Η ενεργοποίηση της διεθνούς κοινότητας ξεκίνησε το 1992 στη Σύνοδο Κορυφής του Ρίο με τη Σύμβαση Πλαίσιο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC). Το Δεκέμβριο του 1997 οι διακηρύξεις για πρώτη φορά απέκτησαν νομικά δεσμευτική ισχύ με το Πρωτόκολλο του Κιότο που υποχρεώνει τις 37 πιο ανεπτυγμένες χώρες να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου (ή να συγκρατήσουν την αύξησή τους) την περίοδο 2008-2012.
Αν και αποτελούσε ένα θετικό πρώτο βήμα, το Πρωτόκολλο του Κιότο στερείται κάθε φιλοδοξίας καθώς δεσμεύει μόνο λίγες χώρες, για μια μόλις πενταετία και με απαιτούμενες μειώσεις εντελώς ανεπαρκείς να ανακόψουν την κλιματική αλλαγή. Μάλιστα οι «ευέλικτοι μηχανισμοί» του πρωτοκόλλου έθεταν υπό αμφισβήτηση την περιβαλλοντική αποτελεσματικότητα των μειώσεων εκπομπών.
Τα τελευταία χρόνια ένας αυξανόμενος όγκος επιστημονικών μελετών και μετρήσεων ολοένα και εντονότερα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και τις μειώσεις εκπομπών που απαιτούνται για την αποτροπή της. Με την περίοδο εφαρμογής του Κιότο να λήγει σύντομα και υπό το φως των πιο πρόσφατων επιστημονικών δεδομένων, η Συνδιάσκεψη στο Μπαλί το 2007 είχε θέσει προθεσμία την Κοπεγχάγη το 2009 για επίτευξη μιας νέας παγκόσμιας συμφωνίας για το κλίμα.