Από το 1992 που έγινε η παγκόσμια συνδιάσκεψη για το κλίμα στο Ρίο της Βραζιλίας ήχησαν και επίσημα τα πρώτα καμπανάκια για όλα τα ορυκτά καύσιμα, και φυσικά το λιγνίτη.
Το κάρβουνο, το πετρέλαιο κλπ ως βασικοί ένοχοι για το φαινόμενο του θερμοκηπίου μπαίνουν από τότε δικαίως στο μάτι του κυκλώνα και αρχίζουν να χάνουν πόντους, αφού τα περιβαλλοντικά μειονεκτήματα κοστίζουν πλέον ακριβά και υπερβαίνουν τα οικονομικά πλεονεκτήματα. Πράσινοι φόροι, εξωτερικό κόστος, καταβολή δικαιωμάτων CO2 ανεβάζουν όλο και περισσότερο το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κόστος των ορυκτών καυσίμων και αναγκάζουν πολλές χώρες να αλλάξουν την ενεργειακή τους πολιτική.
Σύμφωνα με τα παραπάνω θα έπρεπε το 1992 να αποτελεί και την αφετηρία αυτού που αποκαλούμε στην περιοχή μας «μεταλιγνιτική εποχή», αφού η αντίστροφη μέτρηση για το λιγνίτη ξεκινά το έτος αυτό. Δυστυχώς η πλειοψηφία των τοπικών φορέων και η Αυτοδιοίκηση θεώρησε ότι η μεταλιγνιτική εποχή αρχίζει μετά την εξάντληση (ή τη δραστική μείωση) των λιγνιτικών αποθεμάτων. Για αυτό και δεν έκανε καμιά ουσιαστική προετοιμασία την εικοσαετία 1990 -2010, πιστεύοντας ότι υπάρχει χρόνος για την επόμενη μέρα. Πέρα από φραστικές αναφορές στη μεταλιγνιτκή περίοδο και αποσπασματικά σενάρια (ή μάλλον καταγραφές επιθυμιών, πχ «Ενεργόπολις»), τα οποία σενάρια χρονολογούνται την τελευταία μόλις πενταετία, η Πολιτεία και η Αυτοδιοίκηση δεν συνέταξαν ένα μακρόπνοο επεξεργασμένο και κοστολογημένο master plan εικοσαετίας, σχεδιασμένο από μελετητικούς οίκους διεθνούς αναγνώρισης, με ενδιάμεσους στόχους, με μελέτες εφαρμογής, με καθορισμό χρήσεων γης και διακριτούς ρόλους Κράτους – Αυτοδιοίκησης – Ιδιωτών. Continue reading »