:
